Σινε-MiC

Πολλά μεσολάβησαν αφότου ο Cave έκλεισε 20.000 μέρες πάνω στη Γη [2014]. Δεν είναι πια ένας ώριμος νάρκισσος που ανησυχεί μήπως παραδοθεί στο αλτσχάιμερ πριν προλάβει να αυτοβιογραφηθεί. Δεν είναι κάποιος τροβαδούρος που τραγώδησε τη Δολοφονία του Τζέσε Τζέιμς από τον δειλό Ρόμπερτ Φορντ [2007]. Τα δε Φτερά του Έρωτα [1987] είναι πάρα πολύ μακρινή γλυκιά ανάμνηση. Η «απ’ αυτήν ως την αιωνιότητα» πορεία του συνεχίζεται με μια πολύ κοντινή απώλεια. Νιώθει λίγο σαν τον Αδάμ που του έκοψε το πλευρό μια αόρατη δύναμη, ενώ κοιμόταν.

Μετά απ’ αυτήν την τραγική και οδυνηρή απώλεια, ο άνθρωπος δεν είναι πια ο ίδιος. Σηκώνεται το πρωί, κοιτιέται στον καθρέφτη και σχεδόν δεν αναγνωρίζει αυτό που βλέπει. Εξωτερικά μοιάζει κάπως αλλά μέσα του βλέπει έναν άλλο Νικ. Κάνει κουράγιο και προσπαθεί σθεναρά να συμφιλιωθεί με τον νέο, ακρωτηριασμένο, εαυτό του. Η απώλεια τον βρήκε κατάσαρκα ενώ ετοίμαζε νέο άλμπουμ με τους Bad Seeds. Κι όμως παρά τον πόνο και τη θλίψη, ο καλλιτέχνης βρήκε τη δύναμη να μετασχηματίσει δημιουργικά την απώλεια, να γεννήσει ένα, τεθλιμμένο αλλά ζωντανό, Skeleton Tree.

«Η ζωή δεν είναι μυθιστόρημα... Συχνά, είναι γεγονότα που στοιβάζονται το ένα πάνω στ’ άλλο...» γι’ αυτό και χάνεται η ισορροπία όταν λείψει απότομα ένα κομμάτι. Το συνειδητοποίησε τώρα που του συνέβη κάτι δυσβάσταχτο. «Όμως, αυτά που χάσαμε, αυτά που χάθηκαν, δεν είναι αυτά που κουβαλάνε το φορτίο μας; δεν κουβαλάνε τόσο βάρος... που ξεπερνάει τα όρια του σύμπαντος;» Έτσι κάπως αισθάνεται όταν απευθύνεται στον ουρανοκατέβατο τύπο του τραγουδιού Jesus Alone ή όταν θρηνεί μια χαμένη αγάπη στα άσματα I Need You και Girl In Amber.

Ιδού λοιπόν πώς αιτιολογείται η επιλογή του νεοζηλανδού Ντόμινικ να καταγράψει αυτό το ημερολόγιο ηχογραφήσεων σε μαύρο-άσπρο και τρισδιάστατο [3D]. Μας βάζει από την αρχή μέσα στο βίωμα, ενσωματώνοντας ακόμη και το καλιμπράρισμα της κάμερας στο μάτι του κοινωνού θεατή. Μας αφήνει να αφουγκραστούμε τις αμφιβολίες των μουσικών για την αναγκαιότητα των επιλογών του. Μας δείχνει [σαν νεόκοπος Τζίκα Βερτόφ] το τρενάκι, που περιτρέχει το πιάνο όπως οι κυκλοθυμικές σκέψεις, από τα όρια της κατάθλιψης στα όρια της λυτρωτικής ιεροτελεστίας της δημιουργίας. Μας φέρνει πλάι-πλάι με τη σπάνια φιλία των δύο ανδρών, Nick Cave & Warren Ellis, με τον δεύτερο σε θέση φύσει καταλυτική.

Η τρίτη διάσταση της δημιουργίας είναι η τέταρτη διάσταση του σύμπαντος, ο πανδαμάτωρ χρόνος.

Βαθμός: εννιάμισι [9,5]

ΥΓ: το ιδιόρρυθμο αυτό ντοκουμέντο ανοίγει επίσημα τις προβολές του φετινού εβδομαδιαίου In-Edit Thessaloniki International Music Documentary Film Festival στο Ολύμπιον [30/03-05/04/2017]. Παίζεται δις και συστήνεται.