Σινέ-MiC

209 λεπτά εν έτει 2019; 3 ώρες και 29 λεπτά; Αν ήταν άλλος θα το ’χε κάνει 33 ώρες και 39 λεπτά!

Έτσι είναι οι σάγκες. Όταν έχεις ένα τέτοιο ογκώδες σπαρταριστό απομνημόνευμα κι ένα τόσο ζουμερό θέμα, του οποίου οι προεκτάσεις σαρώνουν παρόν και μέλλον, τότε επιστρατεύεις τους πιο γενναίους χρηματοδότες [ΝέτΦλιξ], τους πιο προχωρημένους εφετζήδες [Λούκας κ (Α)σία] και όλους τους φίλους που τους περισσότερους εσύ τους ανέδειξες [De Niro, Keitel, Pesci, Pacino] και κάνεις ένα έπος της σύγχρονης αμερικανικής ιστορίας.

Το αμφιλεγόμενο βιβλίο-ντοκουμέντο το οποίο ζωντάνεψε στις οθόνες λέγεται I Heard You Paint Houses [2004] του Charles Brandt και βασίζεται στις εξομολογήσεις του εκτελεστή Φρανκ Σίραν [Ντε Νίρο] με το παρατσούκλι Ο Ιρλανδός. Αυτήν τη φράση [άκουσα πως βάφεις σπίτια] του είπε ο αρχι-συνδικαλιστής Τζίμι Χόφα [Πατσίνο] όταν πρωτομίλησαν στο τηλέφωνο προκειμένου να τον προσλάβει ως πρωτοπαλίκαρό του. Το «βάψιμο» αναφέρεται στους τοίχους που «κοκκινίζουν» μετά από μια πετυχημένη αποστολή.

Η αφήγηση της ιστορίας του Ιρλανδού είναι συναρπαστική και εκτείνεται σε πολλές δεκαετίες, από τον 2ο παγκόσμιο μέχρι τα πρώτα χρόνια του 21ου αιώνα. Εκεί εστιάζουν και τα περισσότερα εφέ, πως δηλαδή να «ρετουσάρουν» τους ηθοποιούς ώστε να φαίνονται νεότεροι ή γηραιότεροι  αναλόγως της δεκαετίας. Ενδιάμεσα βλέπουμε πληροφορίες για την τύχη αρκετών εκ των διαβόητων συντελεστών, κυρίως των μαφιόζων. Η σκηνοθεσία του Σκορτσέζε θυμίζει τους μεγάλους μαέστρους συμφωνικής ορχήστρας. Το δυνατότερό του χαρτί είναι η ερμηνεία του Τζο Πέσι ως του νονού Ράσελ Μπουφαλίνο.

Η ερμηνεία του Πατσίνο ως Hoffa απέχει παρασάγγες από αυτήν που είχαμε δει σχεδόν δυο δεκαετίες πίσω από τον Jack Nicholson [1992]. Είναι το ίδιο το βιβλίο που υπαγορεύει μια τελείως διαφορετική προσωπικότητα, παρασκηνιακές τακτικές, ίντριγκες, ακραίες μεθόδους, άγριες εκκαθαρίσεις. Η ηπιότητα του πρωταγωνιστή-αφηγητή [έξοχος ο Ντε Νίρο] και η μακρά του υπομονετική θητεία ως πιστό «κακό σκυλί» που ψόφο δεν έχει, δίνουν διαρκώς σημεία αναφοράς στο σήμερα υπονοώντας την αδιάλειπτη συνέχεια των πραγμάτων.

Άξιο μνείας είναι το σάουντρακ της ταινίας. Πέρα από την επιλογή κομματιών εποχής που χαρακτηρίζουν φάσεις και καταστάσεις, σημαίνουσα είναι η πρωτότυπη μουσική του, επίσης παλιού φίλου, Robbie Robertson. Θυμάστε ίσως το δίωρο ντοκιμαντέρ The Last Waltz [1978, Ραντεβού με τ’ αστέρια της ποπ / σαχλός ελληνικός τίτλος] που είχε σκηνοθετήσει ο Σκορτσέζε για την τελευταία εμφάνιση του συγκροτήματος του Ρόμπερτσον, The Band. Από τότε έχουν συνεργαστεί άλλες 7-8 φορές, με αποκορύφωμα θεωρώ το μουσικό θέμα αυτής και τις μουσικές που δώρισε από το νέο του άλμπουμ με τον διττό τίτλο Sinematic [2019].

R. Robertson: Theme for The Irishman
R. Robertson: Remembrance / end titles
R. Robertson & Van Morrison: I hear you paint houses

Βαθμός: οκτώ [8]

ΥΓ1: 33 ώρες + 39 λεπτά = 2019 λεπτά.

ΥΓ2: Ενδιαφέρον ακούγεται το φρέσκο ντοκιμαντέρ Once Were Brothers: Robbie Robertson and The Band (2019) στο οποίο επίσης συνεισφέρει μουσικές από το Sinematic.