Θέατρο : Ευτυχισμένες μέρες από το θέατρο Σφενδόνη
«Ευτυχισμένες μέρες» του Σαμιουέλ Μπέκετ από το θέατρο Σφενδόνη στο Δημοτικό θέατρο Καλαμαριάς «Μελίνα Μερκούρη»
Μετάφραση: Χριστίνα Τσίγκου
Σκηνοθεσία: Μίρκα Γεμεντζάκη, Άννα Κοκκίνου
Σκηνικά-Κοστούμια: Χλόη Ομπολίνσκι
Φωτισμοί: Σάκης Μανιάτης
Διανομή ρόλων:
Ουίνι: Άννα Κοκκίνου Ουίλι:Στέλιος Ιακωβίδης
«Οι ευτυχισμένες μέρες» είναι ένα έργο που εξελίσσεται σε δύο πράξεις. Η Ουίνι είναι μία γυναίκα που βρίσκεται παγιδευμένη από τη μέση και κάτω στην άμμο βιώνει την επανάληψη της καθημερινότητας με ένα μοναδικό τρόπο. Υποδέχεται με αισιοδοξία και χαμόγελο το κάθε πρωινό της ξεκίνημα λέγοντας: «άλλη μια ευτυχισμένη μέρα». Οι επιλογές της για να δώσει νόημα στην μονότονη καθημερινότητα της, περιορίζονται στο να φλυαρεί μόνη της αρκούμενη στο γεγονός ότι την ακούει ο άντρας της Ουίλι και απαντά μονολεκτικά στις επαναλαμβανόμενες παρακλίσεις της για επικοινωνία. Η Ουίνι δεν μπορεί να δει με ευκολία τον Ουίλι μια και ο ίδιος ζει «πίσω» της. Η υπόλοιπη μέρα της κυλά με το να προσεύχεται στο Θεό, βρίσκει όμως ιδιαίτερη ευχαρίστηση και ανακούφιση όταν ασχολείται με τα αντικείμενα που έχει στην τσάντα της, την οποία έχει διαρκώς δίπλα της. Η δεύτερη πράξη ξεκινά βρίσκοντας την Ουίνι εγκλωβισμένη ως το λαιμό στην άμμο. Ο Ουίλι βρίσκεται πίσω της χωρίς να μπορεί να τον δει, αρνούμενος να απαντήσει στους χειμαρρώδεις μονολόγους της. Η πίστη της όμως, την βγάζει από το αδιέξοδο απαλλάσσοντας την από κάθε μορφή μεμψιμοιρίας για την ακόμα πιο δύσκολη τροπή που πήρε η ζωή της.
Ο Μπέκετ μέσα από διάχυτους συμβολισμούς μεταφέρει την ωμή καθημερινή πραγματικότητα που βιώνει διαχρονικά ο άνθρωπος. Ο εγκλωβισμός στον οποίο οδηγείται, ζώντας σε μια επαναλαμβανόμενη και ασφυκτική ατμόσφαιρα καθημερινότητας καθώς επίσης και η αποξένωση που βιώνει σε επίπεδο προσωπικών σχέσεων δίνουν το έναυσμα στον Μπέκετ για να ασχοληθεί σ΄ αυτό του το έργο με την απροσπέλαστη γάγγραινα της διαχρονικά προβληματικής κοινωνίας. Ο Μπέκετ εξιδανικεύει την ανθρώπινη επικοινωνία, αποδίδοντας σ΄ αυτήν την ευτυχία που αναζητούμε όλοι μας. Η Ουίνι μπορεί να είναι βυθισμένη ως στο λαιμό στην άμμο ευελπιστεί όμως πως κάποιος την ακούει ίσως ο Ουίλι, ίσως ο Θεός, με κάποιον πρέπει να επικοινωνεί για να δικαιολογήσει την παρουσία της στη ζωή. Ο Μπέκετ μέσα από την Ουίνι υπογραμμίζει την μοναδικότητα της ανθρώπινης δημιουργίας και κατ΄ επέκταση της ίδιας της ζωής, βάζοντας την ηρωίδα να χαροποιείται με οτιδήποτε ασήμαντο υπάρχει γύρω της. Οι υπαρξιακοί προβληματισμοί δεν λείπουν από το έργο καθώς και οι συμβολικές αναφορές στην φυσική κατάληξη του ανθρώπου, το θάνατο. Η Ουίνι σκεπάζεται από την άμμο; Ή μήπως βουλιάζει η ίδια μέσα σ΄ αυτήν; Η αλλοίωση της ανθρωπινης φύσης ο ανθρωπος που γερνά και υποδέχεται μέρα με τη μέρα το θάνατο του, οφείλει σύμφωνα με τον Μπέκετ να κατανοήσει έστω και για μια στιγμή την μοναδικότητα της κάθε μέρας που ξημερώνει. Τον Μπέκετ ίσως τον είχε απασχολήσει ιδιαίτερα η έννοια του θανάτου μια και το παράδοξο είναι ότι γεννήθηκε την μέρα του παγκόσμιου χριστιανικού πένθους την Μεγάλη Παρασκευή.
«Οι ευτυχισμένες μέρες» είναι ένα έργο που απευθύνεται σε κοινό που έχει αγαπήσει ή τουλάχιστον γνωρίζει τον Μπέκετ μέσα από τα έργα του. Αν περιμένετε να δείτε την υπερπαραγωγή της «Θεοδώρας» είναι σίγουρο πως η Άννα Κοκκίνου και η δίωρη προσπάθεια της να ενσαρκώσει την Ουίνι και τα γραπτά του Μπέκετ θα σας φανεί τουλάχιστον καυραστική. Το θέατρο όμως έχει ένα και μοναδικό λόγο ύπαρξης, την τροφοδότηση της ανθρώπινης ψυχής, πράγμα που θα μπορούσε να γίνει προτροπή για τον καθένα μας στο να γνωρίσει μία καλή θεατρική παράσταση.
