Σινε-MiC
Τα οποία μυστικά στον πρωτότυπο τίτλο είναι ταμπού. Ούτως ή άλλως μιλάμε για ένα τολμηρό (από πολλές απόψεις) καρτούν. Του Κώστα Καρδερίνη
Από την πρώτη κιόλας τολμηρή σκηνή καταλαβαίνουμε πολύ καλά περί τίνος πρόκειται και σε ποιο μήκος κύματος κινείται ο δημιουργός αυτού του επιζωγραφισμένου ροτοσκοπικού καρτούν, σε στιλ Βαλς με τον Μπασίρ. Τα απόκρυφα της ιρανικής πρωτεύουσας των 10 εκατομμυρίων αναπτύσσονται διεξοδικά και αρκούντως γλαφυρά με επίκεντρο τέσσερις καθημερινούς, όπως παρουσιάζονται, ανθρώπους.
Η Παρί της εισαγωγικής σεκάνς είναι πόρνη [τσαούσα όπως η Μελίνα στην Στέλλα], έχει ανήλικο γιο μουγκό, με σύζυγο καταδικασμένο έμπορο ναρκωτικών που δεν δίνει διαζύγιο, με εραστή δικαστή που εκμεταλλεύεται καταστάσεις αβέρτα-κουβέρτα. Στο αντίποδα η Σάρα, παντρεμένη αλλά άτεκνη, θέλει να εργαστεί, έχει τα προσόντα, αλλά έχει αυστηρό σύζυγο, διαβητικό τσοντιάρη πεθερό, καλά κρυμμένα μυστικά και ψέματα. Στο μέσον αυτών ο Μπαμπάκ, μουσικός με καλλιτεχνικό όραμα, λάθος επιλογές, συμβιβασμούς και μπλεξίματα. Μαζί του και χώρια η Ντονιά, της οποίας η παρθενορραφή θα αυξήσει τα προβλήματα και τα μπλεξίματά του με τον υπόκοσμο και την κρατική και παρακρατική παρανομία.
Κατά παράξενους τρόπους οι μοίρες όλων αυτών συνυφαίνονται επειδή ζουν στην ίδια πόλη. Κοινός τόπος μετάβασης/διάβασης από τη μια ιστορία στην άλλη, μαγικός και παράξενος, ένας φωτογραφικός θάλαμος τύπου Αμελί. Τόπος-άτοπος ως ειρωνικό σχόλιο, διότι όλοι τους χρειάζονται διαβατήριο [με ή χωρίς εισαγωγικά] για λόγους και πράγματα που εντέλει δεν μπορούν να κάνουν.
Καμβάς όλων, μέρα και νύχτα, η πόλη της Τεχεράνης, αόρατη και ορατή συνάμα, είτε σκοτεινή και καταγώγεια είτε λουσμένη στο φως του ήλιου και ενίοτε στις ενοχές της. Το σάουντρακ αυτής [με υπογραφή Ali N. Askin] γεμάτο αμφί-βιες και αμφίπλευρες μουσικές, χαρακτηρίζει, διακριτικά μεν, τονίζοντας δε, τα «βίτσια» της. Κι η πόλη φαντάζει απελευθερωμένη, διεφθαρμένη, απόλυτη, πιο καταπιεστική με τις γυναίκες, οι οποίες ξέρουν τι θέλουν αλλά δεν το μπορούν. Σεξ, βία, ναρκωτικά, μαστροπεία, πορνεία, ιεροσυλία, παραχάραξη, νοθεία και δυσωδία. Κάτω από την επιφάνεια και πίσω από το δάχτυλό της, πάνω απ’ τις ταράτσες της.
Ο εξόριστος αυτής πραγματοποιητής Αλί Σουζαντέχ [Το πράσινο κύμα, Η επιστροφή των μαλλιαρών ποντικών] συνδυάζει εδώ τις αρετές της Σατραπί και του Φαραντί με ύφος προσωπικό, υπερβαίνει έξυπνα τα επιμέρους αναχώματα και καταφέρνει να «σκιαγραφήσει» χαρακτήρες ολοκληρωμένους αναδεικνύοντας τις ερμηνευτικές αρετές των ηθοποιών του, έστω και υπό σκιάν.
Βαθμός: δέκα [10]
