The Dirt: Τα συν και πλην της τηλεοπτικής σκιαγράφησης μιας rock’n’roll μπάντας

Απόπειρες απαρχής κειμένου για την ταινία η οποία σκιαγραφεί την πορεία των Mötley Crüe στο rock’n’roll στερέωμα και η οποία εξήλθε στις οθόνες την Παρασκευή 22 Μαρτίου του τρέχοντος έτους:

«Οι κινηματογραφικές ροκ βιογραφίες είναι πάντα ελλιπείς»…
Έλεος, πολύ προβλέψιμο

Δεύτερη απόπειρα:
«Οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί των Crüe….»
Έλα μωρέ τώρα! Θα πάμε να καλοπιάσουμε τους δε και να σνομπάρουμε τους υπόλοιπους;

Τρίτη και φαρμακερή (;):
«Δεν περίμενα πολλά…»
Κομμένη πιο σύντομα από οποιαδήποτε παραπάνω απόπειρα…

Επιμένω και πάω σε τέταρτη απόπειρα:
«Έχοντας διαβάσει το ‘The Dirt’ στο οποίο βασίζεται η ταινία…»
Για όνομα του Θεού, κοιμήθηκα και μόνο που το έγραψα.

Του δίνω άλλη μία ευκαιρία:
«Περιμέναμε πολύ καιρό γι αυτή την ταινία…»
Απαράδεκτο. Θυμίζει αυτούς που περιμένουν να πάει Δευτέρα για να τσεκάρουν τις καινούργιες προσφορές του Lidl όπως τις έχουν καρασνιφάρει το Σαββατοκύριακο στην τηλεόραση.

…Λοιπόν! Μόνο μία αρχή κολλάει:

ΓΟΥΣΤΑΡΩ (τίτλος, teaser άρθρου, πρόλογος, επικεφαλίδα επιμέρους κεφαλαίων, κατακλείδα, βασική λέξη σε ποστάρισμα του άρθρου στο facebook)

ΓΟΥΣΤΑΡΩ διότι όλοι εμείς που γουστάρουμε τους Mötley Crüe έχουμε πλέον μία ταινία για την μπάντα να επισκεπτόμαστε όποιο βράδυ θέλουμε. Σχεδόν σαν ξεκλείδωμα μιας κερκόπορτας του παραδείσου…

ΔΕΝ ΓΟΥΣΤΑΡΩ καθόλου την επιλογή της συγκεκριμένης φάτσας (Daniel Webber) για τον Vince Neil, διότι η περιοχή του στόματος θυμίζει περισσότερο τον Messi (ναι αυτόν του ποδοσφαίρου) και δεν έχει την προστυχιά που έχει ο Neil ακόμα και τώρα που γέρασε (κλαψ!)

ΓΟΥΣΤΑΡΩ διότι η παραγωγή και οι σεναριογράφοι έδωσαν πολλές ατάκες και χώρο στον μεγάλο ήρωα της μπάντας, τουτέστιν τον Mick Mars.

ΓΟΥΣΤΑΡΩ που ο Nikki Sixx έχει στην ταινία το κλασσικό λευκό Gibson Thunderbird του ‘76 που αντικειμενικά είναι από τα πιο κατάλληλα τετράχορδα για να ασκήσεις το επάγγελμα του hard rocker.

ΓΟΥΣΤΑΡΩ που το βιβλίο στο οποίο βασίζεται η ταινία («The Dirt: Confessions of the World's Most Notorious Rock Band»/HarperCollins-2001) βρήκε τον δρόμο του ως ταινία, διότι το όλο κόλπο σχεδιαζόταν χρόνια και πολλές φορές είχε πισωγυρίσματα και διάφορα εμπόδια ως προς την περάτωση του. Τώρα θα ξαναδιαβάσω (για 5η φορά!) το βιβλίο.

ΔΕΝ ΓΟΥΣΤΑΡΩ που δεν είχα τη δυνατότητα να δω την ταινία σε σκοτεινή αίθουσα μιας και είναι παραγωγή του Netflix και ως εκ τούτου μαντρωμένο στην πλατφόρμα του.

ΓΟΥΣΤΑΡΩ που όλα τα t shirt της ταινίας, ειδικότερα αυτά τα οποία ενδύονται ΟΛΟΙ οι ήρωες στα πρώτα 40 λεπτά, είναι προς λατρεία και τυφλή αγορά ένεκα της συνδυαστικής γραμμής κάπου ανάμεσα στην 70s και 80s στυλιστική γραμμή, των γραμματοσειρών ιδιαίτερα.

ΔΕΝ ΓΟΥΣΤΑΡΩ που ο σκηνοθέτης (Jeff Tremaine) δεν είναι σκηνοθέτης με την κινηματογραφική έννοια του όρου και έκανε κάτι πλάνα που αρμόζουν περισσότερο σε τηλεταινία. Οι δε φωτισμοί τουλάχιστον τραγικοί.

ΓΟΥΣΤΑΡΩ που η αρχική σεκάνς κορυφώνεται με squirting.

ΔΕΝ ΓΟΥΣΤΑΡΩ που η ταινία διαρκεί μόνο 108 λεπτά. Κύλησαν σαν νεράκι και ειλικρινά όταν κατάλαβα ότι βαδίζαμε στα τελευταία 4-5 λεπτά συνειδητοποίησα ότι μου φάνηκε σαν μόλις να είχε ξεκινήσει, και ότι χρειαζόμουν τουλάχιστον άλλη μία ώρα για να στανιάρω.

ΓΟΥΣΤΑΡΩ που ακούγονται μέχρι και ελληνικά στην ταινία, μία ατάκα της Elena Evangelo η οποία υποδύεται την Βασιλική Παπαδημητρίου, μητέρα του Tommy Lee.

(ΔΕΝ) ΓΟΥΣΤΑΡΩ που δεν αναλώθηκε στα σέα και τα μέα με την Pamela Anderson, την σχέση και τον γάμο της με τον Tommy Lee, που οδήγησε τον τελευταίο μέχρι και στην φυλακή για λίγους μήνες.

ΔΕΝ ΜΕ ΑΠΑΣΧΟΛΕΙ ότι απλά φάνηκε και δε μίλησε ο John Corabi, ο αντικαταστάτης του Vince Neil μεταξύ των ετών 1992 και 1996, διότι πολύ απλά ως ατόφιοι Mötley Crüe πρέπει να λογίζονται αυτοί με τον χρυσοκάνθαρο στη φωνή.

ΓΟΥΣΤΑΡΩ που οι Crüe μέσω της ίδιας της ταινίας τους (μιας και είχαν έναν έλεγχο ως executives producers) διευκρίνισαν εμμέσως πλην σαφώς ότι δεν είναι hair metal σχήμα όπως βαυκαλίζονται πολλά ασχετρόνια στην πιάτσα. Οι Crüe ήταν και θα παραμείνουν στη συνείδηση μας ως rock’n’roll μπάντα.

ΓΟΥΣΤΑΡΩ διότι το είδα με τον μεγάλο μου υιό ο οποίος και καραγούσταρε, με όλο το κάζο που μου ρίχνει όλα αυτά τα χρόνια για την αγάπη σ’ αυτούς.

ΓΟΥΣΤΑΡΩ διότι ο αρχισυντάκτης μου αποδέχτηκε αμέσως την πρόταση μου γι αυτό το άρθρο.

ΓΟΥΣΤΑΡΩ που κάποιος έγραψε την απόλυτα σωστή ατάκα για την ταινία, ο λόγος για τον Chris Nashawaty στο Entertainment Weekly ο οποίος κατέθεσε τα εξής: "Αυτή η ταινία δεν θα διεκδικήσει κάποιο βραβείο. Ούτε έπρεπε να στοχεύεις σε κάτι τέτοιο. Για δύο ώρες μπορείς να απολαύεις το μεγαλείο αυτών των ένδοξων μακρυμάλλικων χαϊβανιών.”

ΓΟΥΣΤΑΡΩ που τελικά γουστάρω το ‘The Dirt’.

Υ.Γ. Ναι, φυσικά και δάκρυσα! Για την ακρίβεια στο τελικό πλάνο που έχει απόσπασμα από την τελευταία συναυλία της μπάντας. Και σε άλλο ένα σημείο η αλήθεια είναι, αλλά ακόμα και ένας οπαδός της πλέον (σ)εξχιμπισιονιστικής μπάντας του πλανήτη έχει τα μυστικά του.