Το 7ο Φεστιβάλ Αλεξάνδρειας ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ στην Θεσσαλονίκη
7ο το φεστιβάλ, 7 οι ταινίες φέτες ζωής εγχώριας αλλά και εξωχώριας παραγωγής. Του Κώστα Καρδερίνη
Το Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Αλεξάνδρειας [IASFF] ξεκίνησε το 2015 στην πόλη αυτή της Ημαθίας, υπό την αιγίδα του εκεί δήμου και συνέχισε δυναμικά από το 2018 με την ουσιαστική συμβολή της Λέσχης Κινηματογράφου & Πολιτισμού Αλεξάνδρειας ΚΙΝΗΜΑΤΟΔΡΑΣΙΣ. Η προσπάθειά του να απλώσει τις δράσεις του σε όλη την επικράτεια, σε όσες πόλεις διαθέτουν κινηματογραφική λέσχη, είναι αξιέπαινη και ακολουθεί τα πρότυπα του Διεθνούς Φεστιβάλ μ.μ. Δράμας το οποίο «ταξιδεύει» τις βραβευμένες ταινίες του εδώ και αρκετά χρόνια.
Επτά μικρές ιστορίες λοιπόν, από την περσινή 7η διοργάνωση [2021], προβάλλονται δωρεάν από την Κινηματογραφική Λέσχη Θεσσαλονίκης, στο Pikap kato, την Τρίτη 3 Μαΐου τρέχοντος, ώρα 8μμ.
Στις τέσσερις από αυτές [Παρά τρίχα, Αντάρτης, Σουςςςς, Ηρώ] κυριαρχεί η σχέση γονέα-παιδιού με ιδιαίτερη έμφαση στη μονογονεϊκή διάσταση. Η διαχείριση της απώλειας, οι θυσίες, οι αμαρτίες γονέων, το χτίσιμο νέας γέφυρας επικοινωνίας... είναι θέματα που παρουσιάζονται με αρκετές δόσεις χιούμορ [από το ανάλαφρο μέχρι το μακάβριο] αλλά δεν παύουν να αντιμετωπίζονται εντέλει με τη δέουσα σοβαρότητα.
Το δίδυμο πατέρας-κόρη [Παρά τρίχα, Ηρώ] μελετάται και παρουσιάζεται από δυο σκοπιές, της κυρίαρχης παρουσίας και της κυρίαρχης απουσίας. Η δεύτερη περίπτωση [Ηρώ] έχει φανταστικό ελληνικό χρώμα και ταξιδεύει σε παραλίμνια ύπαιθρο χώρα με αξιοθαύμαστη άνεση. Το δίπολο πατέρας-γιος [Αντάρτης] αποκτά σημαντική βαρύτητα όταν συναρτάται με τον σωβινισμό και τον ρατσισμό. Τέλος αυτό που λέμε φυσιολογική οικογένεια [Σουςςςς] εξωθείται εσκεμμένα στα άκρα, στο πρότυπο των ανάλογων, βραζιλιάνικων κυρίως, γκροτέσκων κωμωδιών σπλάτερ.
Ως δεύτερη θεματική ενότητα μπορούμε να ορίσουμε τις λεγόμενες ιστορίες αγάπης. Ο πρώτος εκπρόσωπος [Φεγγαρόσταγμα] είναι ρομάντζο τοποθετημένο έξοχα στα χρόνια του υπαρκτού σοσιαλισμού, με στοιχεία ονείρου, ντελικατέσεν χορογραφίας και αυτοσαρκασμού. Ακολουθεί μια ελληνική ταινία του φανταστικού σινεμά [Διχασμένος] που μιλά για δυστοπικές σχέσεις και σχάσεις ατόμων, με καλλιτεχνική αρτιότητα και δέος. Η τρίτη ταινία μικρού μήκους [Ένας κόσμος χωρίς κρίση] εκμεταλλεύεται πολύ έξυπνα τις διαφορετικές έννοιες της λέξης κρίση, χρησιμοποιεί το μαύρο χιούμορ με περιπαιχτική διάθεση και καταφέρνει να προσγειώσει στο σήμερα μια υποτιθέμενη μελλοντική κοινωνία σε/υπό κρίση.
Οι καλοκαμωμένες και καλοζημωμένες ταινίες μικρού μήκους, όπως αυτές που προβάλλονται εδώ, καταφέρνουν να συμπυκνώσουν μια αφήγηση σε λίγα μόλις λεπτά, περιγράφοντας με ένταση και νεύρο το θέμα που πραγματεύονται. Οι σκηνοθέτες αυτών των καλοζυγισμένων ιστοριών μπορούν και παίρνουν πολύ μεγαλύτερα ρίσκα και βαθμούς ελευθερίας της έκφρασης από όσα θα τολμούσε μια πανάκριβη παραγωγή που «πρέπει» οπωσδήποτε να φέρει τα λεφτά της πολλαπλάσια στους χρηματοδότες της.
Η λίστα των επτά
