Θέατρο : "Λυσιστράτη" του Αριστοφάνη
από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος στο Θέατρο Δάσους
Συντελεστές της παράστασης:
Μετάφραση: Γιάννης Βαρβέρης
Σκηνοθεσία: Γιάννης Ιορδανίδης
Σκηνικά: Γιώργος Γαβαλάς
Κοστούμια: Γιάννης Μετζικώφ
Μουσική: Γιώργος Χριστιανάκης
Χορογραφία: Ισίδωρος Σιδέρης
Φωτισμοί: Στέλιος Τζολόπουλος
Μουσική Διδασκαλία: Νίκος Βουδούρης
Βοηθός σκηνοθέτη: Χρήστος Αλεξανδρίδης
Βοηθός σκηνογράφου: Χαρά Τσουβαλά
Βοηθός ενδυματολόγου: Μαριλένα Μπιντεβίνου
Βοηθός χορογράφου: Τατιάνα Μύρκου
Οργάνωση παραγωγής: Ροδή Στεφανίδου
Τους ρόλους ερμηνεύουν οι ηθοποιοί:
Ρένια Λουϊζίδου: Λυσιστράτη, Μίνα Αδαμάκη: : Κλεονίκη, Δάφνη Λαμπρόγιαννη: : Μυρίνη, Θεοδώρα Σιάρκου: : Λαμπιτώ, Σοφία Καλεμκερίδου: : Βοιωτή, Άννα Γιαγκιώζη: : Κορινθία, Βάσια Λακουμέντα: : Αλλοδαπή, Γυναίκα για μαλλί, Νίκος Μαγδαληνός: : Αθηναίος πρύτανης, Φρουρός Β΄, Γραία Ακρόπολης Α΄, Κώστας Χαλκιάς: : Αθηναίος διαπραγματευτής, Φρουρός Α΄, Γραία Ακρόπολης Β΄, Γιάννης Σιαμσάρης: : Στριμόδωρος, Μαρία Χατζηιωαννίδου: : Νικοδίκη, Δημήτρης Πιατάς: : Πρόβουλος, Γιώργος Ντουμούζης: : Λάκων διαπραγματευτής, Φρουρός Γ΄, Γιώργος Καύκας: : Κήρυκας Λακεδαιμονίων, Οδηγός Πρόβουλου, Δέσποινα Σαρόγλου: : Γυναίκα για λινάρι, Βασιλική Διαλυνά: : Γυναίκα έγκυος, Αντώνης Λουδάρος: : Κινησίας, Γιώργος Κολοβός: : Μάνης, Γρηγόρης Παπαδόπουλος: : Μωρό, Βασίλης Λιάκος: : Αθλητής, Ακόλουθος Συμφιλίωσης, Αγγελική Μιχαλοπούλου: : Συμφιλίωση, Αστέρης Πελτέκης: : Κορυφαίος Χορού Ανδρών Α΄, Νίκος Καπέλιος: : Κορυφαίος Χορού Ανδρών Β΄, Δημήτρης Διακοσάββας: : Κορυφαίος Χορού Ανδρών, Ευθύμης Παππάς: : Κορυφαίος Χορού Ανδρών, Νίκη Παλληκαράκη: : Κορυφαία Χορού Γυναικών Α΄, Λίλια Παλαντζά: : Κορυφαία Χορού Γυναικών Β΄, Λίνα Εξάρχου: : Κορυφαία Χορού Γυναικών, Μαρία Καραμήτρη: : Κορυφαία Χορού Γυναικών
Η Λυσιστράτη είναι ένα αριστοφανικό έργο γραμμένο το 411 π.Χ. το οποίο συμμετείχε στα Λήναια. Ο Πελοποννησιακός πόλεμος οδήγησε την Αθήνα σε θρήνους για τις απώλειες των παιδιών της και σε οικονομικά αδιέξοδα. Ο Αριστοφάνης παίρνει το λόγο και ονοματίζει μέσα από αυτό το έργο την παρακμή του αθηναϊκού κράτους. Αδίστακτα μάλιστα καταθέτει ο ίδιος πως η έσχατη προσπάθεια σωτηρίας της Αθήνας εναποθέτεται στις γυναίκες... Ο Αριστοφάνης ομολογουμένως υπήρξε συντηρητικός ποιητής, στις κωμωδίες του δεν χάνει την ευκαιρία να χλευάζει τον προοδευτισμό του Ευριπίδη, λέγοντάς τον κουρελοσυρράπτη, σατιρίζοντας το γεγονός πως οι ήρωές του βάλλονται από κατώτερα ένστικτα και πάθη (μητροκτονίας, παιδοκτονίας κ.ά.). Χρησιμοποιώντας το γυναικείο φύλο σ' αυτήν του την κωμωδία και δίνοντάς του ουσιαστικά πρωταγωνιστικό και καταλυτικό ρόλο σ' ένα τόσο πολυσυζητημένο θέμα όπως ο πόλεμος, δείχνει πως τολμά και δοκιμάζει κι αυτός ριζοσπαστικά σχήματα και ρόλους. Παράλληλα, απολαμβάνει την προστασία και την ελευθεροστομία της σάτιρας που του εξασφάλιζε το πολίτευμά του. Μία αντίστοιχη γραφή σήμερα θα την τοποθετούσαμε μεταξύ σουρεαλιστικού και φανταστικού. Διακινδύνευσε, λοιπόν, να αποδοκιμαστεί από τους Αθηναίους, μια και αφήνει στο έργο του τη σωτηρία της Αθήνας σε χέρια γυναικών, που την εποχή εκείνη θεωρούνταν επιπόλαιες κι ανίκανες να πάρουν θέση σε πολιτικά θέματα, γι' αυτό και οι δραστηριότητές τους παρέμεναν εντός σπιτιού. Ο Αριστοφάνης, μέσω της παράβασης, διαλαλεί έναν ψόγο κατά της αντρικής πολιτικής στάσης και της αναποτελεσματικότητας στο θέμα της ειρήνης.
Ακόμη παρατηρείται το εξής παράδοξο: Η "Λυσιστράτη" γράφτηκε από άντρα, χορηγήθηκε από άντρες, παίχτηκε από άντρες, παρακολουθήθηκε από άντρες και κρίθηκε πάλι από άντρες... Οι γυναίκες ως γνωστόν δεν είχαν δικαίωμα ούτε να συμμετέχουν σε δραματικούς αγώνες, ούτε να παίζουν σε παραστάσεις, ούτε να παρακολουθούν κωμωδίες, άρα δεν είδαν ποτέ αυτήν την παράσταση.
Το Κρατικό Θέατρο παρέδωσε μία σύγχρονη παράσταση Λυσιστράτης, δροσερή και επίκαιρα σατυρική. Η σκηνοθεσία του Γιάννη Ιορδανίδη έδωσε με απλές πινελιές τη δράση και την ποιητικότητα, δεν απέφυγε όμως κάποιες επαναλαμβανόμενες σκηνοθετικές λύσεις (δράση του έργου μέσα από τις κερκίδες του κοινού). Η Ρένια Λουϊζίδου ως Λυσιστράτη φάνηκε πως δεν μας παρέδωσε μία "δυναμική Λυσιστράτη", αρκέστηκε περισσότερο στη θηλυκή της εικόνα, την απασχολούσε περισσότερο η εικόνα της μέσα από το επιβλητικό της φόρεμα που συχνά ασχολούνταν. Η Μίνα Αδαμάκη ερμήνευσε μία πολύ πετυχημένη Κλεονίκη, η Δάφνη Λαμπρόγιαννη ως Μυρίνη, όσο δυναμική παρουσία υπήρξε, άλλο τόσο αβίαστα κωμική διαφάνηκε. Ο Δημήτρης Πιατάς είναι εγγυημένα μία αριστοφανική φιγούρα, γκροτέσκος και σκωπτικός, λειτούργησε και δημιούργησε έναν Πρόβουλο καθαρά δικό του με περισσή άνεση. Ο Γιάννης Σιαμσάρης άφησε πολύ καλές εντυπώσεις ως Στριμόδωρος. Το σκηνικό μινιμαλιστικά παρέπεμπε σε χώρο βομβαρδισμένου θεάτρου, άλλωστε ο Γιώργος Γαβαλάς δεν "φλυαρεί" ποτέ στις δουλειές του. Τα κοστούμια πλούσια και πολύχρωμα, πολύ ενδιαφέρον είχε ο τρόπος που έντυσε το χορό των γερόντων ο Γιάννης Μετζικώφ, που παρέπεμπε σε μνήμες από Κομέντια ντελ Άρτε... Ο Γιώργος Χριστιανάκης έγραψε μία καταπληκτική μουσική!
Επιτέλους, ας καταλάβει το κοινό πως το χειροκρότημα έπεται της παράστασης (η συγκεκριμένη παράσταση από παρεμβολές χειροκροτημάτων διακόπηκε πέντε φορές...). Το χειροκρότημα λειτουργεί ως επιβράβευση για τους συντελεστές μιας παράστασης κι άλλοτε προσφέρεται τρανταχτό και με διάρκεια κι άλλοτε φειδωλό (όταν το αποτέλεσμα δεν είναι το ποθούμενο). Γιατί βομβαρδίζουν με χειροκροτήματα όποιον αναγνωρίσιμο τηλεοπτικό ηθοποιό πατήσει το πόδι του στη σκηνή χωρίς καλά-καλά να προλάβει να αρθρώσει λέξη; Χαίρονται τόσο πολύ που τους έκανε την τιμή ο κάθε τηλεοπτικός ηθοποιός να βρεθεί στα μέρη τους και να πληρώσουν 20euro για να τον δουν από ακτίνα μερικών δεκάδων μέτρων; Και στην τελική, γιατί πηγαίνουν στην παράσταση για να δουν ή ακόμη να πουν πως είδαν έναν ή περισσότερους τηλεοπτικο - αναγνωρίσιμους ηθοποιούς, ή για να απολαύσουν τη δουλειά τους γνωρίζοντας παράλληλα και τον Ευριπίδη, τον Αριστοφάνη, τον Μπρεχτ, τον Σαίξπηρ κ.λπ.; Είτε παραβρίσκονται για τον έναν, είτε για τον άλλον λόγο οφείλουν να καταλάβουν και να σεβαστούν πως κάποιοι πηγαίνουν για να δουν θέατρο!
Πάραυτα και χωρίς γκρίνιες οφείλω να πω πως δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από τις αριστοφανικές κωμωδίες που περιοδεύουν κάθε καλοκαίρι ανά την Ελλάδα, παρακολουθώντας τες σε ανοιχτά θέατρα υπό το φως των αστεριών και του φεγγαριού..., μην την χάσετε λοιπόν!