T 4 Trouble & The Self Admiration Society: The Life & Music of Terry Papadinas
Αυτό που έχω να πω για την απολαυστικότατη ταινία του Δημήτρη Αθυρίδη είναι ότι κατατάχθηκε στα ροκ ντοκιμαντέρ κακώς, αφού απ' ό,τι φαίνεται από την πρώτη -και ίσως μοναδική- εβδομάδα κανονικής προβολής της σε μία μόνο αίθουσα, το Μικρόκοσμο, βλέπεται βασικά από λίγους (παλιο)ροκάδες. Έχει όμως τέτοια αναπάντεχη δυναμική ως τελικό αποτέλεσμα που απευθύνεται χαλαρά σε όλους, άρα θα 'πρεπε να κόψει τρελά εισιτήρια και να συζητιέται αβέρτα κουβέρτα στις παρέες. Η περσόνα του Θόδωρου Παπαντίνα είναι ικανή να γεμίσει με την παρουσία της και μόνο ένα απολαυστικό δίωρο -αισθάνεσαι ότι αυτά που χώρεσαν είναι απλά ενδεικτικά όσων δεν. Ο Αθυρίδης φέρνει σε πέρας μια εξαιρετική ιδέα και χρεώνεται την επιτυχία ενός δύσκολου εγχειρήματος, όσο κι ο ήρωάς του.
Όσοι καλούνται να μιλήσουν για τον Τέρι παλεύουν με τα δικά τους έντονα συναισθήματα για έναν χαρακτήρα που θαυμάζουν και αποστρέφονται ταυτόχρονα, (ανάμεσά τους ο Διονύσης Σαββόπουλος σε μια αναπάντεχη εκμυστήρευση, ένας καλοπροαίρετος Νίκος Παπάζογλου, ένας γλυκύτατος Γιώργος Ζήκας, ο πρόθυμος να συνεισφέρει Στίλπων Νέστωρ, ο πάντα απολαυστικός Γιώτης Μπάγκαλας), του ιδίου συμπεριλαμβανομένου.
Θέλω να τονίσω: το ότι είναι μουσικός είναι παράμετρος, όχι απαραίτητα η ουσία της ταινίας. Πέρα από την προφανή και ήδη εξαντλημένη ανάγνωση του καταληκτικού αδιέξοδου ενός αυτοαποκαλούμενου/ αυτοαναιρούμενου ροκ σταρ, οι συμπεριφορές και οι αντιδράσεις του ήρωα προξενούν ενδιαφέρον, δημιουργούν συνειρμούς κι εν μέρει ταυτίζονται με πολλών άλλων, που πιθανόν να μην ασχολήθηκαν ποτέ με το ροκ σταριλίκι, ζουν όμως ανάμεσά μας.
Ο χαρακτήρας του Τέρι αποπνέοντας το ροκ μύθο απλά φτάνει πιο εύκολα στα όριά του, άρα γίνεται όσο σαφής και εκφραστικός στις πτυχές του θα μπορούσε, χάρη στον ανάλογο χώρο που κινήθηκε. Είναι μια έντονη και παλλόμενη κατάσταση, ανάλογη ενός κατεξοχήν εκφραστικού μέσου όπως είναι το ροκ. Κι είναι οι αντιδράσεις, τόσο του ίδιου όσο και των άλλων (προσέξτε πόσο διαφέρουν οι περισσότεροι άντρες από τις γυναίκες στο βλέμμα όταν μιλάνε γι' αυτόν) που δρουν ανακουφιστικά στο να τηρείται, να υπενθυμίζεται το μέτρο και η ισορροπία, ακριβώς όταν η λάρτζερ δαν λάιφ Παπαντίνεια κοσμοθεωρία και πρακτική σε κάνουν να χάνεις τη μπάλα.
Όσο για την προσωπική κάθαρση του τέλους (εφήμερη έστω, τώρα θ΄αλλάξει ο Παπαντίνας άραγε;), με το υπέροχο "Mexican blanket" κατάφερε να μας ξεγελάσει, έστω και για λίγο, ότι μπορεί αυτή η ταινία για το παρελθόν και το παρόν ενός ξοφλημένου, να του δώσει ένα καλύτερο μέλλον. Λυπήθηκα πολύ που στην τελευταία προβολή στον Μικρόκοσμο ήμασταν πέντε έξη θεατές, αυτή η ταινία είναι για μποξ όφις θριάμβους, ακριβώς όπως ο ήρωάς της είναι φτιαγμένος για μεγάλα ακροατήρια. Παίξει δεν παίξει τελικά.
