Σινε-MiC

"Πίσω τρελές", θυμήθηκα τον Βέγγο στο "Τύφλα να' χει ο Μάρλον Μπράντο" κυνηγημένο από τις φανατικές θαυμάστριες του ποιητή Αυγερινού. Κάπως έτσι, στο υπερ-πολλαπλάσιο ασφαλώς θα ένιωθαν και τα σκαθάρια τότε στην ακμή της Beatlemania, τότε που γέμιζαν γήπεδα, αεροδρόμια, δρόμους σε όλο τον κόσμο, μέχρι την Αυστραλία και τις Φιλιππίνες. Κι αν στην αρχή το χάρηκαν και το έζησαν με μετεφηβική ξενοιασιά (20χρονα παιδιά ήταν άλλωστε, όσο και περπατημένα), έφτασε και η στιγμή που ένιωσαν σαν ένα περιφερόμενο τσίρκο, σταχανοβίτες του "οχτώ ημέρες την εβδομάδα" στα πρόθυρα του φυσικού και καλλιτεχνικού burnout που λένε και οι μανατζαραίοι του σήμερα. Ένα θέαμα, μια υστερία η οποία ελάχιστη σχέση είχε πια με την μουσική. Και κάπου εκεί ήταν που πήραν την τολμηρή και ιστορική απόφαση να κόψουν μαχαίρι τα λάιβ και να αφιερωθούν αποκλειστικά στην δημιουργία. Και έτσι από ένα απλά σπουδαίο ποπ συγκρότημα να γίνουν ...οι Beatles όπως θα τους έγραφε η ιστορία.

Αυτήν ακριβώς την πορεία, από το 1963 έως το 1966, παρακολουθεί το εν λόγω ντοκιμαντέρ. Κοντά δύο ώρες γεμάτες μουσική (με μισή ώρα μπόνους από την εμφάνιση στο Shea Stadium της Νέας Υόρκης), περισσότερα γνωστά αλλά και κάμποσα άγνωστα ντοκουμέντα από συναυλίες και συνεντεύξεις τύπου, με τους τότε δημοσιογράφους να φτάνουν στα όρια τους από τα αυθάδη αυτά "τσογλάνια" που τόλμησαν μέχρι και να αμφισβητήσουν τους φυλετικούς διαχωρισμούς του Αμερικάνικου Νότου. Και φυσικά πολλές-πολλές διαπεραστικές κοριτσίστικες στριγκλιές, ακόμη και τα δικά μας αυτιά βούιζαν βγαίνοντας από την προβολή, μπορείς ίσως έτσι να φανταστείς κατ' ελάχιστον το τι βίωναν οι ίδιοι τότε (χαρακτηριστική η ατάκα του Ρίνγκο ότι στις συναυλίες πλέον δεν άκουγε τίποτε -χωρίς καν μόνιτορ ε;- και παρακολουθούσε τον ποπό και την πλάτη του Πολ για να καταλάβει που βρίσκονται μέσα στο κομμάτι). Συνυπολογίστε και τον κάκιστο τενεκεδένιο ήχο, τα ηχητικά συστήματα της εποχής γαρ δεν ήταν φτιαγμένα για αχανή στάδια, οι συναυλίες σε τέτοιους χώρους ήταν κάτι πρωτόγνωρο για τους καιρούς εκείνους.

Βλέποντας πάντως την ταινία να κλείνει με τα διάσημα αποσπάσματα από το πραγματικά τελευταίο λάιβ στην ταράτσα, το 1969 πια, τον Πολ με το μούσι, τον Λέννον με τα γυαλάκια και τη μαλλούρα, τις μουστάκες του Τζορτζ και του Ρίνγκο, αναλογιζόμενος ότι μεσολάβησαν μόλις λίγα χρόνια, το πόσο άλλαξαν και εξελίχθηκαν και το που έφτασαν, τότε ίσως και να τους θαυμάσεις/εκτιμήσεις ακόμη περισσότερο.

Σκηνή ανθολογίας: ένα κατάμεστο Άνφιλντ να τραγουδάει She loves you, yeah yeah yeah

Βαθμός: (7.5)