Θέατρο : "Ιφιγένεια εν Ταύροις" του Ευριπίδη
από το Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου
στο Θέατρο Δάσους
Συντελεστές παράστασης:
Μετάφραση: Κ.Χ. Μύρης
Σκηνοθεσία και Κίνηση: Γιάννης Μαργαρίτης
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Σκηνικά: Άντης Παρτζίλης
Κοστούμια: Σταύρος Αντωνόπουλος
Επιμέλεια Κίνησης: Ανδρομάχη Δημητριάδου Lindahl
Μουσική Διδασκαλία: Εύη Αυξεντίου
Φωτισμοί: Γιάννης Μαργαρίτης, Γιώργος Κουκουμάς
Ερμηνεύουν (με σειρά εμφάνισης): Στέλλα Φυρογένη, Νεοκλής Νεοκλέους, Αχιλλέας Γραμματικόπουλος, Γιώργος Μουαΐμης, Αντώνης Κατσαρής, Ανδρέας Τσουρής, Μαργαρίτα Ζαχαρίου, Ανδριάνα Νεοκλέους, Eυφροσύνη Αθηνάκη, Βίκη Γεωργιάδου, Μαργαρίτα Ζαχαρίου, ΄Ελια Ιωαννίδου, Ερμίνα Κυριαζή, Μάρα Κωνσταντίνου, Χριστίνα Κωνσταντίνου, Χριστιάνα Λάρκου, Κατερίνα Λούρα, Αλεξία Παρασκευά, Ελίζα Πατσαλίδου, Φάνη Πέτσα, ΄Ελενα Σάββα, Χριστίνα Χριστόφια, Αχιλλέας Αχιλλέως, Σπύρος Ιωαννίδης.
Κρουστά: Γιώργος Κούλας, Μάριος Νικολάου
Στα πλαίσια του φεστιβάλ θεάτρου Ν.Α. Ευρώπης παίχτηκε η Ιφιγένεια εν Ταύροις με συμμετοχή του Θ.Ο.Κ.
Στην Ιφιγένεια εν Ταύροις γίνεται ανοιχτά λόγος από τον Ευριπίδη για τελετές ανθρωποθυσίας. Μπορεί στην Ιφιγένεια εν Αυλίδι να αναγγέλλεται η θυσία της Ιφιγένειας, την τελευταία στιγμή όμως τη θέση της παίρνει ένα ελάφι που έστειλε η Άρτεμη κι έτσι η αποτρόπαια πράξη αποτρέπεται και το έντρομο αίσθημα που απορρέετε κατευνάζεται. Στην εν Ταύροις όμως, η έννοια της ανθρωποθυσίας αποκτά νομοτέλεια κι όχι παράκρουση και τιμωρία μιας Θεάς. Παρόλα αυτά ο Ευριπίδης δεν θέλει η Ιφιγένεια να μολύνει τα χέρια της με αίμα, ο ρόλος της και η συμμετοχή της στη θυσία αφορούσε μόνο τον εξαγνισμό, την πράξη (θυσία) την τελούσε κάποιος άντρας. Τα μυθικά χρόνια τελούνταν στην Ελλάδα ανθρωποθυσίες, υπάρχουν πηγές που επιβεβαιώνουν κάτι τέτοιο. Ο Κρέοντας ακούγοντας τον χρησμό του Τειρεσία, θα θυσιάσει το γιο του Μενοικέα.
Ο Ευριπίδης είναι ο κατεξοχήν τολμηρός ποιητής, σύμφωνα με το έργο που διασώθηκε. Στην Ιφιγένεια εν Ταύροις επικεντρώνεται σε δύο σημεία: στην αναγνώριση των δύο αδελφών και στην εξαπάτηση. Η εξαπάτηση που γίνεται αρχικά στον Θόα το βασιλιά της Ταυρίδας και κατ΄ επέκταση στην ίδια την Άρτεμη παίρνει στο τέλος, με την παρεμβολή της Αθηνάς, μορφή δικαίωσης. Το έργο αυτό ο Ευριπίδης το έγραψε μεταξύ 415-412 στην περίοδο που μαινόταν ο Πελοποννησιακός Πόλεμος. Οπότε η πτώση των αξιών κι η απάτη, στις μέρες του, ήταν κομμάτι επιβίωσης και λογικό επακόλουθο.
Η παράσταση που μας χάρισε ο Θ.Ο.Κ ήταν ανώτερη των προσδοκιών μας! Ένα επιτυχές στεφάνωμα μουσικής, κινησιολογίας, κοστουμιών πλαισιωμένες από σωστές δόσεις ανέμου στο χώρου του θεάτρου δάσους, συνέβαλαν σ' ένα κλίμα τελετουργίας κι όχι θεατρικής παράστασης...
Η σκηνοθεσία πλοήγησε τις ερμηνείες όχι μόνο για τα δύο τραγικά πρόσωπα Ορέστη - Ιφιγένεια, αλλά δούλεψε ισόρροπα με όλη τη διανομή, κεντράροντας παράλληλα εύστοχα στο χορό, ο οποίος λειτούργησε νόμιμα βρίθοντας όλη τη σκηνή. Δεν υπήρχαν δευτερεύοντες ρόλοι, υπήρχαν μόνο πρωταγωνιστικοί, αυτό τουλάχιστον προέκυψε από τις νομίμως επιμελημένες ερμηνείες.
Η πάροδος του χορού είναι γραμμένη σε λυρικούς ανάπαιστους και με την παρεμβολή και συμμετοχή της Ιφιγένειας παίρνει τη μορφή ενός κομμού. Ο χορός του Γιάννη Μαργαρίτη παρέμβαλε ιντερμέδια κομμάτια, με κινησιολογική ευταξία, ικμάδα και αρμονία ύφους, με ημίγυμνη εμφάνιση καλυμμένη από μαύρο και κόκκινο χρώμα από τη μέση και πάνω, υπήρξε σπάνιο αισθητικά θέαμα στις μέρες μας σε παραστάσεις αρχαίας τραγωδίας.
Η Ιφιγένεια, Στέλλα Φυρογένη, προσγειωμένη στα ανθρώπινα μέτρα, μέσα από ένα παραλήρημα κλιμακωτής ερμηνευτικής δόνησης, ακουμπώντας φανερά, πέρα από τις σκηνοθετικές καθοδηγήσεις σε μία εναργή αποθεματική προσωπική ερμηνευτική φαρέτρα, δικαίωσε την επιλογή του σκηνοθέτη.
Ο Ορέστης, Νεοκλής Νεοκλέους, λειτούργησε τίμια μέσα στην τραγικότητα του ρόλου, χειρίσθηκε με μέτρο, χωρίς να καταφύγει σε υστερίες, τον όμαιμο φόνο.
Τα κοστούμια είχαν έμπνευση και δημιουργικότητα, δίνοντας λύσεις ακόμα και επί σκηνής. Οι υφασμάτινες ζώνες που στόλιζαν τον χορό καθ' όλη σχεδόν τη διάρκεια της παράστασης προς το τέλος λύθηκαν και φορέθηκαν από τις ελληνίδες αιχμάλωτες, δίνοντας εικόνα λύτρωσης και ελευθερίας.
Η μουσική που έγραψε ο Θ. Μικρούτσικος εναρμονιζόταν πλήρως με το ύφος της παράστασης, αποτέλεσε κομβικό σημείο.
Το παιδάκι στο τέλος της παράστασης με την περικεφαλαία και το καραβάκι που κρατούσε στα χέρια του και τοποθέτησε στο νερό, έδωσε κάτι από φλυαρία στην παράσταση αν όχι φτήνια...
Η παράσταση παραμένει επιμελημένη στο σύνολό της και αξίζει έπαινο!
