Θέατρο για ξεπούλημα
Παράσταση καλύτερη και από τηλεοπτικό σήριαλ, αθυρόστομη και χωρίς διακοπές για διαφημίσεις. Του Χρήστου Αναγνώστου
"Γαμπροί για πούλημα" στο θέατρο Ακροπόλ
Δεν θα κρύψω ότι οι επισκέψεις μου στο ελληνικό θέατρο είναι από αραιές έως ανύπαρκτες. Όπως και να 'χει όμως μια επαφή με το σπορ την έχω, για να μπορώ να κρίνω τα βασικά, αν κάτι βλέπεται ή όχι δηλαδή. Βάλαμε λοιπόν τα καλά μας και επισκεφτήκαμε το θέατρο Ακροπόλ (τι ρέλικ Θεέ μου αυτό το όνομα, ας το έγραφαν τουλάχιστον στα greeklish) με την ελπίδα ότι το καλό καστ και η συγγραφική ομάδα του "Άντρες έτοιμοι για όλα" (ε συγνώμη, αυτοί που έφεραν στην Ελλάδα το the Full Monty μετά από 20 χρόνια) θα μας δώσουν κάτι καλό.
Έλα μου ντεεε, έλα μου ντε ξαναλέω. Αν εξαιρέσεις μερικές ατάκες που, αραιά και που, προκαλούσαν σχετικό γέλιο και τις 2 αφρατούλες ηθοποιούς που ως Ρωσίδες με fake προφορά (ειδικά η ΠΑΡΘΕΝΑ ΧΟΡΟΖΙΔΟΥ μου θύμισε την ουκρανή καθαρίστρια μιας φίλης μου) έδιναν ρέστα, οι υπόλοιποι ηθοποιοί περιφέρονταν άσκοπα ανακυκλώνοντας ατάκες. Συγκεκριμένα η γκόμενα του Τσιμιτσέλη (ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΝΑΚΑ) επανέλαβε "Ε ναι ρε πούστη μου" τόσες φορές που αν ο θεατρικός κύκλος δεν είχε τόσους gay θα την έδερνε ο Βαλιανάτος.
Τώρα που είπα Τσιμιτσέλης, μπορώ να πω ότι κατά την εμφάνιση του ένας τύπος, δυο σειρές μπροστά, ήταν έτοιμος να χωρίσει την συνοδό του από ζήλεια. Τελικά οι φλώροι θα έχουν πάντα πέραση σε αυτή την χώρα. Παρόλα αυτά, συνεχίζουμε με την "Γκαρσονιέρα για δέκα" και τον Χρόνη Εξαρχάκο. Τι, δεν είδαμε αυτό, ά συγνώμη γιατί σαν revised έκδοση της ελληνικής ταινίας του 1981 που χε βασιστεί κι εκείνη σε ξένη ταινία (The Apartment) μου φάνηκε. Όπως και να χει το να περιφέρονται 10 άτομα σαν χαζοί, πετώντας ατάκες ανά δίλεπτο, είναι θεατρικό για χρυσόψαρα. Το ανακάτεμα των ονομάτων τραγικά ανακυκλωμένο και το μόνο που περίμενα ήταν να μπει η αστυνομία να συλλάβει τον Μιχαλόπουλο για τις παράνομες βιντεοκασέτες.
Ας αναλύσουμε όμως λίγο παραπάνω το μυστικό της αποτυχίας. Παίρνεις λοιπόν ένα καστ ηθοποιών που ξέρουν να παίζουν τέλεια τον εαυτό τους ή τέλος πάντων έναν χαρακτήρα που έχουν επαναλάβει εκατοντάδες φορές και τους έχει καθιερώσει στη συνείδηση του κοινού. Τους πετάς ένα σενάριο γεμάτο αδύναμες ατάκες αλλά το σηκώνουν (με εξαίρεση τη γκόμενα του Τσιμιτσέλη που δεν σηκώνει ούτε το ποτό) ε δώστους και λίγη συνοχή μεταξύ τους. Δέσε τους κάπως με ένα story πριν τους πετάξεις σαν τα πρόβατα στο πληκτρολόγιο κάθε ακούλτουρου blogger.
Το background (κηπουρός, χρεοκοπημένη οικογένεια λεφτάδων και ξένοι επενδυτές) είναι απλά σαθρό. Anyway, δεν θέλω να τιγκάρω με spoilers την οπτική μου γωνία επί του πράγματος αλλά ειδικά το τέλος είναι τραγικό, αναρωτιέμαι πως οι ίδιοι δέχτηκαν να το κάνουν. Ας όψεται η κρίση (στάνταρ δικαιολογία που θα κολλάει παντού για τα επόμενα 50 χρόνια, όπως το "έχει κάνει κατοχή" στα 80s).
Για τα σκηνικά δεν έχω να πω κάτι, ένας καναπές ήταν και κάτι πόρτες, φτωχά μέχρι αηδίας και αφού δεν σε κρατούσε το έργο έφτανες στο σημείο να προσέξεις ότι τα ποτήρια σαμπάνιας που είχαν σ' αυτό το πανάκριβο σπίτι, ήταν πλαστικά. Πού είμαστε, στο Broadway όπου το συμβόλαιο του πρωταγωνιστή απαγορεύει να κρατάει κανονικά ποτήρια μην τυχόν σπάσουν και κοπεί. Έλεος.
Ο ρουχισμός και το μαλλί του ανατολικού μπλοκ βοηθούσε στην καρτουνοποιήση των χαρακτήρων (και έτσι στο δέσιμο με τον θεατή, μιας και απευθυνόταν στο παιδικό ασυνείδητό του που τα καταπίνει όλα αμάσητα) αλλά το μαλλί της κυρίας του σπιτιού (ΝΙΚΟΛΕΤΑ ΒΛΑΒΙΑΝΟΥ) ήταν πανάθλιο. Τέλος ο Σπύρος Πούλης που έβγαζε αρκετό γέλιο με τις slapstick κινήσεις του, δεν μπορούσε με τίποτα να σε κάνει να αποφύγεις την σκέψη ότι το βράδυ βλέπει σπίτι του παλιά επεισόδια των μικρών Μήτσων αντιγράφοντας την κινησιολογία του Παλαντζίδη στα χάι του.
Αν ψάχνετε λοιπόν να δείτε κάτι που σέβεται τον θεατή και δεν τον αντιμετωπίζει σαν αποδομημένο πρόβατο από τις επαναλήψεις ελληνικών σειρών στην tv, μην πάτε να δείτε τους "Γαμπρούς για πούλημα". Σε σημεία του είναι τόσο κακό, που σταματώ να γράφω εδώ για ν' αποφύγω να τον χαρακτηρισμό μου ως αγ..μητου κριτικού του κ..λου. Α ναι, ξέχασα να σας πω, το να βρίζεις στο θέατρο εν έτει 2015 είναι cool... πιστέψτε με, μιλάμε για τόσο κλισέ.