Θέατρο : "Καθόλου καλά" της Ούρσουλα Ράνι Σάρμα
από το θέατρο του Νέου Κόσμου (Δώμα)
Μετάφραση: Έλλη Πετράντη
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Επιμέλεια κίνησης: Αγγελική Στελλάτου
Σκηνικά - Κοστούμια: Μαργαρίτα Χατζηιωάννου
Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Διανομή ρόλων:
Κόρα: Ιωάννα Παππά,
Μίκυ: Όμηρος Πουλάκης,
Μάκα, Γιατρός Γκλούγκασυ: Γιώργος Γάλλος.
Η Κόρα και ο Μίκυ είναι δύο αδέλφια που ζουν σ΄ ένα χωριό της Ιρλανδίας. Έχουν μεγαλώσει με τον θείο Νταν και την θεία Μαίρη σ΄ ένα κλίμα απόλυτης αδιαφορίας. Η μοναδική είσπραξη στοργής έρχεται από τη θολή ανάμνηση της πρόωρα χαμένης μητέρας τους. Η μικρή Κόρα, μέσα από μία σιωπηλή συγκατάβαση των μεγάλων, υπομένει το συστηματικό βιασμό από ένα μεσήλικα γιατρό της καθωσπρέπει τοπικής κοινωνίας, τον κ. Γκλούγκασυ. Τα δύο αδέλφια στηριζόμενα στις δικές τους δυνάμεις θα ζητήσουν εκδίκηση, ψάχνοντας την ονειρική τους διέξοδο στη "μεγάλη πόλη". Εκεί όμως θα έρθουν σε επαφή με τη σκληρή αναπόφευκτη καθημερινότητα. Έτσι, στην απελπισία και στην απόγνωση τους θα μπλέξουν σε επανωτές βίαιες συμπεριφορές, χωρίς να το καταλάβουν...
Η Κόρα υπομένοντας σιωπηλά από τα εννιά της χρόνια ένα βιασμό, μεγαλώνοντας δεν έχει πολλές διεξόδους, ή θα τον νομιμοποιήσει, ή θα επιλέξει τη φυγή, αδιαφορώντας για την οποιαδήποτε μελλοντική εξέλιξη. Το μίσος για τους ανθρώπους που γνώρισε πηγάζει από την αγάπη των ανθρώπων που δε γνώρισε. Αυτήν την αταξία εκμεταλλεύονται συνήθως επιτήδειες μορφές της κοινωνικής ιεράρχησης. Στους ανθρώπους που λείπουν από τον παιδικό τους βίο οι αξίες, η αγάπη τους μπορεί να εκφραστεί μόνο σαν μίσος για τις αναξίες, κι έτσι φτάνουν να μοιάζουν σ' εκείνα που μισούν.
Η νεανική παραβατικότητα είναι πλέον γεγονός, μια και είναι αναγνωρίσιμη, δεν θεραπεύεται, συνταιριάζεται απλώς σα μία αναπόφευκτη συνιστώσα στην επιφάνεια της κανονικοποιημένης ζωής, ταυτόχρονα όμως απορροφάται σαν γενικό κακό απ΄ το μηχανισμό που ταυτίζει άμεσα τα άτομα στο υπάρχον "κοινωνικό γίγνεσθαι", το οποίο έχει από καιρό συμπεριλάβει όλους τους ομαλούς υποτιθέμενους τρόπους συμπεριφοράς.
Ανάγκη ελευθερίας νοιώθουμε μόνο στη στέρησή της. Το κύρος μιας παθολογικής περίπτωσης, στηριζόμενο στα ελαττώματά του, αποδεικνύει στο άτομο ότι ανήκει κάπου, μεταφέροντάς του κατ΄ αυτό τον τρόπο την εξουσία και την απεραντοσύνη μιας άναρχης ελευθερίας. Το καταφύγιο μιας καλύτερης ζωής δε θα 'ρθει ποτέ, γιατί το άτομο αναπαράγει εικόνες και συμπεριφορές από μια τράπεζα πληροφοριών που του παρέχουν τα βιώματά του.
Η σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου ανέδειξε το κείμενο, μέσα από μία δυναμική καθαρότητα με συνοπτικές εικόνες και πληροφορίες, αφαιρετικά πάντα. Βέβαια, παραμένω φανατικά λάτρισσα της οποιασδήποτε λακωνικής έκφρασης, οπότε μια αφαιρετική μορφή σκηνοθετικής άποψης δε θα μπορούσε παρά να με βρει υποστηρίκτρια αυτής. Ο Β. Θεοδωρόπουλος έχει αποδείξει, άλλωστε, πως πάντα τιμά το κείμενο με την προσωπική του ματιέρα.
Η Ιωάννα Παππά έχει ελεγχόμενη, εσωτερική υποκριτική ικανότητα, εμφανίστηκε με μετρημένη θεατρική φόρτιση, χωρίς υπερβολές. Ο Όμηρος Πουλάκης, μέσα από μία λεκτική φούγκα, η οποία δε στερήθηκε της υφολογικής υποστήριξης του ρόλου, υπήρξε μια δυναμική παρουσία. Ο Γιώργος Γάλλος απλός, ευσύνοπτος, απέδωσε με περισσή άνεση στα μάτια των θεατών δύο ρόλους.
Επιτέλους, βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση με αφορμή αυτήν την παράσταση, να δηλώσω πως και η απουσία σκηνικού είναι σκηνικό! Οι φωτισμοί του Σάκη Μπιρμπίλη έχουν πάντα ύφος και άποψη.
Το "Καθόλου Καλά" είναι μία παράσταση που διαθέτει επικαιρότητα, ύφος, δράση και ευαισθησία. Ανεπιφύλακτα λοιπόν μπορείτε να τη συμπεριλάβετε στην θεατρική σας έξοδο!
