Σινε-MiC

Φιλμ νουάρ ή παρωδία; Δύο σε ένα ή τρία σε δύο; Αφήνουμε στην άκρη τα ψευτοδιλήμματα γιατί το θέμα είναι η απώλεια μνήμης. Όταν επέλθει σφαιρική αμνησία τότε κάτι χρειάζεται να γεμίσει το κενό. Μπαίνει σε λειτουργία η λεγόμενη συναισθηματική μνήμη και όλα επαναπροσδιορίζονται απ’ την αρχή σα να είναι η πρώτη τους φορά.

Ολική επανεκκίνηση και ολική επαναφορά επιχειρεί στην προκειμένη νουάρ αστυνομική περιπέτεια ο κομψευόμενος αντιήρωας του κλεινού άστεως [Κωνσταντίνος Ασπιώτης]. Συνέρχεται στο νοσοκομείο μετά από κάποιο φοβερό ατύχημα, δεν ξέρει καν ποιος είναι κι απάνω του έχει ένα ιταλικό διαβατήριο με το άγνωστο όνομα του τίτλου, ένα χαλασμένο κινητό, μια φωτογραφία γυναίκας [Κάτια Λεκλέρκ Ο’Γουόλις] και μια παλιά επιταγή. Με αυτά τα λίγα στοιχεία παλεύει να βρει ξανά τη χαμένη του οντότητα.

Στο δρόμο του και στο κατόπι του, άνθρωποι του κόσμου και του υποκόσμου [Παύλος Ευαγγελόπουλος!!! Χρήστος Σαπουντζής!! Αθηνά Παππά!], ένας περπατημένος υπαστυνόμος [Μελέτης Γεωργιάδης], κι ένας ρόλος έκπληξη [Ανδρέας Μαριανός, δυο αντίχειρες ψηλά]. Στη μουσική επένδυση σιγοντάρει ο Σταμάτης Κραουνάκης [το νικίειο δίδυμο Περάκης - Μαμαγκάκης παραμένει πάντα αξεπέραστο].

Σίγουρα είναι η καλύτερη προσπάθεια του κ. Ζωναρά να πλησιάσει ένα κοινό μεγαλύτερο από αυτό του καλτ κινηματογράφου του. Σίγουρα δεν πρόκειται για τη Λέσχη Μυστηρίου ή τις Υποψίες με τη Χαριτίνη Καρόλου, αλλά για κάτι που θέλει να υπερβεί τα εσκαμμένα. Κι αν είναι νουάρ μην το φοβάσαι, περιπαίζει χαδιάρικα [με] όλα τα κλισέ, ποντάροντας κυρίως στη μόνιμη άγνοια του ανυποψίαστου. Δες το ως μεταμοντέρνο σατιρικό δράμα.

Βαθμός: εξίμισο [6,5]