Σινέ-MiC

Η τετραμελής οικογένεια Κιμ είναι αγαπημένη αλλά ζει στην ανέχεια «σ’ ένα υπόγειο βαθύτερο από τούτο». Ένας φίλος του υιού Κιμ τον προξενεύει ως δήθεν φοιτητή και δάσκαλο για ιδιαίτερα μαθήματα στην κόρη της εύπορης οικογένειας Παρκ. Η δεύτερη αυτή οικογένεια, επίσης τετραμελής, γίνεται στόχος αποκατάστασης της πρώτης, με όχι θεμιτά μέσα. Η, ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής, πολυτελής έπαυλη των Παρκ «πολιορκείται» και σταδιακά καταλαμβάνεται από την αδίστακτη οικογένεια Κιμ. Κάπου ανάμεσά τους υπάρχει και φυτοζωεί μια τρίτη οικογένεια, διμελής. Αργά αλλά σταθερά, οι «μάχες σώμα με σώμα» θα οδηγήσουν σε μια γενικευμένη σύρραξη άνευ προηγουμένου.

Η ταινία πατάει στους κώδικες του γουέστερν αλλά είναι ύστερ[ο]ν με τα όλα της. Η λέξη αυτή που μόλις εφηύρα κουβαλάει τουλάχιστον τρεις διαφορετικές σημασίες, αλλά αφήστε τες για μετά που θα την έχετε δει. Ο σκηνοθέτης Τζουν-χο αγαπάει τα ιδιαίτερα ζώα όπως πολύ έξοχα μας έχει καταδείξει στο παρελθόν του [Flanders’ Dog, Ο Ξενιστής / Ο Επισκέπτης, Όκτζα,] αλλά ταυτόχρονα πιστεύει ότι το πιο άγριο, ωμοβόρο και αιμοβόρο ον είναι ο συν-άνθρωπος [Μνήμες Εγκλημάτων / Εγκλήματος, Μητέρα, Snowpiercer] και έχει πολλά επιχειρήματα περί αυτού.

Εξάλλου από το 2003, όταν πάθαμε ζημιά με τις Μνήμες Εγκλημάτων που μας σύστησε ο κος Εϊπίδης, έχει κυλήσει πολύ νερό στο ποτάμι [ρει και sic]. Ο Τζουν-χο, ωριμότερος και σοφότερος παρά ποτέ, τολμά εδώ να ανοίξει ρήγματα στο απάνθρωπο και ανισόπεδο πολιτικοκοινωνικό συστημικό γίγνεσθαι της διχοτομημένης χώρας του. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι μετά τους περσινούς, τραγικά υπέροχους, Κλέφτες Καταστημάτων, έρχεται αυτή η ταινία να προχωρήσει στο απροχώρητο και να περιβάλλει με ακραία ειρωνεία τις τύχες των φτωχών και των πλούσιων του κόσμου τούτου.

Είναι καθολικό ζητούμενο λοιπόν ποιος είναι παράσιτο, τις πένης και τις άρχων πλούσιος.

Βαθμός: εννιάμισο [9,5]