Σινέ-MiC

Τι είναι άραγε τα Πεσμένα φύλλα; Ποιητικό χινόπωρο της ζωής του μελαγχολικού δημιουργού; Το φθινόπωρο της ανθρωπότητας που βαδίζει ολοταχώς προς τη χειρότερη βαρυχειμωνιά της; Φιλοπόλεμη, αντεργατική, έμπλεη τεχνητής νοημοσύνης, αφύσικη, αποξενωτική, απάνθρωπη χειμερία νάρκη;

Όλα αυτά, στραβά κι ανάποδα, κι άλλα πολλά πιθανόν... μοναξιά, εσωστρέφεια, αλκοολισμός, ατομικισμός, τριδημία [μετεξέλιξη της πανδημίας], υπερκαταναλωτισμός, ωχαδερφισμός, κλιματική πανδημία, πολιτισμική και παιδαγωγική χρεωκοπία.

Όλα χωράνε σε αυτά τα 81 λεπτά ταινίας. Ο Άκι Καουρισμάκι τρολάρει τον εαυτό του, τα χρόνια προβλήματα με τα ξίδια, την απώλεια φίλων κι αγαπημένων [οι πρωταγωνιστές του παραπέμπουν διαρκώς]. Εξίσου καλά χωράνε κι όλες οι κινηματογραφοφιλικές αναφορές κι επιρροές του, με κορωνίδα το τέλος που θυμίζει τον μεγάλο βωβό αλητήριο ήρωα των παιδικών μας χρόνων και αναμνήσεων, τις απαρχές της έβδομης τέχνης, τη μαγεία του σινεμά.

Χωράνε κι όλες αυτές οι μουσικές που γλυκαίνουν κι άλλο τη διαδρομή. Μουσικές και άσματα προσαρμοσμένα στον δικό του κόσμο, από παραδοσιακά μέχρι σάουντρακ, από κρούνερ μέχρι κουλ τζαζ, από «μάμπο φιλανδιάνο» μέχρι καρακόκε Σερενάτα του Σούμπερτ.

Πώς γίνεται όμως, με τέτοια αντίξοα, ανάρμοστα, ασύμβατα και αντιφατικά υλικά να φτιάχνεις νόστιμο φαγητό μόνον με τη γνώση και τη μαστοριά του μεγάλου σεφ; Πώς γίνεται να βγαίνουμε απ’ την αίθουσα μ’ ένα χαμόγελο, έστω μειδίαμα, και νέα διάθεση να συνεχίσουμε την όποια ζωή μας; Οι απαντήσεις θα ’ρθούνε αβίαστα όταν θα δείτε κι εσείς το έργο.

Και τα παρτάλια οι σκέψεις μας, πειρατική σημαία. Όλα στραβά γινήκανε και όλα είν’ ωραία.

[σιμούν, ο ελάχιστος εαυτός - Θανάσης Παπακωνσταντίνου]