Σινε-MiC

Ο θάνατος του Εμποράκου, του Άρθουρ Μίλερ, ανεβαίνει σε μια εναλλακτική σκηνή στην ιρανική πρωτεύουσα. Πρωταγωνιστές ο δασκαλάκος Εμάντ [Shahab Hosseini] με ευρεία μόρφωση, πνεύμα και καλλιτεχνικές ανησυχίες και η γυναίκα του, Ρανά [Taraneh Alidoosti]. Οι δυο τους αναγκάστηκαν, εν μέσω τελικών προβών, να εγκαταλείψουν το καταρρέον ευρύχωρο διαμέρισμά τους και να καταφύγουν σε ένα μικρό ανώγειο που τους παραχώρησε ένας συνάδελφος ηθοποιός του θιάσου. Όμως πριν απ' αυτούς έμενε εκεί μια γυναίκα, αμφιβόλου ηθικής όπως λέει η γειτονιά, με τον μικρό γιο της. Εν αγνοία τους εμπλέκονται σε μια περιπέτεια η οποία απειλεί να τους ανατινάξει τη ζωή.

Εν προκειμένω θα μπει σε δοκιμασία η δική τους ηθική ακεραιότητα, η ικανότητα να υπερβαίνουν καταστάσεις, η αλληλεγγύη, η μεγαλοθυμία και η ευψυχία τους. Θα παραμείνουν ενωμένοι ως το τέλος; Θα καταφέρουν να σώσουν ο ένας την τιμή του άλλου; Η διδασκαλία στο σχολείο και στο θέατρο είναι παράλληλες τέχνες; Θα προχωρήσει ομαλά το ανέβασμα του έργου; Είναι διατεθειμένοι και αρκετά δυνατοί να αντέξουν την αναπαράσταση μέρους της ζωής τους μέσα από το θεατρικό του Μίλερ; Μπορεί η πολιτισμική τους κουλτούρα να ξεσκεπάσει τη φυλετική και γονιδιακή τους προδιάθεση;

Αυτό εξάλλου είναι το εύρημα του πολυβραβευμένου Φαραντί. Καταφέρνει με τρόπο αριστουργηματικό να διαπλέξει το θέατρο με τη ζωή σε έναν συνδυασμό με έντονη εντοπ(ο)ιότητα και ανοιχτή παγκοσμιότητα. Να παραλληλίσει καταστάσεις, να αντιπαραβάλλει τον βιολογικό θάνατο με τον ηθικό και τον συναισθηματικό. Μα πόσες φορές πεθαίνει κάποιος πριν πεθάνει βιολογικά; Πώς αισθάνονται άραγε οι ελεύθεροι πολιορκημένοι ήρωες μιας σατανικής καθημερινότητας; Με χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κρένει: «Όποιος πεθάνει σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει».

Η ιρανική νοοτροπία διαφέρει στα μεγάλα αστικά κέντρα ή σε καταστάσεις οριακές καταρρέει και καταπίπτει στο βάραθρο της "ηθικοπλαστικής παράδοσης"; Η ανθρωπιά και η ικανότητα συγχώρεσης πρυτανεύουν ή η εκδίκηση δεν γνωρίζει πατρίδα, έθνος, μορφωτικό επίπεδο; Αυτά τα ζητήματα βλέπω ότι απασχολούν τον σκηνοθέτη σε όλο του το έργο [Πυροτεχνήματα την Τετάρτη, Τι απέγινε η Έλι, Ένας χωρισμός, Το παρελθόν]. Ο υγιής προβληματισμός του και οι δεύτερες σκέψεις του εκφράζονται εντέλει από το αντίθετο φύλο, τη διακεκριμένη Ταρανέ Αλιντουστί [Είμαι η Ταρανέ ετών 15, Πυροτεχνήματα την Τετάρτη, Καναάν, Σιρίν, Τι απέγινε η Έλι...]

Τώρα πια μπορεί άνετα να χτυπήσει κι ένα Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας.

Βαθμός: εννιά [9]