Σινέ-MiC
Αν η Ιστορία όπως λένε κάποιοι-επαναλαμβάνεται, το ίδιο μπορεί να συμβαίνει και με τα μυθιστορήματα. Του Κώστα Καρδερίνη
Η μεταμοντέρνα εκδοχή των εξαθλιωμένων περιθωριοποιημένων παριζιάνων διατείνεται, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι υπάρχουν ακόμη και σήμερα στο ίδιο προάστιο οι αγανακτισμένοι ήρωες του Ουγκώ.
Ιαβέρης και Αγιάννης, Τιτίκα και Μάριος, Γαβριάς, Φαντίνα, Επονίνα, Ενζολοράς, Κουρφεράκ, Θεναρδιέρος και Θεναρδιέρα, Μυριήλ, Αζέλμα και Τουσάντ... μικροί-μεγάλοι, παλιοί-νέοι, κλέφτες-αστυνόμοι και χαρακώματα ανάμεσά τους. Η θλιβερή Ιστορία επαναλαμβάνεται σε ανανεωμένη συσκευασία, με επόπτη-ηδονοβλεψία ένα ιπτάμενο σύστημα παρακολούθησης και καταγραφής ανθρώπινων δραστηριοτήτων.
Οι Άθλιοι του Λι αντλούν έμπνευση από την εξέγερση του 2005 η οποία «φωταγώγησε» την Πόλη του Φωτός με αρνητικό φωτογραφικό αποτύπωμα. Σχολιάζουν με τρόπο εμφατικό τη σύγχρονη παράλληλη πορεία τους και δεν αφήνουν την παραμικρή χαραμάδα αισιοδοξίας που θα μπορούσε ενδεχομένως να σπάσει το απόστημα. Ο σκηνοθέτης τους είναι φαν της εκρηκτικής βεριτέ αμεσότητας. Η θητεία του ως ηθοποιού σε ταινίες που κάναν οι παλιόφιλοι Σαπιρόν [Σατανάς] και Γαβράς υιός [Θα έρθει η μέρα και για εμάς, Ο Κόσμος σού ανήκει] του έδωσε εφόδια και εμπειρίες ώστε να αναπλάσει με αδρές πινελιές τον ζοφερό κόσμο γύρω του/μας.
Γιατί, ενώ έχουμε ενσυναίσθηση καταστάσεων, αφήνουμε το μίσος να βαθύνει κι άλλο; Γιατί δεν το ρίχνουμε στο κενό; Τι περιμένουμε, μωρέ; Θαύματα;
Βαθμός: εννιά [9]