Σινε-MiC

Είναι άραγε η προσωπική ευτυχία κάτι το άπιαστο; Υπάρχει ατομική ευτυχία ή εξαρτάται άμεσα από την ευτυχία των άλλων; Η ευδαιμονία δυο ανθρώπων που ζουν μαζί είναι μεγαλύτερη από δυο ατομικές ευδαιμονίες; Και, αντίστοιχα, η δυστυχία τους ξεπερνάει το διπλάσιο ή ο καθείς προσπαθεί να περισώσει ο,τιδήποτε κι αν σώζεται; Η αναζήτηση της ευτυχίας μας υπόκειται σε θρησκευτικούς περιορισμούς ή υπερβαίνει το μακάριο υπέρτατο ον;

Η Παράδοξη Ευτυχία ασχολείται ακριβώς με αυτά τα φλέγοντα νευραλγικά ζητούμενα, τα οποία δεν έπαψαν ποτέ να απασχολούν τον νοήμονα και ευαίσθητο άνθρωπο.

Κεντρικό πρόσωπο η Ελένε [Martina Gedeck], παντρεμένη μεν δυστυχισμένη δε. Αρκετά συντηρητική και πιστή σύζυγος αναζητεί αρχικά παρηγοριά στον θεό που πιστεύει. Ανήσυχη ούσα και ανικανοποίητη μόνιμα, ψάχνει παράλληλα απαντήσεις σε κάποιο βιβλίο ενός σύγχρονου ψυχολόγου και μελετητή, ονόματι Έντουαρντ Γκλουκ [Ulrich Tukur]. Ο κύριος αυτός είναι μεν ειδήμων αλλά έχει τα δικά του καινά δαιμόνια να τον κατατρύχουν. Η συνάντησή τους θα είναι αρχικά τυπική αλλά άκρως επικοινωνιακή. Ο εκτροχιασμός του συζύγου [Johannes Krisch] επί της καλής και πιστής Ελένε θα γίνει σταγόνα για να ξεχειλίσει ο συναισθηματικός της κόσμος και να σπεύσει να συναντήσει τον κόσμο του ψυχολόγου της. Οι χημικές αντιδράσεις θα είναι αλυσιδωτές.

Το επώνυμο Glück είναι το ουσιαστικό της ευτυχίας-ευδαιμονίας [οι τεύτονες δεν ξεχωρίζουν τη μια έννοια από την άλλη]. Η συνήχηση και η σύμπτωση είναι εσκεμμένη. Ο Εδουάρδος Ευτυχής δεν είναι ευτυχής γιατί είναι μόνος. Του λείπει ένα άλλο μισό που θα τον συμπληρώσει και μαζί θα βαδίσουν προς μια ευτυχισμένη ζωή. Η Ελένε είναι ιδανική υποψήφια και η διακριτικότητα των δύο αφήνει ανοιχτό το παράθυρο στον κόσμο. Στο παιχνίδι της ελεγχόμενης αποπλάνησης συνεισφέρουν οι εξαίρετοι διάλογοι, ως λογοτεχνική πρόζα με ποιητική εκφορά [οι γερμανόφωνοι θα ενθουσιαστούν, πιστεύω].

Η Μαρτίνα Γκέντεκ [Μπέλα Μάρθα, Οι ζωές των άλλων, Ο καθοδηγητής, Το σύμπλεγμα Μπάαντεν-Μάινχοφ, Η μοναχή, Νυχτερινό τρένο για τη Λισαβόνα] δίνει ρέστα. Είναι όλη η ταινία πάνω της. Από κοντά και ο πανέμπειρος Ούλριχ Τουκούρ [Το χάρισμα της Σεραφίν] που έχει θητεύσει δίπλα σε μεγάλους σκηνοθέτες: Γαβρά [Παράδεισος στη Δύση, Το τσεκούρι, Αμήν], Haneke [Λευκή κορδέλα], Soderbergh [Σολάρις], Szabó [Απόδειξη ενοχής], Glawogger [Σκότωσε τον μπαμπά και όνειρα γλυκά], Percy Adlon [Η κούνια]. Οι δυο ηθοποιοί συναντήθηκαν κάποτε στις υπέροχες Ζωές των άλλων [2006], ταινία-όχημα για την πρώτη και σίγουρα σημαντική για τον δεύτερο.

Την ίδια εποχή ο σκηνοθέτης της Παράδοξης Ευτυχίας έκανε μια εξίσου παράδοξη ταινία με τίτλο Emmas Glück/Emma's Bliss [Οι φίλοι της Έμμα]. Η αναζήτηση της ευτυχίας με απώτερο στόχο την ευδαιμονία τον απασχόλησε και τον απασχολεί, καθώς φαίνεται, διαχρονικά. Ωστόσο εδώ προσπαθεί να χωρέσει σε κουτάκια κάποια ζητήματα [τετραγωνίζει άγαρμπα τον κύκλο των σχέσεων και των διαπλεκόμενων επιθυμιών] ώστε να τα κάνει πιο βατά, γεγονός που με ξένισε παρά τις σπουδαίες προσπάθειες των δύο πρωταγωνιστών. Μου φάνηκε π.χ. ότι πολύ εύκολα ξεμπέρδεψε με τον σύζυγο [τελείως ξεκάρφωτη η ακραία συμπεριφορά του] και πολύ άνετα ξεπέρασε τις εσωτερικές διπολικές διακυμάνσεις του ψυχολόγου που αυτο-ψυχαναλύεται και ψυχανεμίζεται το είναι του.

Παρόλες τις αντιρρήσεις μου η ταινία με ψυχαγώγησε και μου έδωσε τροφή για σκέψεις. Στα θετικά της και η διπολική μουσική των Riad Abdel-Nabi και Wouter Verhulst.

Βαθμός: επτά [7]