Σινε-MiC

Γλυκόπικρες κωμωδίες με στοιχεία σάτιρας είναι όλες λίγο-πολύ οι ταινίες του Βίρτζι. Αλλού βαραίνει πιο πολύ το τραγικό [Ανθρώπινο Κεφάλαιο], αλλού η σάτιρα [Η γυναίκα της ζωής μου], εδώ το κωμικό. Τα όρια των ειδών και των ορισμών είναι θολά στις ταινίες του, ταινίες λοξές όπως και η ματιά του θεατή, χωρίς υποβολιμαίες τάσεις, χωρίς παρωπίδες, όσο η ίδια η αληθινή ζωή. Παράλληλα, μέσα από την αφηγούμενη ιστορία, αναδύονται πάντα θέματα κοινωνικά και προβληματισμοί.

Η Τρελή Χαρά αναφέρεται ευθέως στην ιδρυματοποίηση ανθρώπων με ψυχικά προβλήματα. Η Μπεατρίτσε [Valeria Bruni Tedeschi] είναι μυθομανής και μεγαλομανής, με έντονες κρίσεις λογοδιάρροιας και πετριά με την αριστοκρατία [η ευγενής Τεντέσκι αυτοϋπονομεύεται]. Διαμένει εσώκλειστη σε εναλλακτικό ψυχοθεραπευτήριο της Τοσκάνης, στην αυτοκρατορική βίλα Μπιόντι. Κάποια μέρα αριβάρει νεοφερμένη η Ντονατέλα [Micaela Ramazzotti, σύζυγος Βίρτζι], άκρα αντίθετή της, εσωστρεφής, αυτοκαταστροφική, φοβική και δη αντικοινωνική. Μαζί δραπετεύουν και ξεκινούν ένα ταξίδι στις ομορφιές της φύσης και τις ασκήμιες της πόλης και του σωφρονιστικού συστήματος, κυριολεκτικά μες στην τρελή χαρά.

Το ζητούμενο της ταινίας είναι η ευτυχία. Είναι άπιαστη; Είναι ακριβή; Είναι μεγαλόσχημη ιδέα; Ή μήπως εδράζεται σε ταπεινά και ευκολοαπόκτητα πράγματα; Για όποιον τα πολλά δεν είναι αρκετά, τίποτε δεν είναι αρκετό, έλεγε ένας αρχαίος φυσικός φιλόσοφος της ζωής. Όποιος ζητάει τα πολλά ξέρουμε τι παθαίνει, σύμφωνα με λαϊκή μας παροιμία.

Μήπως λοιπόν πρέπει να μηδενίσουμε για να ξαναρχίσουμε να πιάνουμε το ν(ό)ήμα της πραγματικής ζωής; Όμως τίποτε δεν έρχεται μόνο του, η μοίρα δεν είναι αήττητη και είναι μπορετό να κυνηγήσουμε την ευτυχία μας, με λίγη βοήθεια από τους φίλους. Γιατί όταν ανεβαίνει ο δείκτης ευτυχίας των φίλων, ανεβαίνει αυτόματα κι ο δικός μας. Η χαρά να στηρίζεις έναν φίλο στη δύσκολη στιγμή του και να τον βγάζεις στη θάλασσα μιας ηλιόλουστης ημέρας είναι περισσότερη απ' αυτήν που εισπράττει εκείνος. Κι αυτά όλα είναι σκέψεις και πρακτικές του ίδιου αρχαίου φιλοσόφου.

Όταν λοιπόν ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος είναι μάστορας, όλα αυτά κοινωνούνται από τους θεατές, οι οποίοι φεύγουν χορτάτοι θέαμα με πολλές αφορμές για συλλογισμούς. Απλούς συλλογισμούς και ελεύθερους.

Ανάμεσα στους εξίσου καλούς περιφερειακούς ρόλους, ξεχωρίζει η μαμά της Ντονατέλα, η "κομμώτρια" Anna Galiena [Le mari de la coiffeuse /The Hairdresser's Husband, 1990].

Βαθμός: οκτώ [8]