Σπύρος Καλογήρου, ο καλοσυνάτος "κακός"
Γεννήθηκε στην Κυψέλη το Νοέμβρη του προσφυγικού '22. Από τα εφηβικά του εργαζόταν ως φωτογράφος και ασχολούνταν ερασιτεχνικά με το θέατρο. Κάποιος σκηνοθέτης τον έπεισε να γραφτεί στη δραματική σχολή του Ελληνικού Ωδείου όπου φοίτησε με δασκάλους τους Ανδρέα Φιλιππίδη και Μιχάλη Κουνελάκη. Πρωτόπαιξε το 1955 στο θίασο Χατζίσκου που ανέβασε "Ερωτόκριτο" και "Άμλετ".
Περιπλανήθηκε μεταξύ αρχαίου δράματος [του Ροντήρη], ιστορικού [του Κατράκη] και κλασικού ρεπερτορίου [Αδαμάντιος Λεμός, Μιράντα Μυράτ] ώσπου τον πρόσεξε ο Κουν και τον φώναξε κοντά του το 1960. Παρέμεινε πολλά χρόνια στο Θέατρο Τέχνης, παίζοντας Αριστοφάνη, Ιονέσκο, Μπρεχτ, Ο'Νηλ, Φρις, Βάις, Αισχύλο. Τιμήθηκε μάλιστα με τη Χρυσή Κεφαλή του Θεάτρου Βαχτάγκοφ της Μόσχας για το ρόλο του στους "Πέρσες".
Κάποια στιγμή βρέθηκε να συνεργάζεται με το θίασο Μινωτή, Σολωμού, Κατερίνας, Λαμπέτη. Έχει συμμετάσχει σε πάνω από 200 θεατρικά έργα και έχει ηγηθεί και προσωπικών θιάσων [δεκαετία του '80] μαζί με τη σύζυγό του Ευαγγελία Σαμιωτάκη. Έχει παίξει ακόμη και μπαρμπα-Γιώργο στο "Καραγκιόζη-Ντρημ" με το θίασο του Θύμιου Καρακατσάνη [καλοκαίρι του '96].
Παράλληλα άρχισε να παίζει και στο σινεμά [Ο Αγαπητικός της Βοσκοπούλας (1955) του Ντίμη Δαδήρα] όπου διέπρεψε κυρίως σε ρόλους μοβόρων και κακών σε δράματα, βουκολικά, αστυνομικά, πολεμικά, κωμωδίες και παρωδίες. Πλέον χαρακτηριστικοί οι ρόλοι πληρωμένων μπράβων, ως Μαύρος στη "Λόλα" [1964] του Δημόπουλου [Είναι πολλά τα λεφτά Άρη] και ως Αυγουστής στον "Επαναστάτη ποπολάρο" [1971] του Δαλιανίδη.
Επί 15 χρόνια μόνιμος συνεργάτης της Φίνος Φιλμ και 20 χρόνια κοντά στην εθνική μας Αλίκη [από τον "Αγαπητικό" και τη Μανταλένα ως τις χρυσές επιτυχίες, Η Νεράιδα και το Παλικάρι, Η Δασκάλα με τα Χρυσά Μαλλιά, Υπολοχαγός Νατάσσα, Ένα Αστείο Κορίτσι, Σ' Αγαπώ, Η Κόρη του Ήλιου, Η Μαρία της Σιωπής, και την τηλεοπτική Βασίλισσα Αμαλία].
Εγώ προτιμώ να τον θυμάμαι από άλλους ρόλους: ως τραυματία Περικλή [Ψηλά τα χέρια Χίτλερ (1962) του Μανθούλη], ως λαχαναγορίτη Στρατή [Το Θύμα (1969) του Δημόπουλου], ως Παναγιώτη χασάπη και παραγωγό [Το Ανθρωπάκι (1969) του Δαλιανίδη], ως άτεγκτο θείο Πλούταρχο [Ο Κατεργάρης (1971) του Δαλιανίδη επίσης].
Το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης τον τίμησε για τον ομώνυμο ρόλο στον "Τζίμη τον Τίγρη" [1966] του πρώιμου Παντελή Βούλγαρη και οι έλληνες κριτικοί κινηματογράφου του απένειμαν τον Αργυρό Απόλλωνα για την ερμηνεία στην "Κατάχρηση εξουσίας" [1971] του Σταύρου Τσιώλη. Στα όψιμα δείτε τον στον 'Άνθρωπο με το γαρύφαλλο" [1980], στο "Κόκκινο τρένο" [1982] και στην "Ιστορία της Λίλλυ" [2002].
Δεν απέφυγε ούτε την εποχή της βιντεοκασέτας [Μόσιος, Ψάλτης, Σουπιάδης και σία, 40 "καλτ πατάτες" στο διάστημα 1982-1990], ούτε την επιθεώρηση ή το νέο ελληνικό σινεμά [Στάκαμαν, Ο καλύτερός μου φίλος, Η Λίζα και όλοι οι άλλοι] αλλά ούτε και την καλή τηλεόραση [Ο φόβος, Η καλή πεθερά, Και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή, Τα φιλαράκια, Οι τσιμπάει].
