Σμάρω Στεφανίδου: δεσποινίς ετών 97

Αναμνήσεις έντονες από τη γλυκόπικρη ηθογραφία των Αλέκου Σακελλάριου & Χρήστου Γιαννακόπουλου Δεσποινίς ετών 39 [1954] όπου η Σμάρω/ Χρυσάνθη είναι η "μικρή" αδερφή του Λογοθετίδη/ Τηλέμαχου Καραντάρη που είναι προορισμένη να μείνει στο ράφι, παρά τις προσπάθειές του να την παντρέψει. Απολαυστική και ως Τατάνα / παλαβιάρα πεθερά του Κωνσταντάρα στην κωμωδία των Κώστα Καραγιάννη & Λάκη Μιχαηλίδη Ο τρελός τα 'χει 400 [1968].

Οι κινηματογραφικοί της ρόλοι είναι συνήθως κωμικοί και δυναστικοί, ως μητέρα, σύζυγος ή πεθερά και προέρχονται από προηγούμενες θεατρικές επιτυχίες. Από τον πρώτο στα 4 σκαλοπάτια [1951], στο δεύτερο με τον Πέτρο Κυριακό [Ο πύργος των ιπποτών, 1952], ως κα Δελακοβία στη Σάντα Τσικίτα [1953], εξαδέλφη Μίνα στο Ζηλιαρόγατο [1956], κυρία του Γυναικά [1957] Χρήστου Ευθυμίου, μαντάμ Χρύσα [Τρεις κούκλες κι εγώ!, 1960] να στέλνει τελεσίγραφα στον Ηλιόπουλο [ή πωλείτε ή απολύεστε / ή ξανα-πωλείτε ή ξανα-απολύεστε].

Καταπιεστική και στους μανίσιους ρόλους. Ως γυναίκα του νωματάρχη [Μανταλένα, 1960], ως μάνα της Μάρως Κοντού [Αλλοίμονο στους νέους, 1961] ή του Γιάννη Βογιατζή [Δουλικό αμέσου δράσεως, 1972] ή του Γιώργου Κωνσταντίνου [Γάμος αλά... ελληνικά, 1964]. Μέχρι τον τελευταίο... όπου τυραννάει τον Κώστα Βουτσά [20 γυναίκες κι εγώ!, 1973].

Είναι όμως στοργική με τα παιδιά των άλλων. Του Τέγκουλα/ Νικήτα Πλατή στην εξαίσια κωμωδία Μιας πεντάρας νιάτα [1967] ή του Ορέστη Μακρή στην επίσης κωμωδία Ο Αριστείδης και τα κορίτσια του [1964].

Στην πραγματική της ζωή ήταν παντρεμένη και τρελά ερωτευμένη με τον κομπέρ και τραγουδιστή Βάσο Σεϊτανίδη [1913-1965]. Η κόρη της Λήδα-Ειρήνη τη θεωρεί μέντορα και μάνα κι αδελφή. Οι γονείς της όμως, μικρασιάτες, δε θέλανε να γίνει θεατρίνα. Κρυφά σπούδασε στο Εθνικό κι από κει την άρπαξε η Κοτοπούλη [1937-1940] και μετά η Κατερίνα Ανδρεάδη [1940-42] κι ύστερα το Θέατρο Τέχνης [1942-44]. Κι έπειτα πάλι η Κατερίνα, ο Γιώργος Παππάς, ο Λογοθετίδης [1952-60] κι ο Χορν, ο Κωνσταντάρας κι ο Γκιωνάκης, μέχρι το δικό της θίασο με το Βόγλη [Ζορμπάς], τον θίασο του Βανδή και το Απλό Θέατρο του Χρήστου Πολίτη.

Έκανε τηλεθέατρο [Ψαθά], σίριαλ [Ο κύριος, η κυρία και η μαμά / Οι τελευταίοι εγγονοί / Και οι τέσσερις ήταν υπέροχες], έκανε ραδιόφωνο [θέατρο, αναγνώσεις έργων και ραδιοφωνικές σειρές], έκανε κι έναν Πολυχώρο Πολιτισμού και Τεχνών στο Χαλάνδρι.

"Όπως το ηλιοβασίλεμα είναι η κατάληξη μιας λαμπρής μέρας, έτσι και η Σμάρω έφυγε με τον ομορφότερο τρόπο, μέσα στην αγάπη και τη γαλήνη, προσφέροντας δώρα πολύτιμα στους γύρω της..." στις επτά το απόγευμα της Κυριακής 7 Νοεμβρίου 2010.

Εδώ είναι το Ταξίδι [1962]
Ένας βλάκας με πατέντα [1963]
Γράμμα από τη Λήδα...