Θέατρο : Honour (Όνορ)

της Τζοάνα Μάρεϊ Σμιθ από το θέατρο ΑΛΜΑ

Μετάφραση : Ερρίκος Μπελιές
Σκηνοθεσία : Αθανασία Καραγιαννοπούλου
Σκηνικά : Γιώργος Ασημακόπουλος
Κουστούμια : Μαργαρίτα Χατζηϊωάννου, Βασιλεία Παρασκευά
Φωτισμοί : Αλέκος Αναστασίου

Διανομή ρόλων :
Όνορ : Κατερίνα Μαραγκού,
Τζόρτζ : Μηνάς Χατζησάββας,
Κλόντια : Εβίτα Ζημάλη,
Σόφη : Δανάη Σκιάδη

Η παράσταση ξεκινά με μία συνέντευξη που δίνει κάποιος αναγνωρισμένος δημοσιογράφος - λογοτέχνης ο Τζόρτζ, σε μία φιλόδοξη, νέα, όμορφη και έξυπνη δημοσιογράφο την Κλόντια. Ο ίδιος υποστηρίζει πως έχει ανάγκη από αυτά τα δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας γι αυτό και μπαίνει στη διαδικασία να παραχωρήσει αυτή τη συνέντευξη σ' αυτό το έντυπο ευρείας κατανάλωσης που εργάζεται η Κλόντια. Όλα δείχνουν πως ο Τζόρτζ ζει μια υγιή οικογενειακή σχέση με την Όνορ, την σύντροφο του, η οποία εγκατέλειψε την συγγραφική της καριέρα για να αφοσιωθεί στον άντρα της και στην κόρη της Σόφη, μια και όπως υποστηρίζει, ο ανταγωνισμός πνίγει τον έρωτα...

Η συχνότητα όμως των συναντήσεων της Κλόντια με τον Τζόρτζ τους φέρνει πιο κοντά και ερωτεύονται, έτσι τα γεγονότα που θα ακολουθήσουν βρίσκουν απροετοίμαστη την Όνορ και την κόρη της, με αποτέλεσμα να ακολουθήσουν πολλά ξεσπάσματα. Η αλλαγή όμως της ζωής των ηρώων, τους βρίσκει όλους απροετοίμαστους και μη συνειδητοποιημένους, για κάτι ανάλογο, εκτός από την Όνορ...

Η Τζοάνα Μάρεϊ Σμιθ θέτει κάποιους προβληματισμούς για το αν υπάρχει αληθινή ευτυχία στο γάμο όταν αναμφίβολα κάποια στιγμή παρέρχεται το πάθος και το διαδέχεται η αγάπη, η συντροφικότητα, ή μήπως η ασφάλεια, η συνήθεια, κι η σιγουριά.που φθείρουν τους ανθρώπους, ναρκώνοντας αλλά όχι νεκρώνοντας την ανάγκη τους για πάθος για ανανέωση. Και αν αυτό το πάθος υπάρχει μόνο ως μακρινή ανάμνηση τότε το αναζητάνε ενστικτωδώς, χωρίς να κοστολογούνε λογικά τις κινήσεις τους και τις επιπτώσεις τους.

Βλέποντας με μια πρώτη ματιά το έργο, ίσως να το εντάσσαμε σε μία κατηγορία συνηθισμένων "οικογενειακών προβλημάτων" που δεν παρουσιάζουν και ιδιαίτερο ενδιαφέρον ούτε ως προς το περιεχόμενο, ούτε ως προς την επίλυση τους.
Η παράσταση όμως δεν βασίζεται στη δράση και στην πρωτοτυπία των γεγονότων, αλλά στους διαλόγους που πλαισιώνουν την αισθητική του όλου πράγματος. Οι ήρωες παγιδεύονται και λυτρώνονται μέσα από ένα παιχνίδι λόγου και επικοινωνίας, ανακαλύπτοντας έτσι και τις πιο κρυφές σκέψεις τους, καταθέτοντας και τις πιο κυνικές προθέσεις τους.

Τα σκηνικά βασίζονται σε λιτές αρχιτεκτονικές λύσεις που διαδέχονται η μία την άλλη μέσα από μία περιστροφική σκηνή. Δυναμικά μουσικά ακούσματα... Και φυσικά όταν ένα έργο βασίζεται στο λόγο, η παράσταση εστιάζεται στις ερμηνείες των ηθοποιών, με μοναδική άνεση ο Μηνάς Χατζησάββας και η Κατερίνα Μαραγκού, υποδύθηκαν τους ήρωες, παρακολουθώντας με ευκολία όλες τις συναισθηματικές εναλλαγές του έργου.

Αν λοιπόν σας ενδιαφέρουν οι καθημερινές μικρές ιστορίες του οικογενειακού μικρόκοσμου, δεν έχετε παρά να δείτε αυτή την παράσταση...