Σινε-MiC
Ταινία από μια χώρα η οποία για μας δεν υπάρχει (όχι αυτή που φαντάζεστε). Κι εδώ πάντως Βαλκάνια είναι, δεν είναι παίξε-γέλασε. Του Κώστα Καρδερίνη
Ταινία απ' το Κόσοβο είναι σίγουρα κάτι σπάνιο. Φέτος είδαμε στο Φεστιβάλ άλλη μία, το Home Sweet Home [σπίτι μου σπιτάκι μου], όπου διαφαίνεται πόσο δύσκολο είναι να γίνουν γυρίσματα σε τούτη τη γείτονα "χώρα". Θα μπορούσα μάλιστα να είπω ότι είναι κατά έναν τρόπο προέκταση η μια της άλλης.
Στον Μπαμπά έχουμε μια ιστορία απότομης ενηλικίωσης, σε τρεις πράξεις. Η πρώτη πράξη αναφέρεται στο κοινό παρελθόν μπαμπά και γιου, του 10χρονου Νόρι [Val Maloku] και του πατρός Γκέζιμ [Astrit Kabashi] οι οποίοι φιλοξενούνται στο σπίτι του θείου Αντέμ, εγκαταλελειμμένοι από τη μαμά τους. Ο πατήρ παίρνει το δύσκολο δρόμο της ξενιτιάς [στο Βερολίνο] αφήνοντας αμανάτι τον μικρό. Σε δεύτερη και σπουδαιότερη φάση, ο Νόρι το σκάει απ' τον θείο και με τη υστερόβουλη βοήθεια μιας γυναίκας [προσωρινό υποκατάστατο μάνας] ταξιδεύει, παράνομα κι αυτός, για να βρει τον έκπτωτο μπαμπά. Εδώ βρίσκεται όλη η ουσία της ταινίας. Ο πηγαιμός για τη δική του Ιθάκη είναι μακρύς και κακοτράχαλος. Όμως το όραμα της επανένωσης δίχως τη βοήθεια οποιουδήποτε ευρωπαϊκού προγράμματος είναι αυτό που κρατάει τη φλόγα. Στην τρίτη πράξη η Ιθάκη είναι αυτή που είναι. Γολγοθάς; Βατερλώ; Γη Επαγγελίας;
Παρά τις όποιες ορατές αντιξοότητες η ταινία είναι αξιοθέατη και έχει θέμα ενδιαφέρον, περιεχόμενο τραβηχτικό, ελλειπτικό μοντάζ, ιδιαίτερη αφήγηση μέσα από το βλέμμα και το ανάστημα του τολμητία, ανατροπές και ερμηνευτικές αρετές. Έχει και ενδιαφέρουσα επένδυση με την υπογραφή του Benedikt Schiefer. Οι βαλκανεύοντες θα ενθουσιαστούν υποπτεύομαι.
Βαθμός: επτά [7]