Θέατρο : Ο επισκέπτης

"Ο Επισκέπτης" του Γιώργου Θέμελη στο μικρό θέατρο της Μονής Λαζαριστών

Εκείνος, Εκείνη και η Άλλη
Ένα ψυχολογικό ερωτικό θρίλερ.

Σκηνοθεσία: Γλυκερία Καλαϊτζή, σκηνικά-κοστούμια: Ευαγγελία Κιρκινέ, μουσική: Δημήτρης Μαραμής, επιμέλεια κίνησης: Στέλλα Μιχαηλίδου, φωτισμοί: Κώστας Σιδηρόπουλος, βοηθός σκηνοθέτη: Ειρήνη Αμπουμόγλι, οργάνωση παραγωγής: Κατερίνα Καράγαλη.

Διανομή ρόλων:
Εκείνος - Μάνος Ζαχαράκος,
Η Άλλη - Ιωάννα Παγιατάκη,
Εκείνη - Λεμονιά Γιανναρίδου,
Επισκέπτης- Γιώργος Κώτσος.

"Ο Επισκέπτης" δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά, το 1969, στο περιοδικό "Νέα Πορεία" και πρωτοανέβηκε τη θεατρική περίοδο 1969-70 από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, του οποίου ο Γιώργος Θέμελης διετέλεσε Γενικός Γραμματέας και Μέλος της Καλλιτεχνικής Επιτροπής του από την ίδρυσή του, το 1961, έως το 1965.

"Εκείνος", "Εκείνη" κι άλλη "Άλλη" ένα ερωτικό τρίγωνο. "Εκείνος" είναι παντρεμένος με "Εκείνη", η οποία εξευτελισμένη και απομονωμένη, αρχίζει σιγά - σιγά να αργοπεθαίνει μια και "Εκείνος" συζεί στο ίδιο σπίτι με την "Άλλη". Ενοχλούνται όμως ακόμη και από την διακριτική παρουσία "Εκείνης", γι αυτό και την δολοφονούν. Χωρίς όμως να περιμένουν κανέναν, δέχονται την επίσκεψη ενός απρόσκλητου "Επισκέπτη" ο οποίος μοιάζει να γνωρίζει πολλά για την υπόθεση. Κάποιος λοιπόν έστειλε αυτόν τον αινιγματικό "επισκέπτη"...

Ο απόλυτος έρωτας γεννιέται τη στιγμή που ιχνηλατήσουμε στον άλλον την απεικόνιση μας, κοιτάξουμε μέσα του όσα θα βλέπαμε σ' ένα καθρέφτη, άρα ο έρωτας πηγάζει από ένα κρυφό ναρκισσισμό του ανθρώπου. Δεν υπάρχει ανιδιοτέλεια στον έρωτα, τη στιγμή που ο καθένας τον οριοθετεί υποκειμενικά. Η "Άλλη" όταν καλείται να απαντήσει στην ερώτηση του "Επισκέπτη" "μέχρι που θα έφτανε για τον έρωτα της", απαντά μέχρι και το θάνατο. Στην ουσία όμως ζητά τη δική της αυτοθυσία για ένα δικό της "εγώ" εξιδανικευμένο, ηρωικό και απόλυτο, ώστε να περάσει στην αιωνιότητα... Το παράλογο δεν προϋπάρχει στον έρωτα, παράλογος είναι ο τρόπος που τον χρησιμοποιούμε.

Η σκηνοθεσία, θα έλεγα πως θα μπορούσε να αναδειχτεί μέσα από το παράλογο του έργου υλοποιήθηκε όμως με ρεαλιστικά εκφραστικά μέσα. Ο Γιώργος Κώτσος βρήκε τη δική του υποκριτική αισθητική δίνοντας σε ανάγλυφο το ρόλο του Επισκέπτη, ο Μάνος Ζαχαράκος παρέδωσε με μία πειστικότητα το ρόλο του Εκείνου. Η Ιωάννα Παγιατάκη εμφανίστηκε σχεδόν επίπεδη με επαναλαμβανόμενες εξάρσεις, χωρίς βάθος, από την αρχή ως το τέλος της παράστασης, χάνοντας έτσι τη στιγμή της κορύφωσης του ρόλου της. Διακριτική η παρουσία της Λεμονιάς Γιανναρίδου.

Το σκηνικό της Ευαγγελία Κιρκινέ υποστήριξε και ανέδειξε με λιτές γραμμές το έργο, αποδεικνύοντας πως ο εικαστικός παράγοντας δεν είναι το παραπλήρωμα της σκηνοθεσίας, αλλά ένας ουσιαστικός ρυθμιστής του θεατρικού "ψεύδους". Οι φωτισμοί του Κώστα Σιδηρόπουλου βοήθησαν καθολικά στην ανάδειξη του σκηνικού δημιουργώντας ένα πάρισο δέσιμο και αποτέλεσμα.

Η παράσταση ήταν απλώς ευπρεπής, δεν είχε όμως ύφος. Έλειπαν κάποιες πινελιές σε σκουρόχρωμους τόνους, αισθητική που θα άρμοζε σε ένα ψυχολογικό θρίλερ, χωρίς όμως να επιβαρύνει την παράσταση.