Σινε-MiC

Επιτέλους ήρθε, έστω κι έτσι όπως ήρθε. Έστω με περιορισμένη διανομή και χωρίς ελληνικό τίτλο, αφού τον «πρόλαβε» ο Αθερίδης με τη δική του ελληνική εκδοχή πάνω στο ίδιο σενάριο. Όσοι είδατε την «εγχώρια» βερσιόν κάντε συγκρίσεις. Όσοι δεν, τόσο το καλύτερο, δείτε απευθείας το ορίτζιναλ.

Οι φίλοι-παλιόφιλοι μαζεύονται σε οικιακό δείπνο με αφορμή την επερχόμενη έκλειψη. Τρία ζεύγη, ένα φρέσκο, ένα παλιό, ένα μεσαίας κοπής... κι ένας εργένης, επίζηλος μπερμπάντης. Τα παιδιά απουσιάζουν από τη συγκέντρωση. Το παιχνίδι είναι μόνο για μεγάλους. Όλοι μα όλοι «δεν έχουν τίποτα να κρύψουν» και πέφτει η ιδέα να βάλουν τα κινητά στο τραπέζι σε κοινή ανοιχτή ακρόαση. Μηνύματα και κλήσεις σε δημόσια, εντός της παρέας, θέα.

Κι αυτό που φαντάζει μια επικίνδυνη ιδέα γίνεται γαϊτανάκι. Οι εκπλήξεις σκάνε σα βαρελότα, οι μάσκες πέφτουν, οι καρνάβαλοι ζουν τον τρελό χορό της δημοσιοποίησης, οι καλοί φίλοι είναι τέλειοι ξένοι, τρέλειοι αστοί, βολεμένοι στα κουτάκια τους. Η ομαδική ψυχανάλυση ενέχει εντέλει μια αποκάλυψη, λυτρωτική για όλους, αλλά πρώτα για τον φέροντα.

Καλοστημένο δράμα δωματίου, με θεατρική δομή, που κρατά την αγωνία και τις εκπλήξεις ως το τέλος. Ιδιαίτερες αιχμές για όλους, για την εποχή και την απουσία επικοινωνίας, για την ιδιωτικότητα και τη διπλοπροσωπία, εσώτεροι προβληματισμοί και καμπανάκια για να σκεφτούμε αν είναι αυτός ο τρόπος που μας αρέσει να ζούμε ή αν γίναμε αυτό που δεν θέλαμε.

Ψυχαγωγία με όλη τη σημασία της λέξης, δια των τοιούτων παθημάτων.

Βαθμός: οκτώ [8]