Σινέ-MiC

Τίμιο νεονουάρ που ακουμπά με σιγουριά στο σύμπαν του Γιάννη Οικονομίδη. Επίκαιρο μάλιστα, αφού ασχολείται με την πρόσφατα αναδειχθείσα greek mafia. Ο σκηνοθέτης του, Φωκίων Μπόγρης, προέρχεται από τον χώρο του καλτ τρας, χαμηλού κόστους, κινηματογράφου. Μας έχει όμως προσφέρει δείγμα γραφής [Family tree, 2012, 10λ] που υπερβαίνει εαυτόν καθώς και τον συγκεκριμένο υπαρξιακό χώρο και μαθηματικό τόπο.

Ο Βαγγέλης [Ευαγγελινός] είναι μικροντίλερ κάνναβης με ρέιβ παρελθόν και δυσοίωνο παρόν. Στην προσπάθειά του να ξεφύγει από τον αγριεμένο μελλοντικό δυνάστη του [Οικονομίδης] θα πέσει πάνω σε εμφανώς χειρότερη λούμπα και παγίδα [Σταμουλακάτος]. Στο σχήμα υπάρχει και μια μοιραία ράστα [Μπαλούτσου]. Κάτι λίγο σιγοντάρει κι ο Βαγγέλης Μουρίκης [λείπει ο Μάρτης;] κι ο ράπερ Θύτης [Μπίλης Αναστασίου] και δένει το «πικρό» και γίνεται μέλας ζωμός.

Το στόρι μου θυμίζει το συστημικό άσμα του Βασίλη Δήμα: Δεν πάει πιο κάτω πιάσαμε πάτο, που 'σαι ρε Στέλιο που 'σαι ρε Στράτο; [...] Και σαν ευαίσθητο παιδί παράπονο με πιάνει, που γίναν τόσοι οι κίναιδοι, τα λαμόγια κι οι ρουφιάνοι... Αυτού του επιπέδου λόγια, συμπεριφορές και [πράσσειν α]λογικές, αυτού του επιπέδου [ξ]ήρωες, ρεα-ληστρικοί και [εκ]νευρωτικοί, συνιστούν τον υπόκοσμο καμβά πάνω στον οποίο κεντάει ο πανάξιος και πανέξυπνος Σταμουλακάτος, σε βάρος του παραγκωνισμένου πρωταγωνιστή-θύματος.

Το μέτρο [που δεν υπάρχει] επιχειρούν να συν-κρατήσουν ηχομουσικά οι Ahiyava, Jay Glass Dubs και Άκης Καπράνος, ίσως οι μόνες νότες παρηγοριάς και προσπάθειας διαφυγής από έναν τόσο ασφυκτικά γυάλινο υπόνομο κόσμο.

Βαθμός: [τρ]έξη [6]