Το χρονικό μιας αθωότητας
Ένας ιδιωτικός νοσοκόμος φροντίζει ασθενείς που βρίσκονται σε τελικό στάδιο. Του Κώστα Καρδερίνη
Οι ταινίες του Μισέλ Φράνκο χαρακτηρίζονται φεστιβαλικές και πλημμυρίζουν από ανθρωπιά παρά τον φαινομενικό συστημικό κυνισμό τους. Διακρίνονται δε από την, αδιόρατη αρχικά - κυρίαρχη τελικά, ιδιόρρυθμη ματιά του. Ο δρόμος του για να φτάσει στον πυρήνα των πραγμάτων είναι σκληρός και οδυνηρός, διαθέτει μυστήριο ελλειπτικό και ιδιαιτερότητες, απαιτεί υπομονή και πίστωση χρόνου. Η κάθαρση που προσφέρουν [ή μήπως όχι;] οι ταινίες του πατάει γερά στο αρχαίο δράμα αλλά σκάβει ο καθείς το δικό του δρομάκι προς τα εκεί.
Το χρονικό μιας αθωότητας αναφέρεται, εμμέσως πλην σαφώς, στο ακανθοστεφανωμένο, ολοένα πιο επίκαιρο, θέμα της ευθανασίας. Κεντρικό πρόσωπο ο Ντέιβιντ [Tim Roth], ένας ιδιωτικός νοσοκόμος, ο οποίος αναλαμβάνει να φροντίζει ασθενείς που βρίσκονται σε τελικό στάδιο, χωρίς επιστροφή. Η ιστορία του εξελίσσεται σε 97 πλάνα, τα περισσότερα μικρότερα του λεπτού, χωρίς μουσική υπόκρουση, παρά μόνο με ότι συλλαμβάνεται ως "φυσικός" ήχος από μια στατική κάμερα. Η αγάπη και η αφοσίωση που δείχνει στους αθεράπευτα πάσχοντες ανθρώπους υπερβαίνει τα εσκαμμένα μέχρις παρεξηγήσεως και συχνά αντιπαραβάλλεται με τις συμπεριφορές των όποιων συγγενών και το δράμα της αποτυχημένης προσωπικής του οικογενειακής ζωής.
Ο Μισέλ Φράνκο ανατέμνει συνεχώς το θέμα, όπως ίσως θα θυμάστε κι από το προηγούμενο αριστουργηματικό του πόνημα με τον υπαινικτικό τίτλο Μετά τη Λουτσία [2012]. Η χειρουργική του δεινότητα δεν είναι μανιέρα αλλά οδηγεί μινιμαλιστικά την ιστορία σε ανυπολόγιστες ατραπούς, μέχρι την αναπάντεχη τελική λύτρωση, η οποία όμως δεν αναιρεί ούτε νομιμοποιεί τίποτε έναντι του συστήματος. Η δηκτικότητά του επαφίεται διαρκώς στην κρίση του θεατή και μάλιστα προκαλεί διαρκώς την επανεξέταση και την κρίση μας. Ο Τιμ Ροθ προσφέρει απλόχερα μια χαμηλότονη ερμηνεία των πραγμάτων και μεταστοιχειώνει το πεζό ποίημα σε τροχαίο.
Βαθμός: οκτώ [8]
Μετά τη Λουτσία τι; http://www.mic.gr/cinema.asp?id=40461