Θέατρο : Motortown του Σάιμον Στήβενς

από το θέατρο του Νέου Κόσμου

Μετάφραση: Δημήτρης Κιούσης - Κοραλία Σωτηριάδου,
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος,
Επιμέλεια κίνησης: Αγγελική Στελλάτου,
Σκηνικά-Κοστούμια: Μαργαρίτα Χατζηιωάννου,
Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος,
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης.

Διανομή ρόλων:

Ντάννυ: Γιώργος Γάλλος,
Πωλ: Γιάννης Τσορτέκης,
Λη: Ευθύμιος Παπαδημητρίου,
Μάρλυ: Κατερίνα Λυπηρίδου,
Τσαστιν: Παντελής Δεντάκης,
Έλεν: Αιμιλία Βάλβη,
Τομ: Παναγιώτης Λάρκου,
Τζέιν: Νατάσα Ζάγκα.

Ο 36άχρονος σήμερα Σάιμον Στήβενς έγραψε το Motortown το 2005, μια ψυχολογικά λαξευμένη παρουσίαση του εκτρώματος ή των εκτρωμάτων που "ξερνάει" ο πόλεμος και οποιαδήποτε "νομιμοποιημένη" μορφή βίας, για την οποία συνυπογράφουμε κι εμείς με την αποστασιοποίησή μας.

Ο Ντάννυ, είναι ένας 27χρονος άγγλος στρατιώτης ο οποίος επιστρέφει από τον πόλεμο του Ιράκ στην πατρίδα του. Είναι γι' αυτόν αδύνατο να συνυπάρξει με τους ανθρώπους που γνώριζε πριν. Η πρώην ερωμένη του έχει επιλέξει άλλη ζωή, ο αυτιστικός αδελφός του παραμένει σ' ένα δικό του κόσμο, ο παιδικός του φίλος με την ίδια μανία που καταναλώνει καινούργιες μουσικές κυκλοφορίες καταναλώνει και ειδησιογραφικά νέα της τηλεόρασης, περί πολέμου... Ο Ντάννυ θα ζητήσει να παραδειγματίσει τους γύρω του, προκειμένου να τους ευαισθητοποιήσει, ο μοναδικός τρόπος που γνωρίζει για να το κάνει είναι η βία, αφού μέσα από αυτήν εκπαιδεύτηκε κι ο ίδιος...

Ο Σάιμον Στήβενς δεν καταγράφει μία βίαιη συμπεριφορά, αλλά διδάσκει πως η κοινωνία της κατανάλωσης, από life style μέχρι αξίες και ιδανικά, στηρίζεται σε ασάφειες και αντιθέσεις. Η ίδια, εξυφαίνει υποδείξεις, αντιπαραθέτοντας γνώμες για τη ζωή ισοδύναμες με τις χειρονομίες που κάνουμε για να την εγκαταλείψουμε. Ο συγγραφέας ανοίγει ένα παράθυρο για να μπορέσουμε να δούμε συνειδητά επιτέλους πως η αλήθεια του καθενός από μας πρέπει να ρυθμίζει τις κινήσεις μας, ή να επαληθεύεται από αυτές.

Ο Ντάννυ δεν είναι ένας doctor Jekyll & Mr. Hyde, αλλά η Νέμεσις αυτού του κόσμου. Είναι αντίθετος με την ανηθικότητα, την υποκρισία και την αδιαφορία του κόσμου. Κάποιοι από τους ανθρώπους που συναντά όταν επιστέφει στην πατρίδα του είναι: ένας παλιός παιδικός του φίλος, ο οποίος θα χαρεί που ξαναβρέθηκαν και θα δηλώσει το ενδιαφέρον του για τον Ντάννυ κάνοντας ερωτήσεις για τον πόλεμο, ενώ ταυτόχρονα θα τρώει πατατάκια, θα του πουλήσει ένα όπλο ρέπλικα και θα τον παραπέμψει στον Πωλ, τον άνθρωπο που θα του το μετατρέψει σε αληθινό. Ο Πωλ ένας 50άρης με αστείρευτες φιλοσοφικές ενστάσεις για την καθημερινή ζωή, ο οποίος όμως συζεί με μια 14άχρονη Ρωσιδούλα χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Ένα παντρεμένο αντρόγυνο που θα συναντήσει σε ένα ξενοδοχείο, το οποίο κατεβαίνει πάντα σε αντιπολεμικές πορείες και τη στιγμή που θα τους αποκαλύψει ο Ντάννυ πως υπήρξε στρατιώτης στον πόλεμο της Βασόρας, τότε θα τους λυθεί η απορία για το πώς γίνεται να έχει ένα τόσο "καλογυμνασμένο κορμί", ενώ ταυτόχρονα θα του προτείνουν ερωτική συνεύρεση...

Δεν υπάρχει ψυχικός πόνος χωρίς σωματικό, δεν υπάρχει σωματικός πόνος χωρίς ψυχικό, τα υπόλοιπα είναι απλή θέαση, αναγνώσματα ή ακούσματα. Όταν το σώμα μένει ασάλευτο στα χτυπήματα, όταν τον πόνο διαδέχεται η συνήθεια, τότε η ψυχή παύει να καταγράφει.

Η παγκόσμια "λογική της ειρήνης", για την οποία, κάνοντας κανείς το χρέος του, τη στηρίζει με πορείες και συνθήματα πάνω σε πανό, ενώ ταυτόχρονα η καθημερινή του παραγωγικότητα, κατανάλωση και ανηθικότητα, συντηρούν το ίδιο το σύστημα για το οποίο εναντιώνεται. Ο ντετερμινισμός, η λογική του παράλογου κι οι φτηνές απολαύσεις κάνουν έναν έντιμο ή έναν πραγματικά αθώο και ειλικρινή άνθρωπο να βάλει τα γέλια, να φωνάξει στο δρόμο: "ο βασιλιάς είναι γυμνός!" ή να ζητήσει εκδίκηση... Αυτό ακριβώς κάνει ο Ντάννυ, ένας σύγχρονος "taxi driver" του Σκορτσέζε, μανίζει γι' αυτόν τον κόσμο και ταυτόχρονα τον ποδηγετεί.

Αξίζει να αναφερθεί πως η επιτυχία ενός σκηνοθέτη δεν έγκειται μόνο στην σκηνοθετική ματιά ή στο κάστ των ηθοποιών, αλλά και στην επιλογή ενός έργου. Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος διαλέγει με διορατικότητα τα έργα που θα ανέβουν στο "Νέο Κόσμο", όλα διαθέτουν επικαιρότητα, αμεσότητα με τον θεατή, απογύμνωση της τρέχουσας καθημερινότητας με μεγεθυντικό φακό. Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος σεβόμενος τις υποδείξεις τού συγγραφέα για ένα όσο το δυνατόν λιτότερο σκηνικό ακολούθησε μια σκηνοθετική διδασκαλία στηριζόμενη στις ερμηνείες των προσώπων. Όλες οι αναγνώσεις των ρόλων υπήρξαν κεντραρισμένες.

Μέσα από δυνατές ερμηνείες, ξεχώρισαν: ο Ευθύμιος Παπαδημητρίου, στο ρόλο του Λη, αφήνοντας λυτές χαράξεις, ερμήνευσε τον αυτιστικό με εύκαμπτη φυσικότητα και θεατρική ειλικρίνεια, μπράβο του. Πειστικές ψυχικές διακυμάνσεις και υφολογικά σωστός υπήρξε ο Γιώργος Γάλλος ως Ντάννυ. Ο Γιάννης Τσορτέκης με αδρότητα και αναβρυούσα εκφορά του λόγου παρακολούθησε τον ρόλο του Πωλ με φωταύγεια.

Το Motortown είναι μία παράσταση "γεμάτη" απ' όλες τις πλευρές, που δεν αξίζει να χάσετε!