Σινε-MiC
"No more (super)heroes anymore" τραγούδησαν κάποτε οι Stranglers. Δεν είχαν κι άδικο εδώ που τα λέμε. Εκτός αν μιλάμε για σινεμά...
Χρειάζονται όντως οι υπερήρωες; Μήπως πέρασε ο καιρός τους; Μήπως έχουμε βολευτεί με τη σκέψη ότι κάποιος άλλος θα μας σώσει; Μήπως κρύβουμε έναν υπερήρωα μέσα μας αλλά δεν μας αφήνει ο καναπές να τον φανερώσουμε; Απαντήσεις εντός.
Η οικογένεια των Απίθανων πέφτει σε δυσμένεια μετά την τελευταία, μάλλον αποτυχημένη, αποστολή και αποσύρεται αφού όλοι οι σούπερ ήρωες κηρύσσονται εκτός νόμου. Ωστόσο υπάρχει κάποιος μαικήνας που τους υπεραγαπά και θέλει να τους επαναφέρει στο προσκήνιο και στη νομιμοποίηση. Ο κύριος Απίθανος [φωνητικά ο Craig T. Nelson] μένει στο σπίτι να προσέχει το μωρό και τα δυο μεγαλύτερα παιδιά ενώ η κυρία Απίθανου, η Ελαστίνα [φωνή της Holly Hunter], σκίζεται, γίνεται λάστιχο και τρέχει να σώσει τον κόσμο.
Πιξάρ και Μπερντ [Οι πρώτοι Απίθανοι, Ρατατούης] υλοποιούν με τον πιο περιπετειώδη τρόπο ένα γεροδεμένο σενάριο με χιούμορ, εκπλήξεις, παθήματα-μαθήματα, γκατζετιές, πληθώρα εφέ και καταιγιστική δράση. Παρότι όλη η δομή του είναι χτισμένη στα πρότυπα του Τζέιμς Μποντ, η ταινία βλέπεται απολαυστικά και διασκεδαστικά. Ακόμα και η μουσική υπόκρουση του Μάικλ Τζιακίνο μποντίζει επικίνδυνα. Δέχεται βέβαια επιρροές από Σίφριν, Χέιζ, Χαβάη 5-0, όμως εδώ πρυτανεύει το τρελιάρικο χορν σέξιον που δίνει ρέστα.
Ενδιαφέρον παρουσιάζουν επίσης οι χαρακτήρες των οποίων το παράστημα παραπέμπει στα πρόσωπα των ηθοποιών που δίνουν φωνή σε αυτούς. Η μόνη ίσως απόκλιση από τον πλατινένιο αυτόν κανόνα είναι η «θεία» Έντνα Μόουντ η οποία έχει το παρουσιαστικό της Linda Hunt και τη φωνή του ίδιου του σκηνοθέτη.
Το πιο σπουδαίο όλων είναι ότι μέσα από την υπέρ-περιπέτεια η Ντίσνεϊ/Πιξάρ σερβίρει με πολύ κομψό και κατανοητό τρόπο τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες της. Αντάξιες των πρώτων διδαξάντων και των εμπνευσμένων συνεχιστών, Ουόλτ & Στηβ.
Βαθμός: επτά & μισό [7,5]