Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού
Βραβεία που ήρθαν απ' έξω προς τα μέσα. Πρώτα από το Nouveau Cinema Φεστιβάλ του Μόντρεαλ [εξ ημισείας με το βραζιλιάνικο ποίημα Νοτιοδυτικά] και το Κάρλοβι Βάρι [Βραβείο Α' Ανδρικού Ρόλου]. Έπειτα από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης [Βραβείο Καλύτερης Ανδρικής Ερμηνείας, Βραβείο FIPRESCI] και την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου [Βραβείο Μεγάλου Μήκους Ταινίας Μυθοπλασίας, Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη, Βραβείο Α' Ανδρικού Ρόλου]. Κι ακόμη στα βραβεία γραφιστικής ΕΒΓΕ 2013 [για την αφίσα] και το Crossing Europe Φεστιβάλ στο Linz της Αυστρίας [Βραβείο Καλύτερης Ταινίας].
Υπόθεση ελληνική και παγκόσμια. Νέος καλλίφωνος πεινάει, δυστυχεί αλλά δεν το δείχνει. Εμείς το βλέπουμε. Βοήθεια από πουθενά. Προσπαθεί αλλά δεν του βγαίνει με καμία. Οικογένεια μακριά... δεν θέλει να δείξει στη μάνα ότι δεν τα καταφέρνει. Υπερβαίνει εαυτόν αλλά τίποτα. Λιμοκτονεί! Μένει άστεγος, ανησυχεί για το καναρίνι του. Το βολεύει μαζί με τα λιγοστά υπάρχοντα σε κάποιο υπό ανακαίνιση κτίριο αλλά... απόψε, σήμερα κι εχτές, όλες οι πόρτες ειν' κλειστές. Σιδερόφρακτες.
Τίτλος με διπλή έννοια. Διπλή ειρωνεία, διπλή κοινωνία. Όχι θεία. Θέμα η Αξιοπρέπεια. Η Πείνα του Χάμσουν σε μινιμαλιστική ελληνική μνημονιακή εκδοχή. Η ταινία όλη επάνω του: Γιάννης Παπαδόπουλος, μόνος υπεραγωγός και πολυβραβευμένος. Διαφορετικό ελληνικό σινεμά. Ή μήπως διαφωρετικό; Η έκφραση σλόγκαν "και του πουλιού το γάλα..." χάνει τη διαφημιστική της δύναμη. Γίνεται μαύρη κωμωδία κι εφιάλτης. Ο θεατής στριμώχνεται. Η σφαλιάρα είναι κατά πρόσωπο. Ακολουθούν κι άλλες... ζεις αιώνια κι ανασαίνεις όταν λες Μολών λαβέ.
Σίγουρα η ταινία της χρονιάς. Ελληνική και εξωστρεφής. Τραγι-γοητευτικό παρείσακτο αουτσάιντερ και οδυνηρό εγχώριο ινσάιντερ. Άρια που ξεψυχά κι όμως βροντοχτύπα εκεί που πονάμε.
Αγάλι αγάλι γίνεται Η αγουρίδα μέλι Μα εγώ φοβούμαι νηστικός Θα κοιμηθώ εντέλει.
Βαθμός (9)
