Θέατρο : "Αυτός που νόμιζε"
των Peter Brook και της Marie Helene Estienne από το Θέατρο Πορεία
Παίζουν με αλφαβητική σειρά :
Γρηγόρης Γαλάτης,
Βασίλης Καραμπούλας,
Μανώλης Μαυροματάκης,
Δημοσθένης Παπαδόπουλος,
Δημήτρης Τάρλοου
Μετάφραση : Δημήτρης Τάρλοου - Στρατής Πασχάλης
Σκηνοθεσία : Renate Jett
Σκηνικά - Κοστούμια : Sylvia Weber
Πρωτότυπη Μουσική Σύνθεση : Mahmoud Tabrizi-Zadeh
Σύνθεση Φυσικών Ήχων : Δημήτρης Ιατρόπουλος
Φωτισμοί : Σάκης Μπιρμπίλης
Video παράστασης : Γιάννης Γαϊτανίδης
Το δίδυμο Brook - Estienne παρέδωσε το 1992 το θεατρικό κείμενο "Αυτός που νόμιζε" (The man who / L' homme qui), βασισμένο στο μυθιστόρημα του ρομαντικού νευρολόγου Oliver Sacks "Ο άνθρωπος που μπέρδεψε τη γυναίκα του με ένα καπέλο". Πρόκειται για 17 σύντομα επεισόδια, όπου ο θεατής εμβολιάζεται -και δεν παρακολουθεί απλά- με διάφορες εκφάνσεις νευρολογικών δυσλειτουργιών όπως επιληψία, αφασία, αυτισμός, οπτική αγνωσία, υπερτίκ, τυφλότητα νευρολογικής αιτιολογίας κ.ά.
Μέντορας του Brook υπήρξε ο Αρτώ, ο ιδρυτής του "θεάτρου της σκληρότητας" μιας σκληρότητας με την έννοια "όρεξη για ζωή" όπως έχει πει και ο ίδιος ο Αρτώ, μιας συμπαντικής αγριότητας και ανελέητης αναγκαιότητας. Ένα θέατρο τόσο βίαιο και απάνθρωπο όσο τα όνειρα. Οι ιδέες του θα λειτουργήσουν ως ερεθίσματα για να αρθρώσει το λόγο της μία θεατρική γενιά με γλώσσα θρυμματισμένη, σωματική, ενοχλητική αλλά αληθινή, χωρίς καλλωπισμούς και σεμνοτυφίες.
Το θέατρο της σκληρότητας υπάρχει μέσα στη φλόγα της ύπαρξης, στην άλογη ωστική δύναμη της ζωής, πλάθει τα χαρακτηριστικά του κυκλοτερή μας κόσμου. Ο έρωτας είναι σκληρότητα, μια και θρέφεται από τις συγκυρίες, ο θάνατος είναι σκληρότητα, ο πόνος, η μοναξιά, αναγκαιότητες χωρίς τις οποίες η ζωή δε θα μπορούσε να συνεχιστεί...
Η παράσταση προκαλεί ένταση και ταραχή στους θεατές σε σημείο που μπορούν να συνειδητοποιήσουν τη φύση των ανησυχιών τους και να δουν αυτά τα προβλήματα -ιδιαιτερότητες όχι από την ασφαλή θέση του παρατηρητή, αλλά αγκαλιάζοντας τα, με την οικειότητα του "αισθάνεσαι", αντικρίζοντας τα από μία άλλη οπτική γωνία που θα τους οδηγήσει σε μία πληρέστερη κατανόηση του εαυτού τους.
Έξυπνη σκηνοθεσία, με ηθοποιούς που υποδύονται εναλλάξ τους ασθενείς και τους γιατρούς, δίνοντας μία αίσθηση που υπαγορεύει πως οι διαταραγμένοι άνθρωποι είμαστε εμείς οι ίδιοι και η "τρέλα" είναι ένας χαρακτηρισμός, μία επινόηση, του πολιτισμένου καταναλωτικού μας κόσμου. Η "ασθένεια" ταυτίζεται με τις ιδιαίτερες ικανότητες, με ένα βάσανο δημιουργικό όσο και ακατανόητο, απαραίτητο όμως για να κατανοήσουμε το ανταγωνιστικό πεδίο του καλού και του κακού, του σώματος και της ψυχής του ονείρου και της πραγματικότητας...
Οι ηθοποιοί μπήκαν με μία ξέφρενη διάθεση στον παραλογισμό του κειμένου, με αποτέλεσμα ο ένας να παροξύνει τον άλλον και να δημιουργείται ένας ηλεκτρισμός στη παράσταση, τονίζοντας πότε την ιλαρότητα και πότε την ωμότητα του έργου.
Εξαίρετος ο Βασίλης Καραμπούλας γεμάτος τρυφερή χλεύη και αυτοσαρκασμό υποστήριξε το κείμενο με διάχυτη αυτοπεποίθηση. Ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος πότε με λήρο γελοιότητας και πότε με σκηνικές εκρήξεις ανέδειξε κομβικά σημεία του κειμένου. Ο Μανώλης Μαυροματάκης ανέπτυξε μία θαυμαστή ισορροπία ανάμεσα στην νωχελικότητα και το παραλήρημα.
Λιτά και σημαίνοντα σκηνικά. Φωτισμοί που παρακολουθούν το ύφος της παράστασης. Είναι μία παράσταση που τιμά την θεατρική μας αγορά, αφήνοντας στον θεατή αλλεπάλληλες στιγμές γέλιου κατά τη διάρκεια της παράστασης, προβληματίζοντας τον όμως κατά την αποχώρηση του, αναγνωριστικό στοιχείο μιας καλής παράστασης...
