Θέατρο : "2004"

του Μιχαήλ Μαρμαρινού από το Θέατρο Θησείον Ένα Θέατρο Για Τέχνες

Ιδέα, σύλληψη και σκηνοθεσία : Μιχαήλ Μαρμαρινός
Διαμόρφωση κειμένου: Theseum Ensemble
Μουσική: Δημήτρης Καμαρωτός
Σκηνογραφία - Κοστούμια : Karoline Bierner
Video : Έκτορας Λυγίζος
Επιμέλεια κίνησης: Φώτης Νικολάου, Βάλια Παπαχρήστου
Φωτισμοί: Τασος Παλαιορούτας
Βοηθός Σκηνοθέτης : Μυρτώ Περβολαράκη
Βοηθοί Β΄ : Γεωργία Μαυραγάνη, Καλλιρρόη Παπαδοπούλου

Οι ηθοποιοί του Theseum Ensemble με σειρά εμφανίσεως: Γιάννης Στάνκογλου,
Ιωάννα Τσιριγκούλη, Αλέξανδρος Κατέχης, Μαρία Πανουργία, Θεοδώρα Τζήμου, Σύρμω Κεκέ

Συμμετέχει χορός εθελοντών της Ολυμπιάδας 2004

Μετά την αριστουργηματική και πρωτότυπη παράσταση "Εθνικός Ύμνος" του 2001 ο Μιχαήλ Μαρμαρινός ανεβάζει άλλη μία παράσταση αντλούμενη από την καθημερινότητα της ελληνικής πραγματικότητας με αφορμή το μεγαλύτερο μέχρι πρότινος γεγονός των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ελλάδα.

Η ιδέα του "2004" όπως διαβάσαμε στο δελτίο τύπου γεννήθηκε τις μέρες της αντίστροφης μέτρησης, τις μέρες της ελεύθερης πτώσης μας στο σημείο μηδέν, για την έναρξη της Ολυμπιάδας και ωρίμασε μετά τη λήξη της όταν η μεθεόρτια έλλειψη αποζήτησε μια συνέχεια: ("Και τώρα τι γίνεται;")

Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός με τη βοήθεια του Theseum Ensemble καταθέτει ένα κείμενο εμπνευσμένο από την επιστροφή των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ελλάδα που θυμίζει περισσότερο σκέψεις και προβληματισμούς που μπορούν να ακουστούν στις ελληνικές συνευρέσεις του "καφενειακού μικρόκοσμου". Μία πολυφωνική άποψη για τα ομαδικά "άλματα εις ύψος" που κάνει ένας λαός και τον εθελοντισμό που τα πλαισιώνουν όταν στέφονται με επιτυχία, αλλά και την πτώση που αναμένεται σε κάποια από τις στιγμές της ανθρωπότητας (με αναφορές στους δίδυμους πύργους) και τη δυστυχία που διαχέεται, καθώς και την αποτυχία που δεν θέλει να μοιραστεί κανείς σε επίπεδο εθελοντισμού.

Η παράσταση είναι ένας κατευθυντήριος καταλυτικός οδηγός, όπου θέτει το κοινό σε κάποιους προβληματισμούς που θα πρέπει να τον απασχολούν καθημερινά, λειτουργώντας σε αφυπνιστικό επίπεδο. Τα θέματα που διαπραγματεύεται είναι πολλά, ο τρόπος που τα παρουσιάζει είναι ο αναγνωρίσιμος τρόπος που διέπει το Μιχαήλ Μαρμαρινό μέσα από μία οξύτητα κειμένων, η οποία ακολουθείται και σε επίπεδο σκηνοθετικής άποψης. Το σίγουρο είναι πως οι δουλειές που υπογράφει ο ίδιος περιβάλλονται από μία μοναδική πρωτοποριακή άποψη, τουλάχιστον για τα ελληνικά δεδομένα στο χώρο του σύγχρονου θεάτρου.

Μέσα από αυτήν την πλουραλιστική κατάθεση ερωτήσεων, απαντήσεων, σκέψεων και απόψεων συγκράτησα μία γνώμη που ακούστηκε στην παράσταση και προεκτάθηκε στο μυαλό μου σε μορφή εικόνας "...πρωταθλητισμός είναι να μπορείς να κρατάς απόσταση από τις εξαρτήσεις σου..."

Το σκηνικό ακολουθεί αυτή την ατμόσφαιρα καθημερινής δημόσιας συνεύρεσης που παραπέμπει σε καφενείο, όπου οι ηθοποιοί αναμειγνύονται με τους θεατές και μοιράζονται ένα φλιτζάνι τσάι, γεγονός που επισφραγίζει τη μοναδικότητα της κάθε παράστασης, μια και το ίδιο κοινό δεν θα περάσει ποτέ με την ίδια σύνθεση, γεγονός που δικαιώνει την άποψη πως "η θέα δεν είναι αναστρέψιμη..."

Με την αφορμή αυτής της παράστασης θα κάνω μία δική μου επισήμανση που θα προηγηθεί μίας απορίας μου, προστιθέμενης στις τόσες απορίες που ακούγονται στο έργο. Η επισήμανση είναι πως και στην προηγούμενη παράσταση του Μιχαήλ Μαρμαρινού "Εθνικός Ύμνος" το κοινό καλέστηκε να μοιραστεί ένα ρεβιθόζωμο το οποίο δοκίμασαν τουλάχιστον στην παράσταση που παρακολούθησα εγώ, όλοι οι παραβρισκόμενοι. Σ' αυτήν την παράσταση το κοινό καλείται να μοιραστεί ένα φλιτζάνι τσάι, κίνηση που πάλι όλοι κάνανε από τους θεατές που παρακολούθησαν την παράσταση. Ο ηθοποιός που καθότανε στο ίδιο τραπέζι μαζί μου μας ρώτησε αν μας αρέσει το τσάι, όταν του απάντησα με την ερώτηση "γιατί ρωτάς;" μου είπε "έτσι, κουβέντα κάνουμε". Εγώ πίστεψα πως η ερώτηση του ήταν καθαρά στατιστική και προέκταση της δικής μου εξής απορίας: πως γίνεται να υπάρχει μία καθολική συμμετοχή και αποδοχή από ανομοιογενές κοινό σε μία υλική προσφορά από ρεβιθόζωμο μέχρι τσάι και όταν προσφέρεις ανεξαργύρωτη, είτε ηθική υποστήριξη, είτε αισθήματα είτε μία ευγενική χειρονομία στους ανθρώπους, να σε κοιτάζουν με καχυποψία και να αρνούνται να δεχθούν την προσφορά σου;... Είχα διαβάσει παλιά πως όταν ο Μπρετόν και οι φίλοι του πρόσφεραν ένα τριαντάφυλλο σε κάθε όμορφη περαστική της λεωφόρου Πουασονιέρ προκάλεσαν την εχθρότητα και τη δυσπιστία του κόσμου... ίσως τελικά ο "άνθρωπος" να παραμένει ο μοναδικός επισκέπτης σ΄ αυτό τον πλανήτη που παρουσιάζει ιδιότητες ακινητοποιημένου "σώματος" στο χρόνο...