Σινέ-MiC

Henry Purcell, Georges Bizet, Vincenzo Bellini [Casta Diva η Μαρία Κάλλας] και Ludovico Einaudi σε μια ταινία; Σπουδαίες «σχολές» κλασικής μουσικής «ενώνουν» δυνάμεις στην υπηρεσία του κατά πολλούς «καλύτερου νεότερου» σύγχρονου θεατρικού συγγραφέα. Με μόλις μια ντουζίνα θεατρικά έργα στο ενεργητικό του έχει ήδη δοξαστεί επί σκηνής σε 45 χώρες.

Ο πατέρας είναι μέρος μιας τριλογίας που ξεκίνησε με τη Μητέρα [2010] και κλείνει με τον Γιο [2018]. Ο γιος έχει ήδη ανακοινωθεί ως η επόμενη κινηματογραφική αυτο-μεταφορά του Ζελέρ, με πρωταγωνιστικό δίδυμο τους Χιου Τζάκμαν και Λόρα Ντερν. Εντωμεταξύ το κινηματογραφικό ντεμπούτο του Πατέρα κερδίζει φήμη, κοινό, κριτικούς και βραβεία παγκοσμίως [με πλέον πρόσφατο το Όσκαρ διασκευασμένου σεναρίου]. Ο 83χρονος Άντονι Χόπκινς έγινε ο γηραιότερος ηθοποιός που κατέκτησε BAFTA ερμηνείας και επιπροσθέτως στέφθηκε οσκαρούχος για δεύτερη φορά μετά τη Σιωπή των αμνών [1991].

Ο πατέρας, λοιπόν [Anthony Hopkins], είναι ηλικιωμένος συνταξιούχος που διολισθαίνει προς την άνοια. Η ικανότητά του να αυτοσυντηρείται και η αυτοκυριαρχία του υπονομεύονται καθημερινά. Η μοίρα τον χτύπησε βαριά ή όχι; Έχει μια κόρη [Olivia Colman] ή μήπως έχει δυο; Την λένε Αν, Λώρα ή Λούσι; [Imogen Poots / Olivia Williams οι υποψήφιες.] Είναι παντρεμένη ή μήπως χώρισε; Ο άντρας της λέγεται Τζέιμς ή Πολ; [Mark Gatiss / Rufus Sewell οι υποψήφιοι.] Ποια είναι αυτή η ομορφούλα που θα του συμπαραστέκεται; Μοιάζει με την κόρη του ή του φαίνεται; Ποια απ’ τις δυο σε ποια απ’ τις δυο; Το ρολόι του το ξεχνάει ή μήπως τον νοικοκύρεψε η τελευταία φροντίστρια που την έδιωξε κακήν-κακώς; Ο ίδιος μένει στο σπίτι του ή φιλοξενείται; Γιατί το σκηνικό του διαμερίσματος αλλάζει ξαφνικά και η μέρα γίνεται νύχτα; [Ο μοντέρ Γιώργος Λαμπρινός έβαλε αριστοτεχνικά το χεράκι του.]

Γοργά αντιλαμβανόμαστε ότι η λέξη [και η έννοια] «σύγχυση» κλίνεται σε όλες τις πτώσεις [και τις μεταπτώσεις]. Βλέπουμε και βιώνουμε με τα δικά του μάτια τις αισθήσεις και τις παραισθήσεις του. Ο Χόπκινς σωματοποιεί τις σταδιακές του απώλειες με αξιοθαύμαστη μαεστρία. Από Τ' απομεινάρια μιας μέρας [1993] είχαμε να δούμε τέτοια ένταση κάτω απ’ το δέρμα του. Το αδιέξοδό μετατρέπεται σε εσωτερικό καφκικό θρίλερ. Κι αν η Julianne Moore κέρδισε το πολύφερνο αγαλμάτιο για ανάλογης θεματικής ρόλο [Still Alice: Κάθε στιγμή μετράει, 2014] ο σερ Άντονι προκαλεί ρίγη και μόνο με τα πιθανά [ή απίθανα;] ενδεχόμενα!

Η πεμπτουσία της αμφιβολίας είναι η αμφισβήτηση της πραγματικότητας. Οι ακραίες συνθήκες μιας φυσιολογικής κατάστασης υπερβαίνουν τα όρια της συνειδητότητας. Το βίωμα συμφύρεται με παράλληλες εικονικές «αναμνήσεις». Το σώμα εκπλήσσεται σα να «συνειδητοποιεί» όσα αδυνατεί να διαχειριστεί ο εγκέφαλος. Πλήττεται και σπαράζει βουβά. Μερικές εκλάμψεις ταύτισης δύο κόσμων συμβαίνουν κατά πάσα πιθανότητα τις στιγμές που ο Άντονι απολαμβάνει στα ακουστικά τις αγαπημένες του μουσικές, με τις οποίες ξεκίνησε αυτό το κείμενο. Άλλωστε είναι τεκμηριωμένο πια ότι η μουσική που αγαπήσαμε επανενεργοποιεί την επαφή με τον έξω κόσμο και συμπληρώνει τα κενά των ανθρώπων που βρίσκονται σε σύγχυση.

Είναι παρήγορο να ξέρεις ότι μπορείς να αναστείλεις ή έστω να καθυστερήσεις μια τόσο δυσάρεστη εξέλιξη, με όπλα τα πνευματικά παιχνίδια μνήμης και τα λατρεμένα σου σάουντρακ στα οποία επανέρχεσαι συχνά-πυκνά.

Βαθμός: εννιάμιση [9,5 και λίγο είναι]