Σινε-MiC

Αμερικάνικο Μουνλάιτ... Τι σε έστειλε ο πατέρας σου να σου πω παιδάκι μου; Που τα ξέρω εγώ τα Μουνλάιτ, τα πεύκα και τα Σαντιμένταλ; Εγώ είμαι ακόμα στην πρώτη-μικρή! [Ο Θόδωρος και το Δίκαννο, 1962]

Εδώ όμως βλέπουμε μια ερωτική ιστορία με πολλές ανάποδες πλευρές, μελανές και μελαμψές. Έχουμε και λέμε και λογαριάζουμε. Το φεγγαρόφωτο είναι θλιμμένο-μπλε και βάφει τους ερωτοχτυπημένους με την ίδια διάθεση. Αυτοί είναι έγχρωμοι, μαύροι και μπλε δηλαδή. Η μάνα είναι εθισμένη κι όχι συνηθισμένη. Ο φερόμενος ως πατρική φιγούρα είναι κάργα παραβατικός, κατάμαυρος. Η συνοικία είναι κάργα υποβαθμισμένη, σκηνικό για πολλές ύποπτες υποθέσεις. Από μπούλινγκ άλλο τίποτα. Ο αποπλανών είναι γήινος μα ο αποπλανημένος είναι τύπος Μουνλάιτ και Σαντιμένταλ, από άλλον πλανήτη. Γι’ αυτό και περιπλανιέται αέναα, μακριά από την αγαπημένη του... παραλία του Μαϊάμι. Η σκληρή πλευρά της ζωής είναι φυσικά μαύρη κι αυτή.

Στο καπάκι έρχονται οκτώ υποψηφιότητες για θείο-Όσκαρ, για καλύτερη: ταινία, σκηνοθεσία [πρώτη ταινία του το Παυσίλυπον, 2008], διασκευασμένο σενάριο [Τζένκινς & ο συγγραφέας Tarell Alvin McCraney], φωτογραφία, μοντάζ, μουσική [ο Nicholas Britell του Whiplash / Χωρίς μέτρο], δεύτερο γυναικείο [Naomie Harris θεά, εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα] και δεύτερο ανδρικό ρόλο [εκπληξάρα ο Mahershala Ali]. Μια Χρυσή Σφαίρα κερδισμένη, τέσσερις εκκρεμείς υποψηφιότητες BAFTA και πολλές ντουζίνες βραβεία.

Οκ τραβάει πολύ την προσοχή και την αξίζει. Η σύνθετη πραγματικότητα γίνεται καμβάς και κάνναβος, πότε τρέχει ο χρωστήρας απάνω της και πότε φρενάρει σαν γίδα στο... τζατζίκι. Η σκηνοθεσία δένει με υπέροχο τρόπο τους τρεις ερμηνευτές που είναι οι τρεις διαφορετικές φάσεις της ζωής, από τον πιτσιρίκο ως τον ενήλικα. Η μάνα-κουράγιο Ναόμι Χάρις πετάει με άνεση κάθε φορά που κάνει την τελευταία της δημόσια εξαφάνιση. Ο δε Μαχερσάλα είναι ο απόλυτος πατέρας που δεν θα θέλαμε να έχουμε. Με την καμία.

Εμένα με ξεπερνάει το φιλμ. Αισθάνομαι σαν τον Θόδωρο που δεν ήξερε κατά που πέφτουν τα πεύκα. Ο συναισθηματικός κόσμος όμως, ο σεντιμένταλ, είναι ένας, κοινός τόπος για κάθε θλιμμένη καρδιά. Με αξιοπρέπεια ακόμα και στον βούρκο. Χωρίς βουρκώματα, με την ανάμνηση της παραλίας και της θάλασσας που γαληνεύει τα πάθη.

Βαθμός: οκτώ [8]

Κατά τον ρουν των γεγονότων...