Ταινίες και DVD του 2003 (μέρος 1ο)
Ξαναπάει ο κακός ο χρόνος... αλλά δεν το βλέπω να το γιορτάζουμε παιδιά. Μη νομίζετε ότι έρχεται καλύτερος. Εκλογές, κόμματα, με φρου φρου κι αρώματα. Κάτι ασφαλιστικές παροχές προς την αντίθετη κατεύθυνση απ' όσα προστάζει η Ευρωπαϊκή Ένωση και τις οποίες θα τις πάρει πίσω η μεταολυμπιακή κυβέρνηση. Κάτι ανατιμήσεις 4+όσο% γιατί 'ανέβηκε' 25% το πετρέλαιο διότι 'έπεσε' το δολάριο [κούνια που μας κούναγε, αφού τα πετρέλαια τα ελέγχουν πια οι αμερικανοί]. Τέτοια αριθμητική δεν αξίζει ούτε έναν Κουλούρη. Και στο καπάκι νάσου και οι 'εκπτώσεις' που διαρκούν μεχρι 28 Φεβρουαρίου. Μα αφού ο μήνας πάει 29 καθότι δίσεκτος. Γιατί μας τρώτε την αποφράδα; Αστειεύομαι! Μήπως έχουμε λεφτά για 'εκπτώσεις'; Οι πραγματικές εκπτώσεις έγιναν στην τσέπη μας. Μας έχουν αλλάξει και τα πετρέλαια και τα Φώτα. Και που να δείτε τι μας περιμένει μετά την ολυμπιάδα. Οι άνεργοι των έργων, των ανέργων, τους άνεργους, τοις ανέργοις, ω άνεργοι. Επ... κάτι για τα καλύτερα που έφυγαν ήτανε να γράψω! Κι αντ' αυτού σας γράφω τα χειρότερα που θάρθουν;
Η επέλαση των βαρβάρων [Les invasions barbares - le declin continue, 2003] του Ντενί Αρκάν
Ο τίτλος είναι προφητικός ή μου φαίνεται; Αυτούς δεν περιμένουμε όλοι μας; Όπως και νάχει, είναι η ταινία οδοστρωτήρας της χρονιάς που έφυγε. Ο δημιουργός της, Denys Arcand, δεν είναι τυχαίος: θεατράνθρωπος, μαχητικός ντοκιμαντερίστας, 'μαύρο πρόβατο', σεναριογράφος με πολύπλευρη παιδεία, προερχόμενος από [και αποστρεφόμενος] μια αυστηρή καθολική οικογένεια. 17 χρόνια μετά την "Παρακμή της Αμερικανικής Αυτοκρατορίας" [Le Declin de L'Empire Americain, 1986] αναρωτιέται 'που να είναι εκείνοι οι φίλοι; που να είναι για πάντα χαμένοι;' Και να που τους βρίσκει και τους μαζεύει όλους στην παρούσα 'συνέχεια'. Οι ίδιοι ηθοποιοί [Remy Girard, Dorothee Berryman, Dominique Michel, Louise Portal, Yves Jacques, Pierre Curzi] ενδύονται τους ίδιους χαρακτήρες με το απενοχοποιημένο παρελθόν τους, βρίσκονται αντιμέτωποι με το θάνατο, τεστάρουν τη φιλία, τα πιστεύω που υπερασπίστηκαν με αυταπάρνηση, την αγάπη, τον έρωτα, το χάσμα με τα παιδιά τους. Παρά τη λαίλαπα των καιρών που σάρωσε αξίες, ιδανικά, ιδεολογίες.
Και θεωρούν τους απογόνους τους βάρβαρους. Αλλά είναι 'βάρβαροι' αυτοί που μεγάλωσαν κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν; Είναι 'βάρβαροι' όσοι βρήκαν τρόπους ν' αντιστέκονται στο νέο μεταλλαγμένο καθεστώς; Να υπονομεύουν το παραπαίον σύστημα υγείας, τα εργατοσυνδικάτα της ασυδοσίας, να υποσκελίζουν τη στείρα 'νομιμότητα', να φτιάχνουν γέφυρες επικοινωνίας με το ανοιχτό πέλαγος; Γιατί; Επειδή χρησιμοποιούν το χρήμα που υποτίθεται πως τους υποδούλωσε, επειδή ανατρέπουν το στημένο παιχνίδι παίζοντάς το καλύτερα; Επειδή επιτάσσουν την τεχνολογία και κινούν τα αόρατα νήματα προς επίτευξη αγαθού σκοπού; Επειδή τιμούν τον πατέρα και την μητέρα που τους πέταξαν σ' αυτόν τον αδίστακτο κόσμο, που [όχι και τόσο] μάταια προσπάθησαν να κάνουν καλύτερο; Επειδή εφάρμοσαν τη θεωρεία του "Αναρχικού τραπεζίτη" κατά γράμμα; Εξάλλου "Το αρχιπέλαγος Γκούλαγκ" του Σολζενίτσιν έχει στοιχειώσει κάθε συλλογική προσπάθεια σωτηρίας.
Ωραίοι οι απολογισμοί αλλά μόνο ως διάλειμμα για να πάμε παρακάτω. Ο Ντενί το ξέρει αυτό καλά. Ο γολγοθάς του στον "Ιησού του Μοντρεάλ" [Jesus de Montreal, 1989] είναι καθαρτήριος, αλλά η ανάσταση δεν είναι δεδομένη. Χρειάζεται προετοιμασία και αυτοσυγκέντρωση. Οι "Βάρβαροι" στις Κάνες απέσπασαν βραβείο σεναρίου αλλά και βραβείο ερμηνείας για την Marie-Josee Croze που είναι καταπληκτική. Η πιο κουκλάρα κάουγκερλ τζάνκι που έχετε δει επί της οθόνης. Ο μόνος χαρακτήρας που ανoίγει παράθυρα αισιοδοξίας στο μέλλον, παρά την φαινομενικά έσχατη θέση της στην παρούσα σκατοκατάσταση. Το τέλος μένει ανοιχτό χάρη σ' αυτήν και μόνο. Κι είναι αυτό απ' τα πιο ωραία πράγματα στην ταινία.
Παραπομπή: στις 56ες Αρ-Κάνες
Και πιο πίσω: στον Ιησού του Μοντρεάλ
Το τρίο της Μπελβίλ [Les Triplettes de Belleville, 2003] του Σιλβέν Σομέ
Τι να πρωτοπώ γι' αυτό το ευρηματικότατο αρτούν! Ότι κατάφερε να υπαινιχθεί το ασύλληπτο; Που είναι και δεν είναι, ουτ' είναι ούτε δεν είναι, αλλά ξέρει πολύ καλά τι ΔΕΝ είναι. Ολ' αυτά που έγραψα στο σχετικό άρθρο εξακολουθούν να στριφογυρίζουν στο κεφάλι μου. Το πιο φοβερό όλων είναι ότι συνεχώς μου έρχονται νέες αναφορές, νέες παραπομπές, νέοι συνειρμοί. Τσουπ και ξεπετάγεται ο Αλτάν με τις ανατρεπτικές βινιέτες του και τα φαλλομούτσουνα ανθρωποειδή του. Κι αυτή η υποκίτρινη παλιγκαιρίσια πατίνα - πόσο έξοχα σατιρίζει και σχολιάζει πως 'όλα τριγύρω παλιώνουνε κι όλα τα ίδια μένουν'. Αμ οι λεπτόλιγνες φιγούρες των περιπετειών του Λούκι Λουκ δεν καμαρώνουν γιατί έβαλαν κι αυτές κάποιες μολυβιές ή έστω σκιές; Αν θέλετε μπορώ να σας κουφάνω κι άλλο: Τα τρία 'όργανα' που παίζει το Τρίο Μπελβίλ, ψυγείο - σκούπα - εφημερίδα [με τον μικρόφωνο τρίποδα], δεν παραπέμπουν στο εξώφυλλο του "Three imaginary boys" των Cure;
Σχετικό άρθρο: Μπελβίλ και Νέμο
Η πόλη του θεού [Cidade de Deus, 2002] των Katia Lund - Fernando Meirelles
Τι ωραία και αθώα αρχίζει αυτή η ταινία: κάποιοι κοκορόμυαλοι κυνηγούν ένα κατατρομαγμένο πετειναράκι στους δρόμους της φαβέλας. Κι ένας ερασιτέχνης φωτογράφος κάνει την τύχη του ευρισκόμενος στη δίνη των εξελίξεων. Το φως λούζει τον φακό, οι μύγες βόσκουν στα αίματα, τα παιδιά μεγαλώνουν ως τα τριάντα. Κι όσο νεότερες οι γενιές τόσο μειώνεται το όριο ηλικίας. Ο κύκλος της ζωής επιταχύνεται και κλείνει ολοένα και γρηγορότερα. Σ' αυτό το ακατάσχετο μεθύσι του "Die young" η μουσική είναι πανηγυρική. Είναι κυρίαρχη, είναι αναδρομική, φλασάρει στο αδηφάγο παρελθόν, πλάθει και συνδράμει ένα παρόν χωρίς αύριο. Κι εγώ θυμάμαι ακόμα τις σφαλιάρες που δέχτηκα κατά ριπάς, βλέποντας όσα δε θ' άντεχα να ζήσω. Όταν το σινεμά υπερβαίνει την μυθοπλαστική του υπόσταση και τεκμηριώνει τις εικόνες του, τότε θυμάμαι ότι 'μας έχουνε τσακίσει... αλλά τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμη'.
Σχετικό άρθρο: Μύγες και Βούδες - Κομπαγιάσι Ίσσα
Αντίο Λένιν! [good bye Lenin!, 2003] του Βόλφγκανγκ Μπέκερ
Τα κλειστά πολιτικά συστήματα χρεοκόπησαν γιατί ενώ θάπρεπε να έχουν ως στόχο την καλυτέρευση της ζωής του ατόμου, κατάντησαν να υποδουλώσουν τον άνθρωπο προκειμένου να δικαιωθούν ως συστήματα. Μ' άλλα λόγια αυτοαναιρέθηκαν αυτοϋπονομεύτηκαν και αυτοκαταργήθηκαν. Η ταινία του Μπέκερ πέτυχε το ακατόρθωτο. Ο ήρωάς του κατασκεύασε ένα εικονικό πολιτικό σύστημα, ευέλικτο και αναδιπλούμενο, αποδομώντας ένα υπαρκτό και καταρρέον. Κι όλ' αυτά προς χάριν ενός και μόνο ατόμου, της μητέρας του. Η τέλεια ανατροπή μιας δήθεν υποτροπής. Η ιδεολογική του πλατφόρμα υποδαυλίστηκε συναισθηματικά, αναπλάστηκε αδιάκοπα σπιθαμή προς σπιθαμή, γι' αυτό και έζησε περισσότερο απ' όσο θα περιμέναμε.
Σε μια ηνωμένη Ευρώπη που καταρρέει μεταρρυθμιστικά, που θατσερίζει επιδεικτικά και αφαιρεί κεκτημένα δικαιώματα από τους εργάτες και τους υπαλλήλους πολίτες της και θέλει να τα θεσμοθετήσει και συνταγματικά όλ' αυτά, η ταινία του Μπέκερ μοιάζει τραγικωμική ουτοπία, μια εικονοκλαστική ειρωνεία, ακούγεται σαν κόλαφος στο μάγουλο του ναρκωμένου κι αποβλακωμένου θεατή. Αν είναι να γελάσετε, μπορείτε να γελάσετε και με τα χάλια σας, μας λέει σιγανά και ταπεινά. Τελικά τα πιο σοβαρά πράγματα λέγονται με τρόπο αστείο, πασπαλισμένα με χιούμορ και επιφανειακή ελαφρότητα. Ο Γιαν Τιρσέν βοήθησε τα μάλλα, υπογράφοντας ένα από τα σάουντρακ της χρονιάς.
Σχετικό άρθρο: Αντίο DDR! Ζήτω η Γερμανία!
Ιστορίες της κουζίνας [Salmer fra kjokkenet, 2003] του Μπεντ Χάμερ
"Η μέση νοικοκυρά, για να φέρει το φαγητό στο τραπέζι, κάνει διαδρομές στην κουζίνα της που αντιστοιχούν στην απόσταση από τη Σουηδία μέχρι το Κονγκό. Τώρα πια θα περπατάει μόνον μέχρι τη βόρεια Ιταλία". Τέτοιου είδους κλινικές έρευνες απασχόλησαν τους σκανδιναβούς τη δεκαετία του '60. Η εκλογίκευση των πάντων και ο άκρατος ορθολογισμός της εποχής επέβαλε τη μελέτη για τη βελτιστοποίηση απάντων. Το χάος δεν είχε ακόμη ανακαλυφτεί, ούτε είχε παρεισφρύσει στην καθημερινή μας ζωή. Λέτε νάταν αυτή η θεωρία του χάουζ που οδήγησε τοπο-λογικά στην άλλη, την περιβόητη θεωρία του χάους; Κάτι τέτοιο υπαινίσσεται με χιούμορ, σάτιρα και κάποιο κυνισμό ο χωρατατζής σκηνοθέτης Bent Hamer.
Η αγάπη του για τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας και ειδικά γι' αυτούς που τους περιθωριοποιεί η ίδια η δυτικότροπη αστική πρόοδος [βλέπε σοσιαλιστικό σουηδικό πρότυπο] ως 'ξεπερασμένους', ήταν δεδηλωμένη από την πρώτη του μεγάλου μήκους, τα περίφημα "Αυγά" [Eggs, 1995], που είχαμε καταχαρεί σε κάποιους περασμένους Νέους Ορίζοντες. Αυτό που είναι εντυπωσιακό είναι ο τρόπος που βλέπει το παρελθόν και τις ιδιομορφίες της 'γειτονιάς' του, το λεπτό και υπόγειο βραδυφλεγές χιούμορ του, η φρέσκια ματιά και το κέφι του, αλλά και τα παράλληλα κοινωνικά του σχόλια για τις συνθήκες που οδήγησαν στην ψυχρή μετριότητα και το 'άπονο' σήμερα. Οι χαμηλοί τόνοι, ο σεβασμός, και η σεμνότητά του αναδεικνύουν τις "Ιστορίες της κουζίνας" σε ένα έλασσον αριστούργημα.
Παραπομπή πρώτη
Παραπομπή δεύτερη
Παραπομπή τρίτη
Παραπομπή τέταρτη
Αραράτ [Ararat, 2002] του Ατόμ Εγκογιάν
Οι θύελλες που ξεσήκωσε αυτή η τελευταία επικολυρική δουλειά του Ατόμ, αποδεικνύουν περίτρανα τη δύναμη των εικόνων του. Η αρμενική του καταγωγή και η πολυετής και πολυεθνής περιπλάνηση της οικογένειάς του μέχρι τον Καναδά, αποτέλεσαν ένα μαγικό φίλτρο στην αναζήτηση των ριζών και των καταβολάδων του. Η ταυτόχρονη ανάπτυξη και εξέλιξη τριών ιστορικών χρόνων είναι ένα αξιοζήλευτο επίτευγμα. Η δέση, η συν-πλοκή και η λύση τους τον αναδεικνύουν σε μέγα μαϊστορα στο χειρισμό γεωμετρικών μη γραμμικών χωροχρονικών συστημάτων. Το δίχτυ που υφαίνει, όσο πυκνό κι αν είναι, αφήνει πάντα τη θάλασσα των συναισθήσεων να περάσει ορμητική και ατίθαση, κατά τον ρουν των γεγονότων. Ο Ελίας Κοτέας υποθηκεύει την ελληνική καταγωγή του υποδυόμενος τον τούρκο 'αρμοστή'.
Σχετικό άρθρο: Deconstructing Atom
Ζατοϊτσι, ο τυφλός σαμουράι [Zatoichi, 2003] του Τακέσι Κιτάνο
Ο λαϊκός ήρως επαναπροσδιορίζει το μύθο του. Ο Κιτάνο συμπλέκει τα είδη: παραμύθι, ιστορική περιπέτεια, λαβ στόρι, ολίγον μιούζικαλ, θέατρο νο, τραγωδία, ποίηση, δραματοθεραπεία, διασκέδαση, ψυχαγωγία, παραβολή, μαύρο χιούμορ, σάτιρα. Υπονομεύει εαυτόν, αυτομολεί από τους προηγούμενους ρόλους του, καθαίρεται και αναγεννάται. Κι όταν ανοίγει τα μάτια σκοντάφτει σαν αδέξιο μαθητούδι.
Προϊστορία: Βίος και πολιτεία ενός σαμουράι
Παραπομπή: Ο Zatoichi στη Μόστρα
Οι ώρες [The hours, 2002] του Στήβεν Ντάλτρι
Άλλο ένα παιχνίδι σε τρεις [ιστορικοφανείς] χρόνους. Το τρία είναι ο τυχερός αριθμός του Daltrey που μοιάζει γεννημένος κινηματογραφιστής. Η ταύτιση της Νικόλ Κίντμαν με την Βιρτζίνια Γουλφ θέτει νέα στάνταρ στην έννοια της μεταμόρφωσης. Τα ξωτικά και οι νεράιδες ταλανίζουν και εμπνέουν, το νερό παρασέρνει ένα διάτρητο κορμί ή μήπως βυθίζεται στην άβυσσο της αθανασίας; Ο Φιλιπ Γκλας κεντάει, όπως λέει κι ο Αντώνης Ξαγάς. Τώρα αν εσάς σας φάνηκε πολύ 'γυναικεία' και ολίγον 'λεσβιακή', τότε μάλλον είστε φελλοκράτες [με το ε κεφαλαίο].
Σχετικό άρθρο: Οι ωραίες και οι Ώρες
Οι Αδελφές του μίσους [The Magdalene Sisters, 2002] του Πήτερ Μούλαν
Το σλόγκαν 'πνεύμα και ηθική' καταρρίπτεται πανηγυρικά! Ο Peter Mullan εμφανίζεται ντυμένος παραδοσιακά να κραδαίνει το χρυσό λιοντάρι στη Βενετία και να απαντά τοιουτοτρόπως στους μαινόμενους εκπροσώπους του παπισμού. Τα νεανικά μουτράκια των τεσσάρων κοριτσιών του, Eileen Walsh, Nora-Jane Noone, Anne-Marie Duff και Dorothy Duffy, μ' ακολουθούν νοερά και φαντασιόνομαι την εμφάνισή τους στη στροφή του επόμενου στενοσόκακου.
Σχετικό άρθρο: Αδελφές του μίσους
Bella Martha [2002] της Σάντρα Νέτελμπεκ
Μια τριάστερη κουκλάρα γκραν σεφ, γερμανίδα με μεσογειακό ταμπεραμέντο, που σου ανοίγει παντοιοτρόπως την όρεξη, ήταν ότι έπρεπε για την πεσμένη μου λίμπιντο. Μουσικές ερωτικές, γεύσεις αισθησιακές, συνταγές μεθυστικές, αναπνοές συγκεκομμένες, μυρουδιές παθιάρικες, ταξίδια φευγάτα. Ένα χάρμα για όλες τις αισθήσεις [εικονικώς τε και παραισθητικώς]! Μια όαση, μια αναγκαία οφθαλμαπάτη! Το τέλειο μετείκασμα - μεταίσθημα! Μια ντόλτσε βίτα πλανεύτρα, αυτή που λεν ζωή γλυκιά. Παρότι την είχα δει στο προπέρσινο φεστιβάλ την ξανάδα προς τέρψιν και αγαλλίασιν.
Σχετικό άρθρο: Μάρθα, η καλλίπυγος μαγείρισσα
Βρώμικα όμορφα πράγματα [Dirty pretty things, 2002] του Στίβεν Φρίαρς
Η Ωντρέι Τοτού σε ρόλο τουρκάλας παρθένας! Ονειρώξεις στο μάξιμουμ. Αλλά το θέμα της ταινίας υπογειώνει αντί ν' απογειώνει. Εμπορία ανθρωπίνων οργάνων μεταναστών από άλλους απάνθρωπους μετανάστες που εκμεταλλεύονται τους άμοιρους κι ανυποψίαστους υποψήφιους 'ανταγωνιστές' του υπόγειου θρόνου τους. Και νάσου φτάνει ο ιδεολόγος χειρουργός, ο Ρομπέν των δοτών. Ακούγονται κάπως όλ' αυτά, όμως ο ωμός ρεαλισμός του Frears τσακίζει κοκάλα, μαυρίζει σκέψεις, θερίζει προσδοκίες, καταρρακώνει όνειρα, κι ας έβαλε το χάπι εντ για ν' απαλύνει τα Βρώμικα Όμορφα Πράγματά του.
Σχετικό άρθρο: Εμιγκρέδων τραγούδια & τραγωδίες
Dogville [2003] του Λαρς φον Τρίερ
Εγώ ειμί κύριος ο θεός σας, ουκ έσονταί σοις θεοί έτεροι πλην εμού. Είμαι παιχταράς, είμαι σκηνοθεταράς, σας πουλάω και σας αγοράζω άμα λάχει. Η θεία Χάρις μου [Γκρέης με τ' όνομα] σας δόθηκε απλόχερα αλλά σεις την ποδοπατήσατε. Είστε ανάξιοι, είστε υπάνθρωποι, κτήνη συχαμερπή και όντα σεσηπότα. Ο δεμένος σκύλος που γαβγίζει από φόβο στους ξένους είναι τρις χιλιάκις φορές ανώτερός σας. Η δευτέρα παρουσία είναι η τιμωρία και η απαλλαγή σας από το μίζερο και αμαρτωλό σαρκίο σας. Σας δημιούργησα μόνο και μόνο για να 'εκπαιδεύσω' τη μοναχοκόρη μου ώστε να με διαδεχθεί επαξίως στο εγγύς μέλλον. Είπα να το διασκεδάσω κι εγώ λιγάκι μαζί σας. Να σας δώσω μια ανύπαρκτη ευκαιρία ν' αποδείξετε ότι δεν είστε αδύναμοι κι επιρρεπείς στο κακό. Ξέρω πως είστε βέβαια αφού εγώ σας έπλασα έτσι. Αλλά τι παις πεσσεύων θάμουν αν δεν σας έπαιζα στα δάχτυλα;
Σχετικό άρθρο: Λαρς φον Τρίερ: αρχι-τεκτονική ηθική
Ξαφνικά [Tan de repente, Αργεντινή, 2002] του Ντιέγκο Λέρμαν
Η Αργεντινή κρύβει τελικά πολλές δυνάμεις ακόμη, παρά την οικονομική κρίση που ανάγκασε αρκετούς δημιουργούς να 'μεταναστεύσουν'. Φαίνεται πως η 'ανέχεια' γεννάει ιδέες και εξωθεί τις ανεξάρτητες παραγωγές σε νέα δημιουργικά μονοπάτια. Ο Λέρμαν είναι μια τέτοια περίπτωση. Με ελάχιστα χρήματα και μπόλικες λύσεις ανάγκης κατάφερε να κάνει μια αξιοζήλευτη ταινία, με αρετές που φθονούν πολλοί μεγαλύτεροι και [μόνον] οικονομικά 'πλουσιότεροί' του. Οι αυτοσχεδιασμοί του είναι πολλά ενδιαφέροντες και πάντως έχουν να επιδείξουν καλλιτεχνικές ανησυχίες, ανοιχτό πνεύμα, σεναριακές και ερμηνευτικές δεξιότητες και ν' αφήσουν πολλές πόρτες ανοιχτές για το μέλλον του. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι έχει κάνει επιτυχημένα το γύρο των φεστιβάλ του κόσμου έτσι "Ξαφνικά": από το Μπουένος Άιρες στο Λοκάρνο, στο Μπιαρίτζ, στη Βιέννη, στην Αβάνα, στο Παρίσι, στην Χουέλβα, το Λας Πάλμας και την Κωνσταντινούπολη.
Παραπομπή: El portal pampeano de cine
Θεϊκή παρέμβαση [Yadon Ilaheyya / Divine Intervention, 2002] του Ελία Σουλεϊμάν
Όταν είσαι υποχρεωμένος να ζεις καταστάσεις που σε υποτιμούν και καταρρακώνουν τον αυτοσεβασμό και την προσωπικότητά σου, τότε μάλλον χρειάζεσαι μια υπέρβαση, μια σουρεαλιστική παρέμβαση, για να μην παραφρονήσεις και πιάσεις τα όπλα όπως και πάρα πολλοί άλλοι συμπατριώτες σου. Εξάλλου, το πικρό μαύρο χιούμορ είναι ισχυρότερο [όσο και αναίμακτο] όπλο που προκαλεί αμηχανία, κοκαλώνει τους γύρω σου, ρίχνει φυλάκια στέλνοντας φιλάκια, γκρεμίζει απαράδεκτα στεγανά και εξαφανίζει [καταρχήν νοερά] τα ανόητα σύνορα. Αν θεωρείς ότι ο αμοιβαίος αφανισμός δεν είναι προτιμότερος από μια ανεκτική συμβίωση, τότε όχι μόνον βγαίνεις απ' τα ρούχα σου, αλλά αγκαλιάζεις την αγαπημένη σου με περισσότερο πάθος. Τι κι αν είναι αυτή ισραηλινή και εσύ παλαιστίνιος; Η ζωή κοχλάζει και ο έρωτας είναι ηλεκτρικό ρεύμα που ταξιδεύει με το άγγιγμα ενός αγαπημένου χεριού απ' το παράθυρο ενός αυτοκινήτου. Η προσωπική κατάθεση του Ελία δεν μας αφήνει ασυγκίνητους, μας στέλνει στα ουράνια.
Σχετικό άρθρο: Η Παρέμβαση στις 55ες Κάνες
Ελέφαντας (Elephant, ΗΠΑ, 2003, 81') του Γκας Βαν Ζαντ
Εκεί που δεν τόλμησε να εισχωρήσει ο Μάικλ Μουρ, εκεί που δεν υπάρχει πια επιστροφή, εκεί που συμβαδίζουν ο Χίτλερ και η πιανιστική ονειροπόληση, εκεί όπου τα όπλα μυρίζουν φόνο. Μια κλινική αναπαράσταση του συμβάντος καταγεγραμμένη εξολοκλήρου με πισώπλατα μονόπλανα μοναδικής σύλληψης. Ένα σοκαριστικό χρονικό που υπογραμμίζει την χαοτική υπο-κουλτούρα ενός πολυσπερματικού όχλου, δίνοντάς μας ένα τέλειο παράδειγμα. Η επίδραση του Βαν Ζαντ από τον werkmeister Μπέλα Ταρ είναι λιγότερο εξόφθαλμη απ' ότι στον "Τζέρυ" αλλά διατηρεί μια πρωτόλεια ωριμότητα και το ώριμο βλέμμα του αμετανόητου 'πρωτάρη'. Επαναλαμβάνομαι αλλά μ' αρέσει.
Σχετικό άρθρο: 56 καπνισμένες Κάνες 2003
Με πέντε κωμωδίες - έστω και μαύρες - στις 15 ταινίες νομίζω πως πήγαμε πολύ καλά.
