Θέατρο: Ανάσα ζωής του Ντέιβιντ Χέαρ

στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών

Συντελεστές παράστασης:
Σκηνοθεσία: Ανδρέας Βουτσινάς,
Σκηνικά: Τιτή Κυριακίδου,
Κοστούμια: Χρήστος Μπρούφας,
Βοηθός σκηνοθέτη: Βίκη Αλεξάκη,
Φωτισμοί: Διονύσης Κλειδέρης
Οργάνωση παραγωγής: Αθηνά Σαμαρτζίδου
Παίζουν: Αλεξάνδρα Λαδικού, Μαρία Σκούντζου

Ο Χέαρ γράφει για δύο γυναίκες που μοιράστηκαν ταυτόχρονα τον ίδιο άντρα. Η Φράνσις μια γυναίκα παντρεμένη με ένα δικηγόρο, τον Μάρτιν, η οποία γνωρίζει πως στα 25 χρόνια γάμου της ο σύντροφός της διατηρεί σχέση με την Μαντλέν, μια γυναίκα κατά πολύ μεγαλύτερή του. Η Φράνσις υπήρξε το πρότυπο της αφοσιωμένης συζύγου, της τρυφερής και στοργικής μάνας και της υπομονετικής συντρόφου. Η Μαντλέν είναι η γυναίκα που ζει τη ζωή με πάθος, επαναστάτρια, ανεξάρτητη, δυναμική, έτσι ζει και στο γήρας της, σαν φοιτήτρια, αρνούμενη να συμβιβαστεί με το πρότυπο του γάμου και της οικογένειας. Η Φράνσις είναι η ανασφαλής γυναίκα που υπομένει και συγχωρεί τα πάντα σ' έναν άντρα από φόβο να μη μείνει μόνη και στην πραγματικότητα είναι πάντα μόνη. Η Μαντλέν είναι η γυναίκα με στοιχεία προσωπικότητας "ατομικής βόμβας", ορίζει τη ζωή της. Ρεαλίστρια, κατακτά τις εμπειρίες στη ζωή, δεν της χαρίζονται και συνειδητά επιλέγει να είναι μόνη. Αυτές οι δύο γυναίκες ανταποκρίνονται στο "όλον", η μία συμπληρώνει την άλλη.

Ο Μάρτιν διατηρώντας όλα αυτά τα χρόνια ταυτόχρονα σχέση και με τις δύο, δηλώνει αυτό ακριβώς, πως έτσι μόνο ολοκληρωνόταν, μέσα από αυτές τις δυο αντιδιαμετρικά αντίθετες γυναίκες. Η Μαντλέν κάποια στιγμή θα πει: "η οικογένεια είναι ένα ισχυρό άλλοθι για να μην ενδιαφέρεσαι για κανέναν άλλον...". Στα μάτια της, η οικογένεια δείχνει κάτι τόσο μικρό και ευτελές. Η ίδια έχει αγωνιστεί με πάθος, έχει αφιερώσει τη ζωή της στους κοινωνικούς αγώνες, πάλεψε για τα ιδανικά των ανθρώπων της δεκαετίας του '60. Είναι αδύνατον να υποβιβάσει αυτήν την αστείρευτη πηγή προσφοράς σε ένα καθιερωμένο πρότυπο οικογένειας.

Το κείμενο έχει μία φοβερή δυναμική, η μετάφραση του Τ. Μπαντή απέδωσε στο μέγιστο βαθμό την εσωτερικότητα του έργου. Ο Χέαρ με αφορμή αυτές τις δύο γυναίκες σκιαγραφεί τη δισυπόστατη φύση του ανθρώπου. Στη φύση, το "αδύναμο" φύλο της γυναίκας συμπληρώνεται από το ισχυρό φύλο του άντρα. Οι δύο αυτές γυναίκες αλληλοσυμπληρώνονται σαν χαρακτήρες, αν μπορούσε κανείς να τις εντάξει σε "μία", θα έφτιαχνε ένα αυτόνομο είδος...

Η παράσταση είχε μια μουσικότητα, σου κρατούσε αμείωτο το ενδιαφέρον χωρίς καμία ιδιαίτερη δράση. Η σκηνοθεσία του κ. Βουτσινά λιτή αλλά απαστράπτουσα. Η "Ανάσα ζωής" είναι ένα έργο που στηρίζεται πραγματικά στις ερμηνείες. Η Μαρία Σκούντζου στο ρόλο της Φράνσις υπήρξε εκφραστικότατη, χωρίς ψιμύθια, απέδωσε την απαιτούμενη εσωτερικότητα, αποφεύγοντας οποιαδήποτε φλύαρη τεχνική που θα υποβίβαζε την ερμηνεία του ρόλου. Η κ. Λαδικού μία ευάγωγος ηθοποιός με μεγάλη προσφορά στο θέατρο, δεν βρέθηκε σε καλή στιγμή...

Η μουσική έντυνε την παράσταση δίνοντάς της μια μοναδική ατμόσφαιρα. Το σκηνικό πλαισίωνε τη δομή του έργου, στα κοστούμια δεν έγινε εύστοχη επιλογή... Η Μαντλέν είναι μια δυναμική γυναίκα, τα ρούχα που επιλέχτηκαν δεν εξέφραζαν την προσωπικότητά της, το λαδοπράσινο κουστουμάκι της πήγαινε τέλεια με τον καναπέ, όχι όμως με την ίδια...

Το έργο είναι ένα δυναμικό κείμενο γεμάτο φρεσκάδα, η παράσταση είναι αυτή που ταξιδεύει το κείμενο και κάθε μέρα το φτάνει και πιο πέρα... αξίζει να τη δείτε λοιπόν...