Trailers of mystery and imagination

Ξεκίνησε να γράφεται Κυριακή και 13. Φτιάχτηκε με πολλή αγάπη. Lovecrafted. Χορηγοί επικοινωνίας οι οίκοι των Άσερ και των Άνταμς. Η σειρά δεν είναι πολλαπλώς τυχαία. Απλά πέτυχε πετυχισιά μοιραία. Το Παρίσι τη νύχτα φωτίζεται από κάποιο άσβεστο μίσος. All's well που είπε κάποτε κι ο κιτρινογένης πειρατής Yellobeard. Θάλασσα, θάλασσα, τι μου 'χεις κάνει, όπως αναφώνησαν κι οι μύριοι του ξυγγραφέα. Το μέτρο είναι άριστο αλλά δεν είναι το παν. Απόδειξη πως το βρίσκουμε παντού, ακόμη και στο τε-παν-γιάκι. Το μετρό πάει Θεσσαλονίκη αλλά μόνο στις αφίσες. Στα χαρτιά δηλαδή. Στην τράπουλα.

01. The Blair Witch Project (ΗΠΑ, 1999, 86') των Daniel Myrick & Eduardo Sanchez
Το τρομαχτικότερο όλων είναι όσα επακολούθησαν. Η μόδα της υστερίας και η υστερία της μόδας. Book of Shadows: Blair Witch Project 2 (2000), The Tony Blair Witch Project (2000), The Blair Witch Mountain Project (2002), Blair Witch Volume 2: The Legend of Coffin Rock (βιντεοπαιχνίδι, 2000). The Bewitched Project (2000), The Black Witch Project (2001), The Blair Witch Rejects (1999), The Bald Witch Project (1999), The Blair Fish Project (1999), The Blair Clown Project (1999), The Blair Princess Project (1999), The Blair Warner Project (1999). Και για να μην ξεχνιόμαστε The Linda Blair Bitch Project (1999), Bloor Witch Project (1999), Erotic Witch Project 2: Book of Seduction (2000), Witchbabe: Erotic Witch Project 3 (2001), Lust in Space: The Erotic Witch Project IV (2005).

02. Suspiria (Ιταλία / Γερμανία, 1977, 98') του Dario Argento
Τα μόνα [ως τότε] πιο φρικουλιάρικα από τα 12 τελευταία λεπτά ήταν τα πρώτα 86. Μα είχαν προηγηθεί "Οι τέσσερις μύγες σε γκρι βελούδο" (4 mosche di velluto grigio, 1971) και το Profondo rosso (1975). Πώς το λέτε έτσι αυτό, κε διαφημιστά; Κι εσείς ευφημιστής Γιόχαν Σεμπάστιαν; Ακολούθησαν το κολασμένο Inferno (1980), το ζοφώδες Tenebre (1982), τα ανεξήγητα Phenomena (1985), η ματοβαμμένη Opera (1987) και το ανεπούλωτο Trauma (1993). Άσε που κόλλησε το μικρόβιο και στην κόρη του Asia. Τέτοιο τρομανούλι ούτε στον ύπνο μας.

03. Batman (ΗΠΑ / ΗΒ, 1989, 126') του Tim Burton
Μήπως θα 'πρεπε να πω Burtman, Burtmobile, Burtonship και Burtwoman; Ο σκοτεινός ιππότης του Gotham City που κυνηγάει τους αιώνιους κακούς αλλά παραμένει μελαγχολικά μοναχός. Κι ακόμη πιο σκοτεινός στο Batman Returns (1992). Burton Returns. Οι σκοταδόψυχοι του κάτω υποκόσμου βολτάρουν στα χάη και τα ερέβη του απάνωθέν τους κολαστηρίου. Καμιά σχέση με τους άλλους εφετζήδες Bat & Cat.

04. The Lost Boys (ΗΠΑ, 1987, 97') του Joel Schumacher
Πριν ήταν το μπαράκι του St. Elmo's Fire (1985). Μετά ήρθε το Devil Inside βίντεο κλιπ των INXS. Και μετά το χάος. Cousins (1989), Flatliners (1990), Dying Young (1991), A Time to Kill (1996), 8mm (1999), Phone Booth (2002), Veronica Guerin (2003). Ανάμεσά τους δυο Νυχτεριδάνθρωποι (Batman Forever, 1995 και Batman & Robin, 1997) και δύο μόνον αναλαμπές: ο τρόμος του παντελώς ξεκρέμαστου Falling Down (1993) και η δικηγορίνα γκρούπι του μικρούλη μάρτυρα The Client (1994). Πρόσφατα βγήκε κι ένα ντοκιμαντέρ απ' τις παλιές καλές ημέρες, The Lost Boys: A Retrospective (2004, 23'), μάλλον ως μπόνους μάλους στο διπλό dvd.

05. Memento (ΗΠΑ, 2000, 113') του Christopher Nolan
Memory, memento mori, rewind οτσ οτανάθ. Κλειστοφοβική αυτόματη απώλεια μνήμης. Εντυπωσιακά χαμηλοί τόνοι και προϋπολογισμοί προαστιακών μοτέλ. Είχε προηγηθεί το σουπρεματικό Following (ΗΒ, 1998, 69'). Ακολούθησε η μεταποιημένη ξάγρυπνη Insomnia (2002) από το νορβηγικό νουάρ της ατέλειωτης μέρας των Nikolaj Frobenius & Erik Skjoldbjaerg (1997). Και βρέθηκε ξανά στην αρχή με το Batman Begins (2005). Πα μαλ Χριστόφορε.

06. The Nightmare Before Christmas (ΗΠΑ, 1993, 76') του Henry Selick και του Tim Burton πάλι
Burton strikes back. Burton thing, think και fink. Προηγήθηκαν ο μικρούλης ανεκτιμητούλης Vincent, ο γλυκούλης Frankenweenie, ο σκαθαροζούμης Beetle Juice (1988), ο ψαλιδοχέρης Edward Scissorhands (1990) κι ο μελαγχολικός στρειδάκης. Ακολουθεί κατά πόδας o μύθος του ακέφαλου καβαλάρη Sleepy Hollow (1999) και η νεκρή νύφη Corpse Bride των Tim Burton & Mike Johnson (ΗΒ, 2005, 75'). Χτύπησαν ήδη ένα Future Film Festival Digital Award στη Μόστρα της Βενετίας. Το 46ο ΦΚΘ την φιλοξενεί. Δείτε την πριν να 'ρθουν τα Merry Kitschmas everyone.

07. Eraserhead (ΗΠΑ, 1977, 89'~108') του David Lynch
Η πτυχιακή ταινία του Λυντς ολοκληρώθηκε τμηματικά σε διάστημα 5 ετών. Μα ποιος νομίζει ότι είναι, ο Όρσον Γουέλς; Ο φετιχαγωνιστής Jack Nance κράτησε τα μαλλιά παγωμένα για όλ' αυτά τα πέντε χρόνια. Τα γυρίσματα γίνονταν τόσο αποσπασματικά, σε σημείο που να ανοίγει μια πόρτα κι ο Jack Nance να κάνει 18 μήνες να την διαβεί. Ο ποιητής "Ορφέας" του Κοκτώ είχε τα ίδια τετράγωνα πλακάκια στο πάτωμά του. Το μουγκό παιδί δημιουργήθηκε από το ταριχευμένο έμβρυο ενός ζώου, αλλά κανείς δεν είδε πως ακριβώς έγινε αυτό. Η σκηνή της "γυναίκας δεμένης στο κρεβάτι" κόπηκε γιατί ήταν πολύ "ενοχλητική" για τα ήθη της εποχής.

Μετά ήρθαν ο ελεφάνθρωπος The Elephant Man (1980), ο διαστημικός θυσανωτός Dune (1984), το αμαρτωλό Blue Velvet (1986), ο τηλε-ύποπτος κόσμος του Twin Peaks (1990), η χαμένη Lost Highway (1997), ο βουδιστής παππούς Straight Story (1999), και η άμωμη οδός Mulholland Drive (2001).

08. Sin City (ΗΠΑ, 2005, 124') των Frank Miller & Robert Rodriguez
Ξεφύλλισα ξανά το κόμικ με τις ανατρεπτικές πιτσιλιές χρώματος. Μύρισα το μελάνι της εκτύπωσής του. Γεύτηκα την κλεισούρα του. Ο Quentin Tarantino μη χάσει και δε βάλει το special guest director βρωμόχερό του. Ποιος ξέρει τι μας περιμένει στο Sin City 2 (2006) και πιο πέρα στο Sin City 3: Hell & Back (2008). Υπάρχει κι ένα μικρό και γραφικό Rats: A Sin City Yarn (2004, 3') του κομικά Albert Brocca. Εντωμεταξύ ετοιμάζονται και οι "300" (2006) της μάχης των Θερμοπυλών. Πιο πριν, είδατε την διηλεκτρική Elektra (2005) κι ακόμη πιο πριν τα RoboCop 2 (1990) και 3 (1993) και παίξατε το RoboCop versus Terminator (βιντεοπαιχνίδι, 1994). Για να μη νομίζετε ότι μόνο ο Predator συνάντησε τα Alien. Μπρρρ. Ακόμη και μαριάτσι κάποτε μελαγχολούν.

09. The Crow (ΗΠΑ, 1994, 102') του Alex Proyas
Ο Brandon Lee πήγε να συναντήσει τον πατέρα του τελείως άδοξα, κρατώντας μάλιστα κι ένα ζεμπίλι με ζαρζαβατικά. Πέρασε έτσι στην αθανασία αν και ο ποετικός Κοράκης που υποδύονταν παρέμεινε ένα περιπλανώμενο φάντασμα. Αυτό αποδεικνύουν άλλωστε όλες αυτές οι άδοξες συνέχειες. The Crow ΙΙ: City of Angels (1996) του Tim Pope, The Crow: Stairway to Heaven (1998) τηλεσειρά, Wings of the Crow (2000), The Crow ΙΙΙ: Salvation (2000) και τέλος The Crow: Wicked Prayer (2005). Στο ανατριχιαστικό αυτό χορό της εκμετάλλευσης μπορείτε να προσθέσετε τα βιντεοκλίπ Sheryl Crow: Rockin' the Globe Live (2000) και The Very Best of Sheryl Crow: The Videos (2004). Προπομπός όλων το επικό αριστούργημα Pagputi ng uwak, pag-itim ng tagak (When the Crow Turns White, When the Heron Turns Black, 1978, Φιλιππίνες, 150') του Celso Ad Castillo. Κοράκια κι ερωδιοί άτακτα ριγμένα.

10. Tetsuo Ι: Ιron Man (Ιαπωνία, 1988, 67') του Shinya Tsukamoto
Από τον ατσαλένιο άνθρωπο που διαβρώνεται από τη βιομηχανική επανάσταση στον σώμα-τσεκούρι Tetsuo ΙΙ: The Body Hammer (1992, 83'). Την απόλυτη μηχανή της οργής και της έκρηξής της. Από το καλτ μαυρόασπρο μεταλλούργημα στο cyber-punk κοκκινόχρωο σπλατούργημα Στο μπανιστ-ερωτικό A Snake of June (Rokugatsu no hebi, 2002, 77') σκοτεινιάζει κι άλλο. Ανεξερεύνητες οι υγρές επιβουλές του ιάπωνα. Τα είδε όλα ο αφιλότιμος. Αυτό το τελευταίο είναι κι αμετάφραστο, συν τοις άλλοις.

11. Seom (Το νησί, Κορέα, 2000, 90') του Ki-duk Kim και Oldboy (Κορέα, 2003, 120') του Chan-wook Park
Ο Ki-duk ασχολήθηκε πρώτα με τα ζώα, τον κροκόδειλο Ag-o (1996), τα υπόλοιπα άγρια Yasaeng dongmul bohoguyeog (1996) και τα πουλιά Paran daemun (1998). Κατόπιν έπιασε μια πόρνη Seom (2000), έναν μοχθηρό τύπο Nabbeun namja (2001), έναν ακτοφύλακα Hae anseon (2002), έναν βουδιστή μιγάδα φυγάδα Bom yeoreum gaeul gyeoul geurigo bom (2003) και μια, κακώς εννοούμενη, καλή σαμαρείτιδα στη Samaria (2004). I'm hooked already.

Εδώ σφυρί καλεί δρεπάνι. Ο Chan-wook τρίτωσε το κακό του, κάνοντας σάντουιτς τρόμου τον γέρο-Oldboy με τον καμιά-συμπάθεια Sympathy for Mr. Vengeance (2002, 129') και την εκδίκηση της κυρίας Sympathy for Lady Vengeance (2005, 112'). Με το συμπάθιο δηλαδή. Οι κορεάτες εξάγουν κουλτούρα σε κύβους επικίνδυνης φρεσκάδας και ακατονόμαστης νοστιμιάς. Άλλος ένας καλεσμένος μεταμεσονύχτιος στο 46ο ΦΚΘ.

12. The Silence of the Lambs (ΗΠΑ, 1991, 118') του Jonathan Demme
Το κουκούλι έσκασε με τον ανθρωποκυνηγό Manhunter (1986, 119') του Michael Mann. Οι σιωπηλοί αμνοί πήδηξαν το φράκτη qui pro quo, ανάμεσα στο πλεξιγκλάς του δόκτορα Hannibal Lecter και της μαθητριούλας Clarice Starling. Η χημεία πήγε περίπατο στον επόμενο Hannibal (ΗΠΑ / ΗΒ, 2001, 131') του αινιγματικού Ridley Scott. Μετά ήρθε κι κόκκινος Red Dragon (ΗΠΑ / Γερμανία, 2002, 124') του Brett Ratner να σας ξενερώσει πλήρως. Η ιστορία-υστερία του νεαρού κανίβαλου επιστρέφει προσεχώς στο πρόσωπο του Gaspard Ulliel που μετενσαρκώνεται σε Young Hannibal: Behind the Mask (2006) του Peter Webber.

13. Altered States (ΗΠΑ, 1980, 102') και Gothic (ΗΒ, 1986, 87') του Ken Russell
Αυτός ο τύπος που λέγεται Ken Russell έχει ασχοληθεί με απίστευτα θέματα και ζητήματα. Τέχνες [απαγορευμένες ή μη], γράμματα [λογοτεχνικά ή προσωπικά], παρα-φαινόμενα [από Πόε και Τέσλα μέχρι Γκέλερ], μουσικές [από φολκ και άριες μέχρι ροκ Tommy και μπάρμπα-ροκ Elgar]. Από γυναίκες μάγισσες [Σαλώμη, Αλίκη, κα Κιρς, Λαίδη Τσάτερλι, χήρες, πόρνες, γητεύτρες, κάμπιες] μέχρι μυστηριώδεις, παράξενους και πουλησόψυχους μεφιστοφελήδες. Με εγκλήματα πάθους, πλανήτες και απλανείς φράγκο-βαλεντίνους. Ολ' αυτά όμως παντρεύονται σουρεαλιστικά στο κυκεώνα των γοτθικών και ανεξέλεγκτων καταστάσεων.

Σούπερ 13. Ο φόβος (1966, 100'), Ο εφιάλτης (1961, 90') & Το κακό (2005, 82'). Destroy all brains! (2003, 22')
Ο καλός, ο κακός κι ο άσχημος. Η σκοτεινή πλευρά του δρόμου του Κώστα Μανουσάκη που τιμάται μετά θάνατον στο 46ο ΦΚΘ. Η νουάρ σούπερ νόβα του Ερρίκου Ανδρέου. Αυτός ζει ακόμη, ναν' καλά ο άνθρωπος. Πλάκα πλάκα ο Ανδρέου έχει κάνει μερικές από τις πιο καλτ ταινίες της δεκαετίας του '70. Η επερχόμενη γραφική σπλατεριά του Γιώργου Νούσια, πατατάκια με κέτσαπ μετά τα μεσάνυχτα στην Τόνια Μαρκετάκη του 46ου ΦΚΘ. Και η καρά-καλτ δημιουργία του Δημήτρη Εμμανουηλίδη με τις κινηματογραφοφιλικές προεκτάσεις.

Σχετικό αλλά άσχετο. Αχ, εκείνοι οι αρχαίοι μας πρόγονοι που φοβόντουσαν μόνο μην πέσει ο ουρανός στα κεφάλια τους!!! Δεν είχαν δει ελληνικές ταινίες, γι' αυτό. Κολλάτος - Λάνθιμος - Σολδάτος. Πυρ - Γυνή - Θάλασσα. Η σινΕλλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Κουράγιο παιδιά! Ας προσπαθήσουμε λίγο ακόμη. Ο Μαραγκός, ένα μαύρο πρόβατο κι ένα πουλάκι θα φέρουν το σινέαρ. Ου γαρ έρχεται μόνο του.

See-more from the little shop of sorrows

03. & 06. Tim, ένας απίθανος παραμυθάς
05. Memento Nolan: rewind στον οτανάθ
07. O David Lynch ξανά στο Χόλιγουντ!
10. Shinya Tsukamoto: μυαλό τσεκούρι
11α. Ki-duk Ολομόναχοι Μαζί στο Νησί
11β. The good Ol' Boy του Chan-wook Park
12. Demme Hannibal: Ο κανίβαλος σπάει τη σιωπή
Σούπερ 13. Destroy all brains! - gyro gyro [ankh, 2004]