Σινε-MiC

Η βαθιά θλίψη είναι αρκετές φορές ο σίγουρος δρόμος για την κατάθλιψη. Για κάποιους όμως λειτουργεί ως καταλύτης. Στις ταινίες η προσπάθεια να απεικονιστεί μια τέτοια κατάσταση, θάβεται συχνά κάτω από μια μελοδραματική ταφόπλακα μαζί με τις καλύτερες των προθέσεων. Εδώ όμως έχουμε το κάτι άλλο που μένει όταν μι' αγάπη πεθαίνει... νωρίς.

Ο Λη Τσάντλερ [Casey Affleck] είναι τύπος μοναχικός και παράξενος, καλός στη δουλειά του αλλά αντικοινωνικός. Ο αδερφός του Τζο [Kyle Chandler] "αποδημεί" ξαφνικά κι ο Λη καλείται να αναλάβει [εκτός από τα της κηδείας και] την κηδεμονία του ανιψιού του, Πάτρικ [Lucas Hedges]. Η απροθυμία του κι ο δισταγμός του είναι έντονα φαινόμενα αλλά όχι άμεσα εξηγήσιμα. Κάποιο δράμα παίζεται, ίσως, κάτω από την επιφανειακή του απάθεια.

Η πρώτη σκηνή της ταινίας είναι φλασμπάκ. Τα δυο αδέρφια κι ο μικρός Πάτρικ ψαρεύουν και τίθεται από τον θείο του το δίλημμα ποιον απ' τους δυο θα ήθελε να έχει μαζί του σ' ένα έρημο νησί. Ο μικρός διαλέγει φυσικά τον πατέρα του... Τα φλασμπάκ συνεχίζουν να [ανα]τέμνουν το σώμα της υπόθεσης σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. Επισκέπτονται τον Λη απροειδοποίητα και εξ αδοκήτω, δημιουργούν ρήγματα στο σήμερα που επιτρέπουν να συνθέσουμε το παζλ του αναστατωμένου ψυχισμού του.

Ο σκηνοθέτης [Στηρίξου πάνω μου, Μάργκαρετ], σεναριογράφος [Ανάλυσέ το, Συμμορίες της Νέας Υόρκης, Τρελές περιπέτειες στη Λοξολάνδη] και θεατρικός συγγραφέας [This is Our Youth, Lobby Hero] Κεν Λόνεργκαν υφαίνει την αποκάλυψη ξηλώνοντας αργά-αργά τις ραφές. Κάτω από την ούγια υπάρχει μια πληγή. Σαν το σαράκι κατατρώει τον αφανή πρωταγωνιστή αλλά παραμένει αμφίρροπο αν θα τον βυθίσει αύτανδρο. Το τοπίο σιγοντάρει και η θλίψη παραπλέει σε Μια πόλη δίπλα στη θάλασσα. Όμως ο πνιγμένος πιάνεται από τα μαλλιά του και η θάλασσα της ζωής του καταλαγιάζει με το ψάρεμα.

Πολύ ενδιαφέρον το σάουντρακ της σαγηνευτικής αυτής θλίψης, που διαρκεί πάνω από δυο ώρες αλλά αποζημιώνει πλουσιοπάροχα. Ο Μεσσίας του Χέντελ και άλλα ορατόρια του Αλμπινόνι και του Μασνέ, κοντράρονται με ποπ και φολκ και γκόσπελ εποχής [Let the Good Times Roll, Driving Wheel, Lily Rosemary and the Jack of Hearts, Oh What a Beautiful Mornin', I'm Beginning To See The Light]. Στο σήμερα μας γειώνουν οι Stentorian, το γκρουπ του Πάτρικ [I Gotta Run, Tell Me Why], που κοπανάει αλύπητα τον θυμό του.

Όλες οι ερμηνείες έχουν μερίδιο στο εξαίρετο αποτέλεσμα. Του Κάσεϊ Άφλεκ ξεχωρίζει και χωρίζει, τεμαχίζει διακριτικά την πίτα της ταπεινότητας. Γι' αυτό μαζεύει και τα βραβεία [Χρυσή Σφαίρα, BAFTA και έπονται], γιατί είναι αναπάντεχη, γεμάτη φλασιές και κύματα συγκίνησης. Συγκίνηση όχι εύκολη ούτε εκβιασμένη μα ρωμαλέα κατακτημένη. Ξεχωριστή και προχωρημένη η συμβολή του σκηνοθέτη-σεναριογράφου-θεατρανθρώπου. Ασυνήθιστη για τα αμερικανικά δεδομένα. Μακάρι να φτάσει και να ξεπεράσει κάποτε τον Ρόμπερτ Λεπάζ ή τον Ντενί Αρκάν.

Βαθμός: οκτώμισο [8,5]