The Imaginarium of Doctor Parnassus
Μια ταινία που πέρασε από 40 κύματα. Πρώτα με τον αιφνίδιο θάνατο του πρωταγωνιστή Heath Ledger [1979-2008] κι ύστερα με το χαμό του καναδού παραγωγού William Vince [1963-2008]. Τελικά ο Γκίλιαμ ξαναέγραψε το σενάριο και μοίρασε τις τρεις μεταμορφώσεις του βασικού ήρωα Τόνι σε τρεις αγαπημένους της κοριτσονεολαίας [Johnny Depp, Jude Law και Colin Farrell]. Λέγεται μάλιστα ότι η τελευταία φράση που είπε ο, αυτοσχεδιάζων στα γυρίσματα, Λέτζερ ήταν "Don't shoot the messenger" κι ήταν αυτή η ίδια φράση που θέλησε να δοκιμάσει πρώτη ο Ντεπ μη γνωρίζοντας ότι έπιανε το νήμα από κει που είχε κοπεί. Ο Τέρι το θεώρησε αυτό ως καλό σημάδι!
Τι γίνεται όμως μέσα σ' αυτήν την ονειροπαρμένη ταινία; Ο δρ. Παρνάσους [ο Christopher Plummer που στις 13 Δεκεμβρίου κλείνει τα 80, ζωή να 'χει] είναι ένας αθάνατος μαθουσάλας που έβαλε στοίχημα με το διάβολο Mr. Nick [ο Tom Waits, περαστικός από το "Βασιλιά της μοναξιάς", κεφάτος και απολαυστικός ως συνήθως]. Έπαθλο του στοιχήματος η κόρη του Παρνάσους, η Βαλεντίνα [Lily Cole], που πρέπει να... πάει στο διάολο μόλις κλείσει τα 16, εκτός εάν ο δόκτορας καταφέρει να μαγέψει πέντε καλές ψυχές πριν ο αντίπαλός του κερδίσει πέντε κακές.
Το ιματζινάριο είναι ένα αμάξι / περιφερόμενο πτυσσόμενο σόου όπου μπορεί ο κάθε άνθρωπος να ζήσει στο δικό του ονειρόκοσμο και να αντιμετωπίσει, εν αγνοία του, το ηράκλειο δίλημμα του μονοπατιού της Αρετής ή της Κακίας. Παραστάτες του Πάρνι ο τελάλης Άντον [ο Andrew Garfield του "Boy A"], ο μικρόσωμος Πέρσι [ο Verne Troyer του "Φόβος και παράνοια στο Λας Βέγκας"] και ο λευκοντυμένος απατεώνας μάνατζερ Τόνι [ο Χηθ Λέτζερ των "Αδερφών Γκριμ" κι οι άλλοι τρεις].
"What's up Doc?" ρωτάει ο μίστερ Νικ τον Πάρνι κάθε φορά που του ετοιμάζει μια ζαβολιά [ή μήπως να έλεγα διαβολιά;]. Όμως ο Μπαγκς Μπάνι δεν είναι η μόνη αναφορά. Υπάρχει και ο Γκοντό του Μπέκετ, ο Μαγεμένος Αυλός του Μότσαρτ, ο Φάουστ του Γκαίτε, οι Τζέκιλ και Χάιντ, και, φυσικά, οι σούπερ ανατρεπτικοί Μόντι Πάιθον με τα καυστικά πολιτικοκοινωνικά τους σχόλια στα όρια της γκροτέσκας πραγματικότητας.
Όμως όλα αυτά δεν είναι τίποτε μπροστά στο απόλυτο θέαμα. Οι εικόνες και το πανηγύρι των χρωμάτων. Η ιδέα ότι όσο υπάρχουν παραμυθάδες και αφηγητές να λένε ιστορίες, τόσο ο κόσμος θα γυρίζει. Η αίσθηση της αιωνιότητας μέσω του κύκλου της ζωής. Η σοφία και η αξία της πονηριάς. Η διπλή φύση των πραγμάτων και των ανθρώπων. Η φιλία και η ερωτική επιθυμία ως ζωογόνες δυνάμεις. Η ονειροχώρα ως καταφύγιο ιδεών και θετικών προτάσεων, προσωρινώς ανέφικτων αλλά δυνητικά μπορετών. Η προσωπική έξοδος από τα ψεύτικα και παραπλανητικά διλήμματα.
Έτσι είναι τα αληθινά παραμύθια: φωτεινά παράθυρα στο αύριο. Έτσι είναι τα αληθινά παραμύθια: φίλτρα μιας πεζής και αδιέξοδης πραγματικότητας. Έτσι είναι τα αληθινά παραμύθια: πηγές έμπνευσης και θάρρους. Και παρακαλώ πολύ "Μην πυροβολείτε τον αγγελιοφόρο!"
