Σταύρος Ξενίδης, θάνατος στο περιθώριο
"Εγώ είμαι στρατιωτικός και τα λέω τσεκουράτα" δηλώνει θαρρετά ως Χαράλαμπος στο "Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα" (1965) του Τζαβέλα. "Μη μου πεις ότι αυτό είναι το σήμα της Μερσεντές!" λέει ως συνταγματάρχης Κοντέλης δείχνοντας το σφυροδρέπανο στον στρατιώτη Παπαδόπουλο στην "Λούφα και παραλλαγή" (1984) του Περάκη. Κάπου ανάμεσα ήταν δοσάς στο "Περάστε την πρώτη του μηνός" (1965), μαυρισμένος πολιτευτής ονόματι Αράπης στην "Βουλευτίνα" (1966), και πιο πριν υπάλληλος ραδιοφωνίας στο "Χαρούμενο ξεκίνημα" και συμβολαιογράφος στην "Ωραία των Αθηνών" (1954).
Η κινηματογραφική του διαδρομή ξεκινά με το πονεμένο "Τραγούδι του πόνου" (1953) του Δαδήρα και καταλήγει στο "Άσπρο Κόκκινο" (1990) της σινεματικής ρουλέτας του Γιάννη Παπαδάκη. Στα χρόνια της ωριμότητας έχει και δυο πολύ σημαντικές διακρίσεις, αμφότερες με την Αλέκα Παΐζη. Είναι το βραβείο ερμηνείας Α' ανδρικού ρόλου για το "Ταξίδι του μέλιτος" (1979) του Πανουσόπουλου και το ειδικό βραβείο για το "Γάμο στο Περιθώριο" (1989) του Κεσίσογλου. Ανάμεσα, έχει θεαθεί σε χαρακτηριστικούς δεύτερους ρόλους δίπλα στην Βλαχοπούλου, τον Κωνσταντάρα, την Αλίκη, τον Παπαμιχαήλ, τον Βέγγο, τον Κωνσταντίνου, τον Βουτσά, τον Γκιωνάκη κ.ά. 
Πλούσια ήταν και η συνεισφορά του στην τηλεόραση. Θρυλικές σειρές "Ο συμβολαιογράφος" (1979), η "Αστροφεγγιά" και "Οι άθλιοι των Αθηνών" (1980). Δεύτερη περίοδος "Το πάρκινγκ" (1984) και "Ο θάνατος του Τιμόθεου Κώνστα" (1986). Θριαμβική επωδός το κουντερικό "Αγαπημένο μας παιχνίδι" (1988), "Ο επισκέπτης της ομίχλης" και οι περιπέτειες του αστυνόμου Μπέκα στο "Μυστικό του Άρη Μπονσαλέντη" (1990) και στο μυστηριώδες "Μια γυναίκα από το παρελθόν" (1992).
Η φωνή του ήταν χαρακτηριστική και μας έχει ξεναγήσει στην κοσμική αθηναϊκή νύχτα (Η Αθήνα τη νύχτα, Η Αθήνα μετά τα μεσάνυχτα), στις περιπέτειες του Κωνσταντάρα (Αν όλες οι γυναίκες του κόσμου...), του Βέγγου (Ένας ξένοιαστος παλαβιάρης), της "Φρουτοπίας" (1985-1988) και στο "Ελληνικό Θαύμα" (1990) του Παπακώστα.
Μηδένα προ του τέλους όμως. Κωνσταντινούπολη 1924, Γηροκομείο Αθηνών 2008. Εκεί κατοικούσε τα τελευταία χρόνια μαζί με την, επίσης ηθοποιό, σύζυγό του Μαργαρίτα Λαμπρινού. Πολλαπλά εγκεφαλικά, μερική παράλυση και μερική άνοια τον έφεραν μακριά από το μάταιο τούτο κι αχάριστο κόσμο. Κι ας ήταν αριστούχος στη Σχολή Θεάτρου του Κάρολου Κουν.
