Σμαρούλα Γιούλη, βίρα τις άγκυρες...
Το όνομά της για πάντα χαϊδευτικό και το επίθετο ένα άνθος μοσχομύριστο όπως και η ίδια. Η Σμαρούλα Γιούλη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη μας το 1934 και σπούδασε θέατρο με δάσκαλο τον Δημήτρη Ροντήρη. Ως παιδί θαύμα έκανε πρώτη εμφάνιση στη Φωνή της Καρδιάς [1943] δίπλα στον Βεάκη, τον Χορν, τον Κωνσταντάρα, τον Αλέκο Λειβαδίτη, την Τσαγανέα, τον Παντελή Ζερβό.
Στον κινηματογράφο έζησε όλη τη χρυσή γενιά ηθοποιών με ταινίες όπως Χαμένοι Άγγελοι [1948], Έλα στον θείο... [1950], Ο Πύργος των Ιπποτών [1952], Το κορίτσι της γειτονιάς [1954], Το Οργανάκι του Αττίκ [1955], Γλέντι λεφτά κι αγάπη [1955], Η Καφετζού [1956], Ο Λεφτάς [1958], Στουρνάρα 288 [1960], Φτωχαδάκια και Λεφτάδες [1961], Ο Θόδωρος και το δίκαννο [1962].
Ξεκίνησε ταυτόχρονα τη μακρόχρονη πορεία της στο θέατρο, από την επιθεώρηση των Σακελλάριου - Γιαννακόπουλου Άνθρωποι, Άνθρωποι [1948]. Υπήρξε θιασάρχις από το 1958 κι ανέβασε πολλά έργα του διεθνούς ρεπερτορίου καθώς και ελληνικές κωμωδίες, αρκετές από τις οποίες έγιναν μετά ταινίες. Το 1972 ο θεατρικός επιχειρηματίας και σύζυγός της Βαγγέλης Λιβαδάς έχτισε με δικά του έξοδα το Θέατρο Σμαρούλα στην οδό Ευελπίδων, στο οποίο ανέβασε πολλά ποιοτικά και αυθεντικά μιούζικαλ [Σικάγο, Μάγκες και Κούκλες, Χέλλο Ντόλυ, Σουήτ Τσάριτυ] μέχρι το 2008 οπότε και κατεδαφίστηκε άδοξα, γεμίζοντάς τους θλίψη.
Σκηνοθέτησε επίσης αρκετά έργα και μουσικά θεάματα [Καφενείον η Ελλάς, 20 χρόνια Θεοδωράκη]. Τελευταία θεατρική εμφάνιση ως Φιλουμένα Μαρτουράνο [1996-1997]. Στα νιάτα της, από τα 16, υπήρξε και πετυχημένη τραγουδίστρια με ηχογραφήσεις όπως Βίρα τις άγκυρες, Θέλω να χορεύω, Είσαι καράτια εικοσιτέσσερα, Σήμερα κ.α.
Έφυγε στις 7 Μαρτίου στα 78 από βαριά άνοια και κατάπτωση, μη μπορώντας να αντέξει τον από 100 ημερών φρικτό θάνατο του συζύγου της που τη γλίτωσε από τις φλόγες και κάηκε ο ίδιος. Την ακούω ακόμα να τραγουδά...
Βίρα τις άγκυρες και βάλε πλώρη / μακριά απ' το έρημο το φτωχοχώρι.
