Το Χυμαδιό, του Jonathan Levine
[The Wackness, ΗΠ 2008, 99']
Η ζωή έχει τη φοβερή ικανότητα να σε μεταμορφώνει σε αυτό ακριβώς που δε θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις.
Αν είχατε κάτι στο μυαλό σας κάτω από την ταμπέλα "νεανική ταινία" θα πρέπει να το διαγράψετε. Η εποχή του "Επαναστάτη χωρίς αιτία", του Footloose ή του Bully έχει μάλλον παρέλθει. Είμαστε στον αιώνα του Juno και του "Ενός φιλιού πριν τα μεσάνυχτα". Αν είχατε καιρό -δεκαετίες;- ν' ακούσετε την πρωταγωνίστρια να λέει εμφατικά τον τίτλο της ταινίας στον χαο-κουλ παρτενέρ της, "ονομάζοντάς" τον πρίγκιπα του χυμαδιού, να η ευκαιρία! Κι αν νομίζετε πως ένα μπάντι-μπάντι δίδυμο με χτυπητή διαφορά ηλικίας δεν μπορεί να εξελιχθεί σε σχέση πνευματικού πατέρα-μαθητή γιου λόγω του χάσματος των γενεών, πλανάστε.
Στο "Χυμαδιό" της σήμερον όλα είναι πιθανά κι όλα γίνονται. Ο χρόνος βρίσκεται στα 1994. Ο τόπος είναι η πόλη της Νέας Υόρκης. Ο νεαρός Σαπίρο [Josh Peck] πουλάει ντραγκς για να σώσει την οικογένειά του; Όχι εξαρχής τουλάχιστον. Ταυτόχρονα πρωτάρης και περπατημένος, φαν της οργισμένης χιπ χοπ και της νεαρής Στεφανί [Olivia Thirlby]. Ο θετός πατέρας της [Ben Kingsley] του παρέχει ψυχοϋποστήριξη έναντι της δόσης του. Η μοντέλα γυναίκα του [Famke Janssen] βρίσκεται σε φάση βαριέμαι-τα-πάντα και η αποτοξίνωση είναι μια ξενέρα που δε βοηθάει εντέλει γιατί οι άδειοι νιώθουν ακόμη πιο αδειανοί. Κάπου, στη μαγική γωνιά της ψυχεδέλειας, εμφανίζεται και μια χαμένη ψυχή [Jane Adams].
Το χύμα-στο-ρεύμα στιλ της ταινίας λειτουργεί πολύ καλά. Όλα τα γκροτέσκα στοιχεία της [π.χ. ανεύθυνοι και άβουλοι γονείς / υπεύθυνοι έφηβοι, πονετικοί καθαροί ντίλερς / βρομεροί ανταγωνιστές Τζουλιάνι εκτός πεδίου] παραμερίζουν σιγά-σιγά, όσο περνά η ώρα, και αναδύεται καθαρή κι ατόφια η σχέση των ανθρώπων, όπως αυτή αναπτύσσεται κατά ζεύγη. Και δεν εννοώ πως όλα τα ζευγάρια έχουν αίσιο τέλος, εννοώ ότι απλά όλα τελειώνουν κάποτε κι όλα ξαναρχίζουν, ακόμη και για όσους απαισιόδοξους πιστεύουν μόνο στο τέλος των πραγμάτων.
Η χαμηλότονη και "περιθωριακή" ερμηνεία του Τζος Πεκ είναι το άπαν και το ήμισυ. Η καθοριστική παρουσία του Μπεν Κίνγκσλεϊ [ψυχίατρος Σκουάιρς] χτίζει μια ενδιαφέρουσα μεταφυσική και μια ξεκάθαρη διαλεκτική προσέγγιση της ενηλικίωσης του ήρωα. Ο Κίνγκσλεϊ μ' αρέσει ιδιαίτερα γιατί μοιάζει με διασταύρωση Σιρανό και Χάρβεϊ Καϊτέλ, με μια φευγαλέα νότα Δον Κιχώτη. Η επιρροή και η γοητεία που ασκεί είναι καταλυτική κι ελπίζω πως όλοι οι θεατές θα δούμε κατευθείαν τη θετική πλευρά των χαρακτήρων πίσω από τις υπερβολές των ρόλων, χάρις και κυρίως σε αυτόν τον σπουδαίο ηθοποιό.
Καμιά φορά είναι σωστό να κάνεις λάθος πράγματα. Βοηθάει!
