Τα παιδιά του παραδείσου πατούν στη γη

Άλλη μια αριστουργηματική ταινία από το αστείρευτο κινηματογραφικά Ιράν, από έναν καταξιωμένο και πολυβραβευμένο σκηνοθέτη, τον Ματζίντ Ματζιντί. Η απλότητα των ιστοριών που μας αφηγούνται οι πέρσες δημιουργοί είναι εντυπωσιακή και το αποτέλεσμα είναι έντονα συγκινητικό και αισθητικά δυναμικό. Το στόρι χωράει σε μερικές αράδες. Ο Αλί έχασε το μοναδικό ζευγάρι παπουτσιών της αδελφούλας του, της Ζορέ, ενώ τα πήγαινε στο τσαγκάρη. Η φτώχεια της οικογένειας δεν τους επιτρέπει σπατάλες και ο φόβος της τιμωρίας γεννάει μια τρελή ιδέα: να μοιραστούν το επίσης μοναδικό ζευγάρι του Αλί. Το σχολείο τους περιμένει. Η εκ περιτροπής χρήση των παπουτσιών κρύβει πολλά απρόοπτα. Θα πετύχει άραγε το σχέδιό τους; Απλούστατο στη σύλληψη και ευφυέστατο στην εκτέλεση.
Η απλότητα είναι δύσκολο να περιγραφεί. Η ταινία διαθέτει ένα νεορεαλισμό που παραπέμπει στον "Κλέφτη ποδηλάτων" του Ντε Σίκα. Ο Ματζιντί καταφέρνει να εκμαιεύσει από τους μικρούς ερασιτέχνες ηθοποιούς του, θαυμάσιες ερμηνείες που διαθέτουν πρωτογενή δύναμη και αφοπλιστική αθωότητα. Καταπληκτικά λαμπερά χρώματα και μια υπέροχη σκηνοθεσία, που συναρπάζει και σαγηνεύει τους θεατές. Σας προκαλώ πριν δείτε την ταινία, να προσπαθήσετε να φανταστείτε πώς μπορεί να εξελιχθεί ή να μαντέψετε πόσες ανατροπές μπορεί να κρύβει ένα τόσο απλό σενάριο. Είμαι βέβαιος ότι θα εκπλαγείτε πολλαπλά από τις θεματικές εναλλαγές και θα διασκεδάσετε και θα γελάσετε και θα συμπαθήσετε του μικρούς ήρωες. Και σίγουρα θα με θυμηθείτε.

Και λίγα λόγια για τον σκηνοθέτη. Γεννήθηκε στην Τεχεράνη από μια μεσοαστική οικογένεια. Από τα 14 του συμμετείχε σε θεατρικές ομάδες. Σπούδασε στη δραματική σχολή της πόλης. Μετά τη νίκη της επανάστασης (1978), πρωταγωνίστησε σε αρκετές ταινίες, με σπουδαιότερες τα "Boycott" (1985) του Μοχσέν Μαχμαλμπάφ και "Teer baran" (1986) του Ali Azghar Shadaravan. Με το σκηνοθετικό του ντεμπούτο "Baduk" (1992) συμμετείχε στο 15ήμερο νέων σκηνοθετών των Καννών και κέρδισε αρκετά εθνικά βραβεία. "Τα παιδιά του παραδείσου" (1997) ήταν υποψήφια για ξενόγλωσσο όσκαρ, ενώ "Το χρώμα του ουρανού" (1999) σημείωσε νέο ρεκόρ εισπράξεων ασιατικού φιλμ στη δύση.

Φιλμογραφία
Enfejar (1981)
Hoodaj (1984)
Yek rooz zanandegi ba aser (1989)
Aftab wa ashek (1990)
Baduk (1992)
Akhareen abadeh (The Last Village, 1993)
Khoda miad (God Shall Come, 1995)
Pedar (The Father, 1996)
Bacheha-Ye aseman (The Children of Heaven, 1997)
Rang-e khoda (The Color of Paradise, 1999)
Baran (2001)

Πηγές
Children of heaven 1
Children of heaven 2

ΥΓ1: Στη φωτό ο μικρός πρωταγωνιστής Amir Farrokh Hashemian με τον σκηνοθέτη Majid Majidi.
ΥΓ2: "Το χρώμα του ουρανού" το είδαμε στους Νέους Ορίζοντες του προπέρσινου φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και είναι εξίσου απλό και δυνατό, συγκινητικό και μοιραία αστείο, αλλά όχι μοιρολατρικό. Πρόσφατα η τηλεόραση πρόβαλε και τον συνταρακτικό "Πατέρα" του ιδίου, που και πάλι είχαμε δει στο φεστιβάλ.