“The Evil Dead” (1981) vs “Evil Dead” (2013)
Ο εχθρός του Κακού μπορεί να είναι μόνο το... Κακό. Σε μια τέτοια αναμέτρηση υπάρχει νικητής; Του Παναγιώτη Αναστασόπουλου
Πες το μ’ ένα τραγούδι
«Το Halloween μας έφτασε/εμπρός βήμα ταχύ/να το προϋπαντήσουμε/παιδιά στην εξοχή».
Τυχαία η επιλογή των στίχων για το μήνα Μάιο; Δε νομίζω… Τι λέει ο λαός; “Το Μάη εγεννήθηκα και μάγια δε φοβούμαι”, αν και με όσα ακολουθούν, δε θα το έλεγα με τίποτα. Δηλαδή, και η «εξοχή», πάλι τυχαία δεν είναι. Κι αυτό επειδή επέλεξα να γράψω για δύο ταινίες που (υποτίθεται ότι είναι μία και) γυρίστηκαν στην καρδιά του δάσους, θεμελιώνοντας το κεφάλαιο “cabin in the woods”, που βρήκε πολλούς (υποδεέστερους) μιμητές. Σκόπιμα, όμως, άφησα να περάσει η 31η Οκτωβρίου, μπας και θυμώσει το κατ’ εξοχήν τιμώμενο πρόσωπο της ημέρας Michael Myers, ελπίζοντας ότι δε θα μας παρεξηγήσει και ο επίσης (όχι λόγω covid) μασκοφόρος Jason Voorhees, ο οποίος έχει έμπρακτα αποδείξει την αγάπη του για τη φύση και ειδικότερα τις κατασκηνώσεις Crystal Lake. Δεν παίζουμε μ’ αυτά…
Τιμή στον ακομπλεξάριστο κριτικό κινηματογράφουζ
Το γνωρίζετε καλά. Όποιος κριτικός κινηματογράφου πει καλή κουβέντα για ταινία θρίλερ -και ιδίως τρόμου- αυτόματα θεωρείται αποσυνάγωγος. Ακαλλιέργητος, πεζός και βάρβαρος μαζί. Όμως, εσείς οι ελάχιστοι, αναθαρρήστε! «Ου τα πάντα τοις πάσι». Κι αν, πού και πού για ξεκάρφωμα, γραφτεί καμιά καλή κριτική, θα είναι για κανένα «ξενέρωτο» “Let the Right One In” ή "Prometheus" (ποιο “Alien” τώρα, για να μην πω ποιο “The Omen”). Φίλε κριτικέ, εσύ που ορθώνεις το ανάστημα που σου αρνήθηκαν κόντρα στον άνεμο, πάρε βαθιά ανάσα ανακούφισης και συνέχισε: αυτοί δεν μπορούν να αντιληφθούν όσα νιώθεις εσύ. Δηλώνουμε περήφανοι χορηγοί σου!
Ποιος ασχολείται τώρα με τα remakes…
Τα remakes (ελληνιστί ριμέικς) πράγματι, κατά τη συντριπτική τους πλειοψηφία, δεν είναι το ίδιο καλά όσο τα πρωτότυπα. Υπάρχουν όμως και λίγες εξαιρέσεις. Τώρα θα ήθελα να πω ότι στη συνέχεια θα μιλήσουμε για μία από αυτές, αλλά… δε μπορώ. Δε μου βγαίνει. Δε γίνεται. Δε θα είναι (η πλήρης) αλήθεια. Όταν έχεις δύο αριστουργήματα, κανονικά, δεν είναι επιτρεπτό να τα συγκρίνεις κι αν το κάνεις, τα συμπεράσματά σου θα είναι επισφαλή και ευμετάβλητα ανάλογα με την εποχή. Ωπ, να ‘σου κι ένας εκεί πίσω που είπε ότι το “The Hills Have Eyes” του 2006 έβαλε τα γυαλιά στο ομώνυμο του 1977. Λέτε να το ήξεραν αυτό από το 1981 και για συμπαράσταση να έβαλαν στη σκηνή του “The Evil Dead” μέσα στο κελάρι την αφίσα του “The Hills Have Eyes” με την «καλοσυνάτη» φάτσα του Michael Berryman; Παιδιά, μόλις άρχισε το ζέσταμα…
Τα παιδία παίζει
Πάμε, λοιπόν, να παίξουμε κάνοντας κάτι σαν crash test μεταξύ του “The Evil Dead” (1981) και του “Evil Dead” (2013), απολαμβάνοντας το αναμφίβολα τρομακτικό, πλην όμως ταυτόχρονα απίστευτα διασκεδαστικό αυτό ταξίδι, που δεν έχει απολύτως καμία σημασία ποιον θα έχει νικητή. Αν θέλετε, κάνετε το τεστ και βγάλετε το δικό σας νικητή. Έχει όμως σημασία να επιβάλετε τη γνώμη σας σε όλους τους άλλους; Πώς; Μα, αυτή είναι η ζωή; Ε, τότε αφήστε όσους απομείναμε να ζήσουμε αλλιώς. Όπως έλεγε και η γιαγιά μου «σε πονηρούς αγώνες, όποιος νικά είναι άθλιος». Λέτε να είχε διατρίψει στο μέγιστο Alexandre Aja;
Τα στοιχεία των δύο ταινιών δίνονται κατανεμημένα σε τμήματα που δεν αποσκοπούν στην πληροφόρηση, αλλά κυριαρχούνται από το συναίσθημα της απόλυτα διασκεδαστικής πλευράς του τρόμου. Εντάξει, δεν είπα «ψυχαγωγικής», μην το ξεφτιλίσουμε κιόλας. Ο καλύτερος τρόπος για να μπούμε χωρίς περιστροφές στο κλίμα είναι να θυμηθούμε κάποιες ατάκες από τις ταινίες: “There was something in the woods, and the thing it’s in here, with us, now” (κορυφαία ever), “You have to get me out of here”, “You are all going to die tonight”, “We’re gonna get you”. Νομίζω πως τώρα μπορούμε να προχωρήσουμε. Να ξέρετε ότι βοηθάει περισσότερο να κλείσετε όλα τα φώτα. Αν και, εδώ που τα λέμε, ακόμα και καταμεσήμερο να είναι και να πάτε στην ταράτσα, μικρή η διαφορά. Όποιος κοιτάξει πίσω από τον ώμο του… κερδίζει!
The Evil Dead (1981) vs Evil Dead (2013)
Η κρισιμότητα της χρονικής στιγμής
Μέγιστος παράγοντας, αναμφίβολα. Έχει τεράστια σημασία το πότε είδες τις ταινίες, δηλαδή, όχι μόνο η ηλικία σου, αλλά και η εμπειρία σου περί τα κινηματογραφικά. Αν τις είδες «νωρίς», είναι μάλλον αδύνατο να τις εκτιμήσεις σωστά, εκτός κι αν είχες αδερφή την πολύπαθη Sarah (Alysson Paradis) από την ταινία Inside. Τι και αν είχες στοχαστεί με Φελίνι, Τεσιγκαχάρα, Ταρκόφσκι, Παζολίνι ή Μπέργκμαν; Η κινηματογραφική ζωή (ή μήπως και ο θάνατος;) ήταν αλλού. Κάπου που δεν υπάρχει χρόνος για μετέωρα αναποφάσιστα βήματα ή κενά βλέμματα μέσα από βροχερά τοπία. Κάπου που τις συνθήκες δε θα τις έλεγες με τίποτα χαλαρωτικές…
Για την ιστορία, είδα το “The Evil Dead” (στο εξής T.E.D.) λίγο καιρό μετά το “Le Terrazza” (τι τέλειο timing, my dear Watson…) στο σπίτι ενός φίλου σε ένα πρώιμο binge-watching. Άρα, σύμφωνα με τον Jimi Hendrix, θεωρούμουν αρκετά experienced για να το εκτιμήσω. Όταν δε είδα το “Evil Dead” (στο εξής E.D.) είχα ήδη πολυετές εισιτήριο διαρκείας στο “Terror Train”, οπότε θα ήμουν ασυγχώρητος αν μου ξέφευγε. Αυτό, φυσικά, το είδα στην πρεμιέρα με παρέα, μέσα στην οποία συγκαταλεγόταν μια κοπέλα που δεν είχε δει ποτέ ούτε ένα τόσο δα θριλεράκι. Θέλετε να σας πω πόσες μέρες έκανε να κοιμηθεί; Και, όχι, ο μπαμπάς της δεν το ξέρει ακόμα.
Σενάριο
Εν αρχή ην το T.E.D., δια χειρός Sam Raimi. Ένα Σαββατοκύριακο μια παρέα από κολεγιόπαιδα πηγαίνει εκδρομή στο δάσος (και στην προκειμένη περίπτωση του Morristown - Tennessee) με διανυκτέρευση - δώρο σε απομονωμένη καλύβα. Αντί όμως να θαυμάσει τη φύση, αποφάσισε να το ρίξει στο διάβασμα. Τι να βρεις τώρα μέσα σε μια καλύβα στην ερημιά; Α, να ένα «Βιβλίο των Νεκρών» aka “Necronomicon”! Κι επειδή άλλο να διαβάζεις και άλλο να διαβάζεις ακούγοντας και καμιά επεξηγηματική μπομπίνα, πάτησε το play. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, απήγγειλε και τα στιχάκια. Ε, τι το ‘θελε; Δεν ήξερε, δε ρώταγε, για να μάθει ότι αυτό ήταν το εγερτήριο του ως τότε αναπαυόμενου σε χειμερία νάρκη κακού; Άντε τώρα να μην κολλήσεις σε τέτοιες συνθήκες υπερμετάδοσης. Κι όταν μια κοπέλα βγήκε έξω από την καλύβα για να γλιτώσει, ήρθε αντιμέτωπη με τη δαιμονιώδη οργή της φύσης. Εδώ, δυστυχώς, δεν ίσχυσε το «όποιος θέλει να μεταμορφωθεί σε deadite, να σηκώσει το χέρι του», οπότε το κυνήγι με το χρόνο ήταν αναπόφευκτο, προκειμένου να εξολοθρευτούν οι προσκυνημένοι φίλοι με τη χρονοβόρα διαδικασία του διαμελισμού. Σόρυ, αλλά προσπάθησα σοβαρά να μην κάνω σπόιλερ, αλλά δε μου βγήκε.
Ύστερα, δηλαδή τριάντα δύο χρόνια μετά, ήρθε το E.D., δια χειρών Fede Álvarez και Rodo Sayagues. Δε νομίζω να πιστέψατε πως ήταν ξεχασμένο. Το E.D. ουσιαστικά δεν ήταν ριμέικ του T.E.D., αλλά αφού έτσι λένε όλοι, σιγά μην αρχίσω να επιχειρηματολογώ για να διαφωνήσω. Λειαίνω τις αντικρουόμενες απόψεις, λέγοντας πως είναι μια ταινία χτισμένη πάνω στον ίδιο άξονα, στην ίδια βασική ιδέα, αλλά -σεναριακά- πολλά παραπάνω. Εδώ υπάρχουν στοιχεία που θα γοητεύσουν τους νεοφερμένους (που δεν ψάχνουν απλώς ιδέες για τη διαχείριση της κρίσης που λέγεται «πεθερά»), ενώ, ταυτόχρονα, θα λατρευτούν ακόμα και από τους ορκισμένους cult followers. Καταρχάς, εδώ τα παιδιά δεν πάνε για διακοπές, αλλά για να βοηθήσουν -εν αγνοία της- μια κοπέλα που αρνείται να αποτοξινωθεί. Και πάνε προετοιμασμένα. Μόνο που βρίσκουν το (κυριολεκτικά) καταραμένο αυτό βιβλίο και την ξαναπατάνε διαβάζοντάς το και απαγγέλοντας τα λάθος στιχάκια. Τι κι αν η καλύβα ήταν hi-tech και το τοπίο πιο ειδυλλιακό; Τελικά, μία από τα (υπέροχα) ίδια, αλλά με αρκετά (δεν έγραψα «τελείως», είδατε;) διαφορετικό τρόπο.
And the Oscar goes to…
Σε ένα διαφορετικό κόσμο (και δεν εννοώ ζωντανών - νεκρών), το 1981 θα μπορούσε ο κυριολεκτικά μπαρουτοκαπνισμένος από το “Within the Woods” Bruce Campbell να σηκώσει το αγαλματάκι ή, έστω, ένα πριόνι βρε αδερφέ (και ο νοών, νοείτο), λόγω της πιο-cult-πεθαίνεις (και δεν το λέω μεταφορικά) ερμηνείας του ως Ash Williams. Τα άλλα δύο μέρη της τριλογίας που ακολούθησαν, όχι μόνο δεν έφθειραν αυτήν την εικόνα, αλλά την εδραίωσαν, συντηρώντας χαλαρά το μύθο μέχρι… αύριο! Γι’ αυτό και ο χαρακτήρας του Ash ζωντάνεψε (λες και είχε πεθάνει ποτέ, αν και, αλήθεια, τι θα πει «πεθάνει»;) στο Marvel Zombies vs. Army of Darkness. Οι λοιποί ηθοποιοί ήταν σχεδόν όλοι φίλοι και μέλη των οικογενειών των Raimi και Campbell. Πώς να το κάνουμε; Όλοι είμαστε μια απέραντη οικογένεια.
Στον «αντίποδα» βρίσκεται η δεν-έχω-λόγια (“Don't Breathe”) Jane Levy, υποδυόμενη την Mia Allen. Δε θα ήταν καθόλου υπερβολικό να πω ότι με την ερμηνεία της αυτή εκτόξευσε το παραδοσιακό πρότυπο της «γυναίκας σε πολύ δύσκολη θέση», κρατώντας τα όμορφα χαρακτηριστικά της ακόμα και στις (χμ, πάρα πολλές) στιγμές που βρέθηκε κυριευμένη από πανικό ή από το κακό. Ύστερα από αυτήν, ο ορισμός της κατάστασης «νιώθω τον απόλυτο τρόμο» έκλεισε μια για πάντα. Και το καλύτερο; Ποια ήταν να πάρει το ρόλο της; Η Lily Collins. Απ’ ό,τι φαίνεται οι, πλέον, παραγωγοί Raimi και Campbell θα ήταν λάτρεις του μπαμπά της, αλλά, έστω και με καθυστέρηση, συνειδητοποίησαν ότι οι στίχοι “Can you feel it coming in the air tonight” αναφέρονταν σε ένα γιαούρτι που ερχόταν κατά πάνω τους και υπαναχώρησαν. Ευτυχώς, η ζωή έχει έμφυτη την τάση να αυτοπροστατεύεται.
Σκηνοθεσία - η καταλυτική
Το όνομα του Sam Raimi μιλά από μόνο του. Κι αν νομίσατε πως εννοώ τη “Spider-Man” τριλογία ή το “Drag Me to Hell”, μάλλον δεν έχετε διαβάσει παραπάνω. Αν έχεις ελάχιστο μπάτζετ, σκηνοθετήσεις μια ταινία σχεδόν εξολοκλήρου μέσα σε μια καλύβα, χτίσεις χαρακτήρες που ισορροπούν ανάμεσα στον τρόμο και το χιούμορ και βγάλεις το T.E.D., τότε δε μπορεί παρά να λέγεσαι Samuel M. Raimi. Μια ταινία «ορισμός» των δυνατοτήτων της (έξυπνα και όχι εξοντωτικά) "vas-o-cam" και της "shaky cam". Ειδικά οι σκηνές που αυτή «τρέχει» από και προς την καλύβα, είναι κορυφαίες. Πολλοί προσπάθησαν κάτι ανάλογο, αλλά ένας το πέτυχε τόσο καλά. Ξέρετε εσείς ποιος.
Κι αν μετά από τόσα χρόνια, ύστερα από διάφορες επιφυλάξεις και παλινωδίες, γυρίσεις με πολύ μεγαλύτερο μπάτζετ μια ταινία που κλίνει ευλαβικά το γόνατο στο T.E.D., έχει την ελάχιστη δυνατή computer-generated imagery, επικεντρώνεται στα άδυτα του τρόμου, αφήνοντας κατά μέρος το χιούμορ και βγάλεις το E.D., τότε δε μπορεί παρά να λέγεσαι Fede Álvarez. Έτσι απλά.
Πόσες φιάλες αίμα δίνει;
Χωρίς αμφιβολία, θα μπορούσαμε να πούμε ότι τo T.E.D. καλύπτει άνετα το γεύμα μιας οικογένειας βρυκολάκων. Πεινασμένης. Κι αν αυτό αληθεύει, τότε το E.D. διεκδικεί χωρίς αντίπαλο τον τίτλο της παγκόσμιας τράπεζας αίματος (λέγεται ότι χρησιμοποιήθηκαν 100,000 γαλόνια), άσχετα με το αν συχνά, μετά το αίμα, τρέχει και κάτι σαν γάλα. Παρ’ όλα αυτά, κοινή συνισταμένη των δύο ταινιών είναι το ότι αυτό που τρομάζει λιγότερο είναι το αίμα. Προσέξτε: άλλο να το διαβάζεις κι άλλο να το βλέπεις. Αν διαβάσετε ότι κόβεται ένα μάγουλο (όχι στο ξύρισμα), μια γλώσσα, ένα χέρι ή ότι υπάρχουν σοβαρά εγκαύματα, βελόνα μπηγμένη κάτω από μάτι, τσεκούρια που κινούνται σε ρυθμούς που θα ζήλευαν και οι ξυλοκόποι του Καναδά, μάλλον οι πιο πολλοί θα το σκεφτείτε και θα το ξανασκεφτείτε, μέχρι να αποφασίσετε να δείτε τις ταινίες. Οι έχοντες όμως γνώση, αντιλαμβάνονται απολύτως τι εννοεί ο ποιητής. Οι μη έχοντες, απλά θα αρκεστούν στη θεωρούμενη ως πιο τρομακτική ταινία ever, δηλαδή το “The Blair Witch Project” (ευτυχώς που υπάρχει λογοκρισία…). Πάντως, για την ιστορία, ο υπεύθυνος για τα make-up εφέ Tom Sullivan, καινοτόμησε φτιάχνοντας το αίμα με σιρόπι καλαμποκιού μάρκας Karo, χρώμα ζαχαροπλαστικής και καφέ. Άραγε, ήταν σύμφωνος ο διαιτολόγος του;
Πόσες ανακοπές μοιράζει;
Το T.E.D. σε τρομάζει, παρά τη διάχυτη cult ατμόσφαιρά του, επειδή σε βάζει μέσα στην καλύβα, χωρίς να το καταλάβεις. Παίζει μαζί σου με «πρωτόγονα» εφέ, που αρχικά μπορεί και να τα χλευάσεις, αν το δεις μέρα μεσημέρι παρέα με φίλους που δε βάζουν γλώσσα μέσα από την αγωνία. Για δες το, όμως, με σβηστά φώτα και τα ξαναλέμε. Κι όταν το χιούμορ έρχεται στην επιφάνεια, τότε είναι που προετοιμάζεσαι για τα χειρότερα. Και στις δύο ταινίες οι ηθοποιοί παίζουν το ίδιο κορυφαία και πειστικά τόσο τους φυσιολογικούς εαυτούς τους, όσο και τους όχι και τόσο φυσιολογικούς. Χαρακτηριστικά είναι και τα «δαιμονικά μάτια», που οφείλονταν σε ειδικούς και επιβλαβείς χρωματιστούς φακούς, που μπορούσαν οι ηθοποιοί να φορέσουν για εξαιρετικά περιορισμένο χρόνο. Ιδιαίτερα ατμοσφαιρικός αποδείχτηκε, επίσης, ο συνδυασμός ψεύτικης ομίχλης και έντονου φωτισμού.
Παρακολουθώντας το E.D. και ειδικότερα τη Mia (και αναμφίβολα μοναδική), καταρχάς δε μπορείς να μην αναρωτηθείς πώς είναι δυνατόν να σε τρομάζει τόσο μια όμορφη κοπέλα. Βέβαια, όπως θα δούμε παρακάτω, μετά την επιστροφή της στην καλύβα, δυσκολεύεσαι λιγάκι να θυμηθείς εκείνα τα χαρακτηριστικά που κάποτε σου είχαν φανεί όμορφα. Εδώ το κακό είναι περισσότερο πιστευτό και έχει σαφέστατες κορυφαίες Γαλλικές αλλά και ανατολίτικες επιρροές.
Φυσικά, οι τρομακτικές σκηνές είναι… τρομακτικές. Γι’ αυτό τις λένε έτσι. Στις ταινίες αυτές, όμως, υπάρχουν αρκετές επιβλητικές σκηνές, που διεκδικούν επάξια θέση πλάι στις τρομακτικές. Όπως τα παράθυρα που ανοιγοκλείνουν με φρενήρη ρυθμό, οι δείκτες του ρολογιού που γυρίζουν πίσω ή τα κατουρημένα (sorry) από το φόβο converse all star μποτάκια.
Τι έγραψαν οι κριτικοί
Θεωρητικά, αυτό θα πρέπει να εκτιμηθεί ως ένα επιχείρημα εκ του αντιθέτου. Θα μου πείτε τώρα, κι αν επαίνεσαν μια ταινία; Ααα, τα είπαμε πριν. Τα μάτια σας δεκατέσσερα. Λοιπόν, το T.E.D., δηλαδή το πρώτο και μακράν καλύτερο μέρος της σχετικής τριλογίας, έχει χαρακτηριστεί από τους The Los Angeles Times ως "instant classic", ενώ θεωρείται ως μία από τις πιο cult ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου. Βοήθησε, βέβαια, και η δήλωση του Μίδα Stephen King ότι το T.E.D. είναι ένα από τα αγαπημένα του φιλμ τρόμου. Όμως, εσείς οι «καθαροί», μην απογοητεύεστε. Πήρε κάποια χρόνια μέχρι να «τολμήσουν» να γραφτούν τα περισσότερα -από τα όντως πάρα πολλά- διθυραμβικά σχόλια. Στην αρχή ολίγοι ήσαν οι διορατικοί. Ύστερα όμως από τόσο hype, η κυκλοφορία της ταινίας σε βιντεοκασέτα απέφερε την πρώτη εβδομάδα στη Βρετανία εκατό χιλιάδες λίρες και, τελικά, πήρε την πρωτιά της χρονιάς από το κολοσσιαίο “The Shining”. Να εκτοξεύσω τις εντυπώσεις; Η προβολή της ταινίας απαγορεύτηκε σε διάφορες βορειοευρωπαϊκές και ασιατικές χώρες. Ουφ, και είχα αγχωθεί με τόσο καλά λόγια…
Όταν, τελικά, ελήφθη η απόφαση για το άτυπο ριμέικ ή, κατ’ άλλους, τέταρτο μέρος της σειράς E.D., το αποτέλεσμα απέσπασε τους διθυράμβους της «κλειστής κοινωνίας» των φίλων του ευρύτερου φανταστικού κινηματογράφου με σχόλια του τύπου «επίθεση κατά των αισθήσεων». Ουσιαστικά, όμως, η καταξίωση ήρθε με μιας μέσα από τη συνήθη ξύλινη γλώσσα και ανεπιχειρηματολογία που εισπράττει κάποιος από τις κινηματογραφικά ορθές κριτικές. Ούτε και τώρα θα πω «τι δεν κατάλαβαν», αλλά θα κλέψω μια ατάκα που μου είπε ένας ξάδερφός μου μετά την παρακολούθηση “Betty Blue” (αν βρείτε πώς συνδέεται αυτή η ταινία με τα προηγούμενα, θα συγκινηθώ): «Αρνούμαι να μιλήσω για αριστουργήματα». Οπότε κι εγώ δεν περιγράφω άλλο.
Κορυφαίες σκηνές ή, αλλιώς, μια σπόιλερ πανδαισία
Πρώτη και καλύτερη αυτή που ο Ash φιλάει τη Linda με φόντο το ηλιοβασίλεμα και της ζητά να τον παντρευτεί. Ναι, καλά. Σιγά μήπως της είχε πάρει λουλούδια και σοκολάτες με σχήμα καρδιάς. Βέβαια, υπάρχει ένα φιλί στο E.D., αλλά δε θα το έλεγα με τίποτα ερωτικό. Αφήστε καλύτερα…
Πάμε αλλιώς. Στις ταινίες αυτές οι δύο πραγματικά κορυφαίες σκηνές, που αν θέλουμε να ακριβολογούμε αποτελούν ολόκληρα τμήματα, είναι κοινές. Φυσικά, δεν είναι ίδιες. Πρώτα, λοιπόν, θα μιλήσουμε γι’ αυτές. Στη συνέχεια θα αναφέρουμε τις καλύτερες κάθε ταινίας και στο τέλος θα βραβεύσουμε τις πιο ψαγμένες. Τα στιγμιότυπα, που για ευνόητους λόγους θα αναφέρονται με λιτό τρόπο, θα γίνουν πιο κατανοητά από όσους έχουν δει τις ταινίες, ενώ θα δώσουν μια γεύση στους άλλους που δεν έχουν γνωρίσει ακόμα το αληθινό μεγαλείο της έβδομης τέχνης. Για να γελάσετε το είπα, διότι τώρα τα πράγματα σοβαρεύουν απότομα.
α. Όμοιος ομοίω…
Η καταπακτή
T.E.D.: Το έρεβος που επικρατεί στο κελάρι. Η μάχη για να κλείσουν την deadite μέσα, το βλέμμα της καθώς κρυφοκοιτάζει από το μισανοιγμένο καπάκι και τις αλυσίδες που το συγκρατούν.
E.D.: “We’re gonna get you” τραγουδά η Mia, κρυφοκοιτάζοντας κατά το πρότυπο του T.E.D. σε μια ακόμα πιο ανατριχιαστική σκηνή, που… δε χώρεσε στην ταινία!!! Μα, είναι δυνατόν; Αιδώς Αργείοι…
Η «ερωτική» σκηνή με το «δέντρο»
T.E.D.: Οι άτιμες οι ρίζες. Δεν τους το είχα καθόλου. Χειρότερες από χειροπέδες και, φυσικά, πέρα από κάθε λογική.
E.D.: Ενώ η Mia κολυμπάει για να βγει από το νερό (βιάσου, βιάσου), έρχεται σα σφαίρα η Άλλη που της μοιάζει, κάνοντας σλάλομ ανάμεσα στους κορμούς των δέντρων. Και το χειρότερο; Φαίνεται, αλλά δεν είναι μόνη της…
β. “The Evil Dead” scenes
Όταν καις ένα βιβλίο…
Τότε, δυστυχώς για τους deadites, δεν τα έφτιαχναν πυρίμαχα. Άσε που τα τζάκια έκαιγαν καλά, χωρίς καν απώλειες. Κι όταν έπεσε στη φωτιά του το Βιβλίο των Νεκρών, δεν έγινε απλά στάχτη, αλλά σήμανε και την αποσύνθεση όλων των προσκυνημένων, με τα γνωστά παρελκόμενα, που εν προκειμένω αποτυπώνονται με καθαρόαιμη cult ακρότατη υπερβολή.
Παίζουμε χαρτιά;
Άλλη υποτίθεται ότι μαντεύει τα χαρτιά, αλλά η Cheryl τα λέει πρώτη. Κι ας μην κοιτάει προς τα εκεί, αγναντεύοντας το σκοτάδι έξω από το παράθυρο. Μέχρι που μεταμορφώνεται απότομα και προειδοποιεί: “You have waken us from our ancient slumber… one by one we will take you”. Το λέγανε οι παλιοί: χαρτοπαιξία ίσον θάνατος!
Το φτυάρι κι ένα κεφάλι
Ο Ash έχει ματώσει από τα νύχια της δαιμονισμένης Linda και βρίσκεται καταγής, όταν τη βλέπει να παίρνει φόρα και να πηδά καταπάνω του. Τότε πιάνει το πρώτο πράγμα που βρίσκει πίσω του (α! ένα φτυάρι) και τη χτυπά στον αέρα αποκεφαλίζοντάς την. Κι αυτή, ακέφαλη πλην όμως απτόητη, τον πιτσιλάει με το αίμα που αναβλύζει από τον κομμένο λαιμό της. Πιο σουρεάλ, πεθαίνεις (κυριολεκτικά).
Το κομμένο χέρι και το ξιφίδιο
Πιθανότατα λόγω λαιμαργίας, το χέρι που κρατούσε το δαιμονικά διακοσμημένο ξιφίδιο απεκόπη βιαίως (η καθαρεύουσα λειαίνει τον τρόμο), αλλά αυτό δε σημαίνει ότι αποχωρήστηκε ποτέ από τη λαβή του (δικό μου, δικό μου). Ούτε κι όταν καρφώθηκε στην πλάτη της Cheryl.
γ. “Evil Dead” scenes
Η Mia στο ντουζ
Παρακαλώ πολύ. Είναι ντυμένη. Ξεχάσατε; Δεν έχουμε να κάνουμε με slasher… Η λήψη γίνεται από απίστευτες γωνίες, καταγράφοντας κάθε λεπτομέρεια του χώρου και της μετάλλαξης, ενώ οι φίλοι της νομίζουν ότι όλα αυτά τα παράξενα οφείλονται στο σύνδρομο στέρησης. Τι να πεις;
Η Olivia και το σπασμένο γυαλί
Καταρχάς, δεν έπρεπε να κοιταχτεί στον καθρέφτη του μπάνιου. Όμως το έκανε κι ύστερα γέμισε ο τόπος γυαλιά. Μετά από λίγο, όταν τη βρίσκει ο Eric, το φως που αναβοσβήνει δίνει την πιο τραγική διάσταση στο… χαμόγελό της. Ευτυχώς που τις λεκάνες της τουαλέτας τις έφτιαχναν κι αυτές γερές τότε.
Ένα ηλεκτρικό μαχαίρι όχι για παντεσπάνια
Η Mia είπε στη Natalie να μην κόψει το χέρι της που «σάπιζε», για να ολοκληρωθεί η μετάλλαξη, αλλά εκείνη δεν την άκουσε και πρίζωσε ένα ηλεκτρικό μαχαίρι. Φανταστείτε την έκπληξη των αγοριών, όταν την είδαν δίπλα σε μια λίμνη αίματος, ενώ το χέρι της μόλις αποκολλούνταν μπροστά τους. Εδώ γελάς με το μαύρο χιούμορ, γιατί αλλιώς…
Του φιδιού η γλώσσα
Η Mia προσποιείται ότι έχει σώας τας φρένας και πείθει τη φίλη της να κατεβεί τη σκάλα που οδηγεί στο σκοτεινό κελάρι για να τη βοηθήσει. Ναι, ναι, μόνο στις ταινίες γίνονται αυτά. Μόνο που, τελικά, αυτή που θα χρειαστεί βοήθεια είναι η φιλενάδα, αφού θα δει τι μπορεί να κάνει κάποιος στον εαυτό του με ένα κοπίδι, για να γίνει πιο τρομακτικός.
Η μόδα της πλαστικής σακούλας που καλύπτει το κεφάλι
Ε, δε νομίζω να την είχατε για πεθαμένη. Τότε το έργο θα λεγόταν σκέτο “Dead”… Χρειάζεται να υπενθυμίσω ότι, υπό κανονικές συνθήκες, θα είχε φύγει από ασφυξία; Δείτε τη όμως πώς γελά. Αχ, τη γλυκούλα! Κορυφαία η στιγμή που γυρίζει η κάμερα μαζί με το φτυάρι που κρατά ο αδελφός της κι όταν επανέρχεται κάποια μάτια είναι ορθάνοιχτα. Και σκεφτείτε: αν η σακούλα ήταν φιλική προς το περιβάλλον, άρα αδιαφανής, δε θα έβλεπε τίποτα και θα συνέχιζε το σκάψιμο. Λέτε η μόλυνση να σώζει ζωές;
Κόκκινη βροχή
Η καταληκτική σκηνή, υπό διαρκή καταρρακτώδη κόκκινη «βροχή». Η μητέρα των μαχών, με την Άλλη να λέει “I will feast on your soul” και τη Mia να της απαντά “Feast on this m/f”. Ε, πώς να το κάνουμε; Το να κρατάς πριόνι, σου δίνει άλλον αέρα…
δ. Και δυο ψαγμένες για τους ψαγμένους
T.E.D.: Η σκηνή του τέλους που το κακό μπαίνει μέσα από το σπίτι για να αιφνιδιάσει τον last man standing Ash, που μόλις είχε βγει έξω. Η τελειότητα της σκηνής οφείλεται στην ταχύτατη κίνηση της κάμερας που διασχίζει την καλύβα, η οποία στην πραγματικότητα είχε τοποθετηθεί πάνω σε ποδήλατο!
E.D.: “You have to get me out of here”. Τη φράση λέει η Mia χωμένη στις κουκέτες, με παύση μετά το “me” και με λίγο σάλιο να φαίνεται για ένα δευτερόλεπτο. Απλά, δε γίνεται να παίξει κάποια τόσο καλά την τρομαγμένη. Άρα θα ήταν!
Βλάσφημοι και αφελείς
Ένα χρόνο αφού παίχτηκε “The Evil Dead” κάποιοι μεθυσμένοι τύποι έκαψαν την καλύβα. Το μόνο που απέμεινε ήταν η πυρίμαχη σε αντίθεση με το Βιβλίο καμινάδα, η οποία, πιθανότατα, τώρα θα έχει εξαφανιστεί, μιας και πολλοί βλάσφημοι τύποι πήγαιναν εκεί για να πάρουν ως αναμνηστικό μια πέτρα της. Αν, τελικά, τα καταφέρουν και ζήσουν, καλό θα ήταν να μας διηγηθούν τι βλέπουν στον ύπνο τους.
“The Evil Dead” (1981) vs “Evil Dead” (2013) σημειώσατε…
Τι μάθαμε από αυτήν τη «διαμάχη»; Ότι είναι (αναπόφευκτο) πράγματι δυνατό να βρίσκονται στο top ten σου τόσο η πρωτότυπη ταινία, όσο και το ριμέικ της. Και ότι μπορεί ένα ριμέικ να σου αρέσει ακόμα περισσότερο από το πρωτότυπο, άσχετα αν δε μπορείς καν να προφέρεις κάτι τέτοιο, γιατί δε σου βγαίνει, βρε αδερφέ...