Το [90ο] Όσκαρ και πώς να [μην] το αποκτήσετε

Το Χόλυγουντ [= τίμιο ξύλο] κάνει προσπάθειες αυτοΐασης και εξυγίανσης; Προσπαθούν να μας παρουσιάσουν τον εκτεταμένο όγκο στον εγκέφαλο της βιομηχανίας θεάματος ως απόστημα; Γίνεται θεραπεία με μια απλή επέμβαση;

Εν μέσω όλων αυτών των ερωτημάτων έγινε η απονομή των «επετειακών» 90ων βραβείων Όσκαρ. Μαύρη επέτειος δηλαδή. Στην προσπάθεια «να σώσουμε ο,τιδήποτε αν σώζεται» βοήθησαν όλοι οι γύρω-τριγύρω.

Τα Χρυσά Βατόμουρα έδωσαν βραβείο «εις μνήμην» [In memoriam] και «αποχαιρέτησαν» όλους αυτούς που συμμετείχαν στα σκάνδαλα σεξουαλικής κακοποίησης. Τους «πέθαναν» ζωντανούς. Από την άλλη όμως φρόντισαν να είναι υποψήφια η Μητέρα! του Αρονόφσκι, πλάι-πλάι με τις Πενήντα Πιο Σκοτεινές Αποχρώσεις, το 5ο Τρανσφόρμερς: Ο Τελευταίος Ιππότης, την ταινία Ιμότζι, τη νέα Μούμια [νικητής ο Τομ Κρουζ] κ.α. του αυτού φυράματος. Δηλαδή η μόνη φωνή που τόλμησε να μιλήσει για την σαπίλα, την ξεφτίλα και την κατρακύλα, έστω και αλληγορικά, βρέθηκε στον τοίχο του εκτελεστικού αποσπάσματος, παρέα με τον Βαραββά. Κι ο Βαραββάς απαλλάχτηκε!

Από την άλλη έχουμε τα βραβεία «ανεξάρτητου πνεύματος» [Independent Spirit Awards]. Εκεί «προωθούμε» και «σκουντάμε» τις άλλες ταινίες που μας «ενοχλούν» και που φωνάζουν αυτά που δεν λέγονται. Κυρίως το Τρέξε! του Τζόρνταν Πιλ που κι αυτό είναι παραλλαγή στο ίδιο χολιγουντιανό θέμα. Του δίνουμε βραβεία καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας και αφήνουμε στα Όσκαρ ένα βραβείο πρωτότυπου σεναρίου για ξεκάρφωμα. Εδώ χωρά και η χαρά και η αποθέωση της απλότητας [Πρόσωπα & Ιστορίες] στη «ρομαντική» αναζήτηση της πραγματικής ευτυχίας στα απλά καθημερινά.

Μπαλαντέρ στις δυο τελετές απονομής οι Τρεις Πινακίδες έξω από το Έμπινγκ του Μιζούρι. Τα ίδια δύο βραβεία και στις δυο απονομές. Άξια βεβαίως-βεβαίως. Να μη μας πούνε και μ@λ@κες.

Έτσι ανοίγει ο δρόμος για την παραμυθένια πλευρά μας, τη νοσταλγική, την ονειρική, αυτήν που μας ανεβάζει ακόμα, έστω και κάπως σκοτεινούτσικα. Ή μάλλον καλύτερα έτσι, γιατί πάλι κλείνουμε με νόημα το μάτι σε όσους μας κοιτάνε καχύποπτα. Τέσσερα Όσκαρ στην αριστουργηματική Μορφή του Νερού που άλλοτε δεν θα είχε τέτοια τύχη, δύο στην Πιο Σκοτεινή Ώρα [τι ωραίος τίτλος για το σημερινό Χόλυγουντ;] και τα τεχνικά στο 2049 Μπλέηντ Ράνερ και στην Δουνκέρκη. Δώσε και δυο στον Κόκο, καλό μας κάνει, ξορκίζει το κακό. Α! και το ξενόγλωσσο βραβείο με το σενάριο του Άιβορι είναι άλλες μια-δυο ευκαιρίες να δείξουμε την ευαισθησία μας: Να με φωνάζεις με τ' όνομά σου.

Οι «ενοχλητικές» και οι «άβολες» ταινίες είναι καλό άλλοθι αλλά ως εκεί και μη παρέκει. Ίσως είμαι πολύ φορτισμένος, τσατισμένος, αγανακτισμένος και δεν μπορώ να δω καθαρά. Ζητώ την επιείκειά σας.

Την εγχείρηση θα στην κάνω πάνω απ’ τα ρούχα, όπως λέει χαρακτηριστικά ο Νικήτας Πλατής στην αθάνατη κωμωδία Ο φίλος μου ο Λευτεράκης.