Τα θλιβερά κι ελεεινά κρησφύγετα του μπιν Τσέινι και του μπιν Μπους

Ένα δωρεάν διαδικτυακό κεφάλαιο - συμπλήρωμα στο βιβλίο "Ηλίθιοι Λευκοί Άντρες" του Μάικλ Μουρ

Μέρος Πρώτο: "Σε ποια συμπεράσματα για τον πόλεμο του Μπους ενάντια στην τρομοκρατία, μας οδηγεί ένας μπικ αναπτήρας των 99 σεντς"

Στις 22 Σεπτεμβρίου 2001, μόλις 11 ημέρες μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις στη Νέα Υόρκη και το Άρλινγκτον, έπρεπε να πάω κάπου αεροπορικώς. Κανονικά θα πέταγα στις 11 Σεπτεμβρίου από LAX [Λος Άντζελες] για JFK [Τζων Κένεντι], είχα μάλιστα και εισιτήριο για τις 3 το μεσημέρι με την Αμέρικαν Αίρλαϊνς. Όπως όλοι γνωρίζουμε, αυτή η πτήση δεν κατάφερε ποτέ να γίνει, αφού κάποιες ώρες πριν, 4 πτήσεις εκ Καλιφόρνιας, δύο της Αμέρικαν και δύο της Γιουνάιτεντ, κατελήφθησαν από αεροπειρατές αυτοκτονίας και επετέθησαν στο Εμπορικό Κέντρο της Νέας Υόρκης και στο Πεντάγωνο, πλησίον της Ουάσινγκτον.

Ευρισκόμενος στο Λος Άντζελες μετά της συζύγου (για τα βραβεία Emmy της σειράς μας The Awful Truth - Η Φρικτή Αλήθεια), μας ξύπνησε τηλεφωνικώς η πεθερά μου απ' το Φλιντ, στις 6.15 τοπική μας ώρα. Σήκωσα το ακουστικό και την άκουσα να λέει "Επιτέθηκαν στη Νέα Υόρκη, η πόλη βρίσκεται σε εμπόλεμο κατάσταση". Κι ενώ σκεφτόμουνα "που βρίσκει την είδηση", μας ώθησε ν' ανοίξουμε αμέσως την τιβί. Γράπωσα το τηλεκοντρόλ και πάτησα στα τυφλά. Κι αμέσως καταλάβαμε. Οι δίδυμοι πύργοι καίγονταν, μαύροι καπνοί κυμάτιζαν ανερχόμενοι.

"Μια πολύ μεγάλη πυρκαγιά" σκέφτηκα. Και τότε είδα σε επανάληψη τα τελευταία 15 λεπτά, από κει που το δεύτερο αεροπλάνο συντρίβεται στον νότιο πύργο. Σίγουρα δεν επρόκειτο για ατύχημα. Προσπαθήσαμε να καλέσουμε την κόρη μας στη Νέα Υόρκη. Οι τηλεφωνικές γραμμές ήταν μπλοκαρισμένες. Δοκιμάσαμε να πάρουμε στην φίλη μας, Joanne Doroshow, που δουλεύει μερικά τετράγωνα από τους πύργους. Και πάλι τα ίδια.

Ένας φοβερός πανικός άρχισε να εγκαθίσταται μέσα μου. Εντέλει, κατόρθωσα να πιάσω το γραφείο της Joanne. Απάντησε μια γυναίκα σε έξαλλη κατάσταση. Ρώτησα αν η φίλη μας ήταν εκεί. "Όχι!" ούρλιαξε, "δεν είναι εδώ! Πρέπει να φύγουμε! Ω θεέ μου!" έκανε και της έπεσε τ' ακουστικό, και γω άκουσα έναν τρανταχτό βρυχηθμό, κάτι σαν τρένο. Η γυναίκα μου είπε "κοίτα στην τιβί". Και τότε είδα αυτό που άκουγα απ' το τηλέφωνο: την κατάρρευση του νότιου πύργου.

Πέρασαν 4 επιπλέον ώρες πριν επικοινωνήσουμε με την κόρη μας και 7 ώρες πριν μας πάρει η Τζοάν, ασφαλής στο διαμέρισμα της. (Πρόλαβε να κρυφτεί μέσα σε κάποιο κτίριο, ακριβώς τη στιγμή που ένα σύννεφο από συντρίμμια κατέπεφτε σωρηδόν στο δρόμο).

Εκείνο το βράδυ, καθώς βλέπαμε σε επανάληψη τις απίστευτες εικόνες, σε μια λωρίδα στο κάτω μέρος της οθόνης άρχισαν να τσουλάνε τα ονόματα των θυμάτων των επιβατών. Μεταξύ αυτών ήταν και το όνομα William Weems. Το επόμενο πρωί επιβεβαιώσαμε πως επρόκειτο για τον φίλο μας Bill Weems, τηλεοπτικό παραγωγό από την Βοστόνη, με τον οποίο είχαμε πολύ πρόσφατα γυρίσει μια σειρά από χιουμοριστικά τηλεοπτικά σποτάκια με στόχο τις καπνοβιομηχανίες. Ο Μπιλ ήταν στην πτήση Βοστόνη - Λος Άντζελες. Πέθανε καθώς το τζετ που επέβαινε στούκαρε στον βόρειο πύργο, κινούμενο με 586 μίλια την ώρα. Άφησε γυναίκα και μια επτάχρονη κόρη ορφανή. Όλα ήταν τραγικά και απίστευτα.

Τ' αεροδρόμια έκλεισαν και όλα τα αεροπλάνα παροπλίστηκαν στο έδαφος. Βρήκα έναν υπάλληλο της Hertz, νοίκιασα ένα μίνι-βαν με 1.700 δολάρια, και 43 ώρες μετά [την καταστροφή] βγήκαμε από το ξενοδοχείο μας με θέα στον Ειρηνικό και ξεκινήσαμε το ταξίδι της επιστροφής στο διαμέρισμά μας στην Νέα Υόρκη, απόστασης 2.990 μιλίων.

Κάπου κοντά στην Οκλαχόμα, τ' αεροδρόμια άνοιξαν και πάλι, αλλά η γυναίκα μου δεν ήθελε να παρατήσουμε το βαν για να πάρουμε αεροπλάνο. [Γιατί άραγε;] Συνεχίσαμε λοιπόν το δρόμο της επιστροφής για τις επόμενες μέρες, κάνοντας ουσιαστικά το πρώτο μας οδικό ταξίδι από τον έναν ωκεανό στο άλλον. Άξιζε τον κόπο, όπως αποδείχθηκε, γιατί μπορέσαμε να σταθμίσουμε τις αντιδράσεις διαφόρων πολιτών, ειδικά καθώς διασχίζαμε τις πολιτείες του Μπους και του Άσκροφτ. (Τα όσα διαδικτυακά γράμματα έστειλα ή πήρα στη διάρκεια της διαδρομής, μπορείτε να τα δείτε στην προσωπική μου σελίδα).

Στις 22 Σεπτέμβρη πια, δεν είχα άλλη επιλογή παρά να πετάξω. Είχα προγραμματίσει μια διάλεξη στο Σαν Αντώνιο [Τέξας] κι έτσι πήρα μια πτήση της Αμέρικαν από το Νιούαρκ. Στο αεροδρόμιο ήταν αναρτημένη μια φύρδην-μύγδην λίστα των αντικειμένων που ΔΕΝ έπρεπε να πάρω μαζί μου στο αεροπλάνο. Ο κατάλογος ήταν μακρύς και παράξενος. Μεταξύ των απαγορευμένων ήταν και τα ακόλουθα:

Όχι όπλα. (Προφανώς)
Όχι μαχαίρια. (Το αυτό)
Όχι χαρτοκόπτες. (Δικιολογημένα τώρα πια)
Όχι νυχοκόπτες (Ορίστε;)
Όχι βελόνες πλεξίματος. (Ε;)
Όχι βελονάκια τσιγκελωτά. (Για σιγά, ένα λεπτό!)
Όχι βελόνες ραψίματος
Όχι σπρέι
Όχι σκουπάκια φύλλων. (Αυτό πια το παίρνω προσωπικά)
Όχι τιρμπουσόν
Όχι χαρτοκόπτες
Όχι ξηρό πάγο

Η λίστα συνεχιζόταν επί μακρόν. Πολλά απ' αυτά ήταν λογικό ν' αναφέρονται. Δεν ήμουν σίγουρος αν οι τρομοκράτες έπλεκαν και μάλλον μου διαφεύγει εκείνο το τρομοκρατικό συμβάν όπου οι καημένοι προσπάθησαν να φέρουν λαθραία πάγο στο σκάφος (ώστε να διατηρήσουν τις γρανίτες του κρύες ώσπου να τις φάνε και μετά να χρησιμοποιήσουν τα ξυλάκια ως όπλα)!

Ειλικρινά, ψιλοφρικάρισα που έπρεπε να πετάξω τόσο σύντομα μετά τις 11/9 και δεν υπήρχε καμιά περίπτωση να έχω μαζί μου κάποιο όπλο για την αυτοάμυνά μου. Έτσι λοιπόν πήρα την μπάλα του μπέιζμπολ υπογεγραμμένη από τους New York Yankees, που μού 'χε χαρίσει στο "TV Nation" ο δήμαρχος Τζουλιάνι, την έχωσα σε μια κάλτσα και ιδού! Σβούριξέ την στο κεφάλι του οποιουδήποτε και τον στέλνεις να πάρει έναν βαθύ υπνάκο. Προειδοποίηση προς εκκολαπτόμενους τρομοβλάκες: Αν δοκιμάσετε να κάνετε οτιδήποτε σε πτήση στην οποία επιβαίνω, σας λυπάμαι από τώρα. Θα πάτε ή από χτύπημα ή από τη βρώμα της παλιοκάλτσας μου.

Τώρα πια αισθάνομαι ασφαλής με το αυτοσχέδιο όπλο μου, καθώς συνεχίζω να πετώ όλο το φθινόπωρο και τον χειμώνα. Τότε όμως ΔΕΝ ένοιωθα καθόλου βολικά βλέποντας να μου γνέφουν ως ασφάλεια αεροδρομίου οι μαχητές της Εθνικής Φρουράς, κρατώντας άδεια Μ-16 και μοιάζοντας πελάτες του τμήματος 'ειδικών αναγκών' του K-Mart, του οποίου και γω υπήρξα πελάτης από καιρού εις καιρόν.

Το κυριότερο όμως είναι πως εξακολούθησα να βλέπω περίεργα πράγματα. Ο μπροστινός μου, όπως αδειάζει τις τσέπες του στο πλαστικό ταψί που περνάει από ακτίνες x, βγάζει ένα αναπτήρα βουτανίου κι ένα κουτί σπίρτα, τα αποθέτει και τα ξαναπαίρνει από την άλλη πλευρά - σε πλήρη θέα των υπαλλήλων ασφαλείας. Αρχικά πίστεψα πως έγινε κάποιο λάθος, μέχρι που ξανακοίταξα τη λίστα με τα απαγορευμένα αντικείμενα και διαπίστωσα πως τα συγκεκριμένα ΔΕΝ περιλαμβάνονταν.

Μέχρι που έφτασε η 22α Δεκεμβρίου 2001. Ο Richard Reid, επιβαίνων στην πτήση Παρίσι-Μαϊάμι της Αμέρικαν, αποπειράθηκε βάλει φωτιά στα παπούτσια του, με κάτι σπίρτα. Όπως ανακοίνωσε η αστυνομία, τα παπούτσια του περιείχαν ένα είδος πλαστικού εκρηκτικού και θά 'χε τινάξει το αεροπλάνο στον αέρα, αν δεν τον είχαν σταματήσει κάποιοι επιβάτες και οι αεροσυνοδοί. Για καλή τους τύχη τα παπούτσια του δεν άναψαν και έτσι τη γλύτωσαν.

Ήμουν βέβαιος πως, μετά από ένα τέτοιο τερατώδες περιστατικό, θα είχαν απαγορευτεί οι αναπτήρες και τα σπίρτα. Όμως τον Φεβρουάριο, στο ξεκίνημα της περιοδείας μου για το νέο μου βιβλίο, νάτους ξανά οι επιβάτες με τους μπικ και τα σπιρτόκουτα. Ρώτησα κάθε πιθανό υπάλληλο ασφαλείας, γιατί τους επιτρέπουν να φέρουν μαζί τους αντικείμενα που μπορούν ν' ανάψουν φωτιά, και μάλιστα μετά το επεισόδιο Reid. Καμία αρχή και κανείς εξ αυτών με τα άδεια Μ-16, δεν ήταν σε θέση να μου δώσει μια οποιαδήποτε απάντηση.

Η ερώτησή μου ήταν απλή: Αφού δεν επιτρέπεται το κάπνισμα σε καμιά πτήση, τι χρειάζονται οι αναπτήρες και τα σπίρτα σε ύψος 30.000 πόδια - ενώ συνταξιδεύω και γω μαζί τους;!

Και γιατί δεν απαγορεύονται αφού, μετά τις 11/9, κάποιος αποπειράθηκε ν' ανατινάξει ένα αεροσκάφος μ' αυτά; Κανείς δεν χρησιμοποίησε νυχοκόπτη για να βλάψει οποιονδήποτε στο Jet Blue, όπως κανείς δεν φύσηξε μακριά τα φύλλα στον διάδρομο της πτήσης της Delta Connection για το Τούπελο.

ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΑΛΑΒΟΣ ΟΜΩΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕ ΕΝΑΝ ΑΝΑΠΤΗΡΑ ΒΟΥΤΑΝΙΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΚΑΝΕΙ 200 ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΣΤΗΝ ΠΤΗΣΗ Νο 63 ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝ. Κι αυτό δεν στάθηκε αρκετό ν' αναγκάσει την κυβέρνηση Μπους ν' αντιδράσει αναλόγως.

Άρχισα να απευθύνω αυτήν την ερώτηση στο ακροατήριό μου, στην διάρκεια της περιοδείας μου. Πήρα την απάντησή μου, κάποια σκοτεινή βροχερή νύχτα στο Άρλινγκτον της Βιρτζίνια, στο βιβλιοπωλείο Ollsson, κάνα δυο μίλια μακριά απ' το Πεντάγωνο. Μετά τη διάλεξη και την περίφημη ερώτηση του μπικ, έκατσα να υπογράψω το βιβλίο των ακροατών μου. Ένας νεαρός πλησίασε στο τραπέζι, συστήθηκε, και χαμηλώνοντας τη φωνή του για να μη μας ακούσουν, μου είπε τα ακόλουθα:

"Δουλεύω στο Λόφο [του Καπιτωλίου]. Οι αναπτήρες φυσικά και περιλαμβάνονταν στην αρχική λίστα που έστειλε η FAA για έγκριση από τον Λευκό Οίκο. Οι καπνοβιομηχανίες όμως πίεσαν την κυβέρνηση Μπους να εξαιρέσει τους αναπτήρες και τα σπίρτα από τη λίστα. Οι (εθισμένοι) πελάτες τους περιμένουν απεγνωσμένα τη στιγμή της προσγείωσης για ν' ανάψουν τσιγάρο. Γιατί θα πρέπει να τιμωρηθούν όλοι αυτοί προς χάριν της ασφάλειας των αιθέρων;"

Οι αναπτήρες και τα σπίρτα βγήκαν από τη λίστα των απαγορευμένων.

Έμεινα ξερός. Ήξερα πως θα πρέπει να υπάρχει κάποιος περίεργος λόγος που εξαιρούσε αυτά τα προφανή αντικείμενα από την απαγόρευση. Πως είναι δυνατόν η κουστωδία του Μπους να περιφρονεί τόσο οφθαλμοφανώς την δημόσια ασφάλεια; Πως μπόρεσαν να κάνουν κάτι τέτοιο, ενώ ταυτόχρονα εκδίδουν εβδομαδιαίες προειδοποιήσεις για την "επόμενη τρομοκρατική απειλή"; Μπορούν άραγε να βάζουν τα συμφέροντα των καπνοβιομηχάνων πάνω από τις ζωές των ανθρώπων;

Μα φυσικά, η απάντηση ήταν πάντα ένα ΝΑΙ, αλλά όχι και τώρα, όχι την ώρα μιας εθνικής κρίσης, όχι ΤΩΡΑ, αμέσως μετά την χειρότερη μαζική δολοφονία επί αμερικανικού εδάφους στην ιστορία των ΗΠ!

Εκτός αν δεν υπήρξε ποτέ τέτοια απειλή.

Σκληρά και αμείλικτα ερωτήματα τίθεται επί τάπητος: Μήπως ο "Πόλεμος κατά της τρομοκρατίας" είναι ένα τέχνασμα, ένα κατασκεύασμα που θα τραβήξει την προσοχή των πολιτών;

Αναλογιστείτε, έστω και για μια στιγμή, πως ο αηδής κος Τζωρτζ Γ. Μπους, είναι τόσο καταχθόνιος ώστε να κάνει τα χατίρια των φίλων του των ταμπάκο-παραλήδων, υποθέτοντας ότι αξίζει να ζήσουμε άλλη μια 11/9. Αν το σκεφτείτε αυτό - κι αυτό ακριβώς ζητώ από εσάς - αν παραδεχτείτε πως θ' άφηνε να πεθάνουν εκατοντάδες ή χιλιάδες άλλοι μόνο και μόνο για να μπορούν οι εθισμένοι του Μάλμπορο ν' ανάβουν το τσιγάρο τους στην αίθουσα υποδοχής, τότε φίλοι μου ανοίγεται διάπλατα μια πόρτα, η πόρτα του κουτιού της Πανδώρας που μας οδήγησε στις 11/9. Πρόκειται για ένα κουτί γεμάτο σαπίλα και σκουλήκια, που πολλοί άνθρωποι του τύπου δεν τολμούν ν' ανοίξουν από φόβο για το που μπορεί να οδηγήσει. Τρέμοντες κυριολεκτικά για το πόσο βαθιά φτάνει η βρώμα.

Κι αν δεν υφίσταται καν "τρομοκρατική απειλή"; Κι αν οι Μπους και Σια [company εννοεί αλλά και CIA ή κόπανοι δεν θά 'ταν κακή απόδοση] χρειάζονται απελπισμένα αυτήν την "τρομοκρατική απειλή", περισσότερο από κάθε τι, ώστε να διευθύνουν τη συστηματική καταστρατήγηση επί του αμερικάνικου συντάγματος; Αν θέλουν να χαλάσουν τους καλούς ανθρώπους αυτής της χώρας που πιστεύουν στις ελευθερίες που το σύνταγμα εγγυάται;

Θέλετε να φτάσουμε τόσο μακριά; Να τεντώσουμε το σχοινί;

Εγώ θέλω. Γι' αυτό και συμπλήρωσα την ειδική φόρμα με την οποία κάθε πολίτης ζητά να ενημερωθεί από το FAA, απαιτώντας να μου δώσουν όλα τα έγγραφα που αφορούν την απόφαση να επιτρέπεται η χρήση αναπτήρων και σπίρτων επί των επιβατηγών αεροσκαφών. Φυσικά δεν αισιοδοξώ ότι θα πετύχω κάποιο θετικό αποτέλεσμα.

Κι αν το καλοσκεφτούμε, πρόκειται μόνο για ένα πολύ μικρό κομματάκι του παζλ. Δεν είναι παρά ένας αναπτήρας μπικ των 99 σεντς. Πρέπει να σας πω όμως, φίλοι μου, πως με τα χρόνια έχω καταλάβει ότι αυτές ΑΚΡΙΒΩΣ οι "μικρές ιστορίες" και οι "ασήμαντες λεπτομέρειες", κρύβουν μέσα τους τις ΜΕΓΑΛΕΣ αλήθειες. Ίσως νά 'ναι μάταιες οι προσπάθειές μου να μάθω γιατί η ελευθερία του ανάμματος φωτιάς εντός αεροσκάφους γεμάτου από επιβάτες είναι σημαντικότερη από την ζωή μου ή τη δική σας. Μπορεί πάλι αυτή η μικρή απορία να αποτελέσει το έναυσμα του τέλους της διαφθοράς. Αυτών των τσαρλατάνων, των απατεώνων που εκμεταλλεύονται ξεδιάντροπα τους θανάτους του Σεπτέμβρη για να καλύψουν τις δικές τους πομπές [ή μπόμπες το ίδιο κάνει].

Νομίζω πως είναι ώρα να αρθούμε στο ύψος μας και ν' αρχίσουμε ν' αμφισβητούμε αυτά τα άτομα. Εν κατακλείδι: Όποιος έχει ασύστολα σφετεριστεί την εκλογή του και εισήλθε στο Λευκό Οίκο ΜΑΣ χωρίς την εντολή του Λαού Μας, νομίζω ειλικρινά - και μετά λύπης μου - πως είναι ικανός για οτιδήποτε...

Μετάφραση - απόδοση: Κώστας Γ. Καρδερίνης

ΥΓ1: ΟΚ! Μπορεί να ακούγονται λίγο υπερβολικά τα τελευταία λόγια. Μπορεί να σας ήρθε στο μυαλό ο Καρατζαφέρης ή ο Πλεύρης. Αν μπείτε όμως στη θέση του μέσου αμερικανού, που τον παραμυθιάζει ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΡΟΠΟ ο κάθε Μπους ή ο κάθε ιεροκήρυκας, τότε μάλλον τους χρειάζεται κι ένα υπερβολικά γερό ταρακούνημα.