Θα χυθεί αίμα του Πολ Τόμας Άντερσον

[There Will Be Blood, ΗΠ 2007, 158']

Αίμα κι όχι μόνο, και κροκοδείλια δάκρια και όξος και χολή.

Η τρέχουσα κινηματογραφική σεζόν είναι σίγουρα αρκετά ματοβαμμένη και μεταγουέστερν, με έμφαση στο κεφάλαιο "η κατάλυση της άγριας δύσης συνεχίζεται", σε αντιστάθμισμα της προηγηθείσας υστερικής λατρείας του "ήστερν" μελοδράματος και της επερχόμενης επέλασης της ολυμπιάδας των κινέζων. Έτσι, μετά τη "Δολοφονία του Τζέσε Τζέιμς..." έρχεται επανακατασκευασμένο "Το τελευταίο τρένο για τη Γιούμα" και το νικητήριο των φετινών ακαδημαϊκών Όσκαρ "Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους" που καταπατάει αποικοδομητικά τους κώδικες της κλασικής καουμπόικης μονομαχίας.

Το απειλητικό και προδρομικό "Θα χυθεί αίμα" εντάσσεται στην ίδια κατηγορία παρά τον προφητικό βιβλικό του τίτλο. Πρώτα-πρώτα γιατί αναφέρεται στην "πετρελαϊκή επανάσταση" εντός των ΗΠΑ. Κι ύστερα διότι είναι ταινία "αντρικών σωμάτων" που εμπεριέχει μια ανελέητη μονομαχία μεταξύ ψευτοπροόδου και ψευτοθρησκείας. Και -σημειωτέον- δεν υπάρχει ίχνος θεϊκής παρέμβασης ή παρεμβολής σε αυτήν την κολασμένη πορεία προς την [απο]τελείωση. Τι ειρωνεία, ε;

Ο απόηχός της φτάνει μεταφορικά και συνειρμικά μέχρι την καταστροφική δράση της οικογένειας Μπους. Του μπαμπά επιχειρηματία-πλανητάρχη που έπιασε λυκοφιλίες με τους σαουδάραβες και του γιου ανδρίκελου-πετρελαιοκάπηλου που ξεκίνησε προσπαθώντας να βρει πετρέλαιο στο Τέξας και κατέληξε να "απαλλοτριώσει" όλο το Ιράκ.

Σκηνικό της ταινίας ένας αχανής "κήπος του καλού και του κακού" φωτογραφημένος έξοχα από τον Bob Elswit [Michael Clayton, Syriana, Good Night and Good Luck, 8mm, The River Wild, Paris Trout], με την αριστουργηματική χρήση του φυσικού φωτός να παίζει καταλυτικό ρόλο και να κάνει ιδιόμορφα παιχνιδίσματα. Τι διάολο [κυριολεκτικά], τζάμπα το πήρε το Όσκαρ; Θυμηθείτε αντίστοιχα την προηγούμενη δουλειά του Άντερσον "Χτυπημένος από έρωτα" [Punch-Drunk Love, 2002] με τα παλαβά γκρο-πλαν κόντρα στον ήλιο. Αλλά και όλες τις υπόλοιπες [Magnolia, Boogie Nights, Sydney] στις οποίες το φως και οι οπτικές γωνίες κάνουν αντίπραξη και ανορθόδοξες εναλλαγές.

Στο κέντρο αυτού του "καμένου τοπίου" δεσπόζει η αντιπαράθεση του "οραματιστή" Δανιήλ Πλέινβιου [τρομαχτικά έξοχος ο Daniel-Day Lewis, παντάξιος] και του εκκολαπτόμενου θρησκευτικού ηγέτη Ήλαϊ [κατάφορα αδικημένος απ' την ακαδημία ο Paul Dano, σε δίδυμο ρόλο Παύλου-Ηλία]. Ο υπόγειος και εκρηκτικός Ντέινο [Little miss Sunshine] πλάθει το ιδεώδες αντίπαλο δέος και κάνει στον Λιούις απανωτές αβάντες, ωθώντας τον στον καλύτερο μέχρι σήμερα εαυτό του. Κι αν γουστάρετε ανήθικες συγκρίσεις, σας δηλώνω υπεύθυνα πως θα ξεχάσετε γρήγορα [αν τον θυμάστε] τον Βασίλη τον Χασάπη από τις "Συμμορίες της Νέας Υόρκης", μαζί και την ταινία.

Ο σπεσιαλίστας των ηχητικών εφέ που ακούμε στα άσματα των Radiohead [από μεταλλόφωνα, φυσαρμόνικες και ταμ-ταμ μέχρι μπάντζο και ακορντεόν κι ένα παλιό φορητό τρανζιστοράκι], ο Jonny Greenwood, υπογράφει ένα ανατριχιαστικό και απόκοσμο σάουντρακ, γεμάτο στριγκές και αργόσυρτες βασανιστικές ηχητικές εμπειρίες. Άλλος ένας ανατροπέας, αδικημένος απ' τις υποψηφιότητες.

Θα χρειαστεί να περιμένετε 150 λεπτά μέχρι την τελική κατραπακιά, αλλά -πιστέψτε με τέκνα μου- αξίζει τον κόπο.