Ταξιδιάρα Ψυχή
Ήπειρος, Κρήτη ή Θεσσαλονίκη,
ξέρεις βαθιά σου πούθε είσαι και που πας
όσα και αν είχες όλα τα 'χεις δώσει
σκορπάς απλόχερα μα δίχως να σκορπάς...
Όχι δεν είναι μια ταινία για το χαμένο συγκρότημα της δεκαετίας του '80. [Μα πως μπορείς να λες "δεν ένιωθα καλά μέσα στις τρύπες"; Σε μια τρύπα ζούμε και βολευόμαστε όλοι. Όχι όλοι;] Τα πράγματα τρέχουν, οι άνθρωποι τρέχουν στους δρόμους, οι ζωές τρέχουν. Δεν είναι μια ταινία για ρόλους, χαρακτήρες και ανθρώπους που μιλάνε όμορφα κι ωραία για κάποιον πεθαμένο. "... είναι μονόδρομος ο δρόμος που 'χεις πάρει και δε σε βλέπω να γυρίζεις πίσω..." κι άλλα τέτοια. Δεν είναι ένα άψυχο φιλμ από το παρελθόν που πέρασε και διηγώντας το να κλαις. Κι αν "... κάποιο βράδυ, ότι έχω μέσα μου για σένα θα το σβήσω..." το πρωί όλα ξεκινάνε πάλι και το ταξίδι συνεχίζεται μέσα σ' ένα παλιό ντεσεβό.
Είναι μια ζωντανή περπατησιά, ένα οδοιπορικό ταξυδιάρικο [κι επί τούτου ανορθόγραφο], μια φέτα ζωής ζείδωρης και παλμικής, ένα χωροχρονικό ασυνεχές στο σύμπαν της μουσικής. Μια καζανιά της γλυκειάς συμμορίας, μια ομολογία μπιροποσίας και πίστεως, ένα Final Countdown παιγμένο στο λαγούτο. Ένα όργανο που ταράζει νότες, ένα άδειο τραπέζι που μαστορεύει μυστικά δείπνα, ένα βουνό μαγικό που ακούει αλήθειες, ένα ελληνοθαυμάσιο σκηνικό για μια ελληνομάπα παράσταση.
Εδώ είναι ο παράδεισος! Κι η κόλαση; "Διάολε, φύγε από μπροστά μου..."
Η Αγγελική ακολούθησε τον Αγγελάκα σαν άγγελο έκπτωτο, πλάνο και περιπλανώμενο, για δύο χρόνια. Πλανεύτηκε και πλανήθηκε κάνοντας βόλτες μ' ένα, πραγματικά φανταστικό, μαγικό λεωφορείο. Περιπλανήθηκε και περιπλάνησε όλους όσοι είδαν, βλέπουν και θα δουν.
