Valse Sentimentale

Στην Κ.

Τ' όνομά της είναι Κάπα Βήτα κι είναι σκηνοθέτις. Το άλλο της εγώ είναι ηρωίδα ενός κόμικ ημερολογίου και λέγεται επίσης Κ. Έκαναν μαζί ντεμπούτο στους τοίχους των Εξαρχείων. Μπαμπάς της και συνάδελφος ο πασίγνωστος Πι Βήτα. Μαμά της η περιώνυμη Γιώτα Κάπα, του συγγενούς χώρου. Ο αδερφός της, Άλφα, είναι επίσης ομόσταυλος, αλλά έχει κι άλλες καλλιτεχνικές ανησυχίες. Έχει κι αυτός διπλή προσωπικότητα που λέγεται The Boy [το βρέφος] κι έχει ταράξει τα ύδατα με το γκρουπ "Η Παρθένος και το Βρέφος". [Η σύνθεσή τους περιλαμβάνει τους Mary (φωνή), The Boy (πιάνο, φωνή), Christmas Daniel (μουσικό πριόνι) και την χορεύτρια The Exotic].

Η Κάπα πλησιάζει τα εικοσιεννιά κι έχει σπουδάσει διευθύντρια φωτογραφίας στου Σταυράκου και σεναριογράφος στην Εθνική Σχολή Κινηματογράφου και Τηλεόρασης του Λονδίνου. Όταν είδε το "Βασιλιά" του Νι Γάμα κατάλαβε πως ήταν έτοιμη να γυρίσει πίσω γιατί πίστεψε πως μπορούσε πια να γυρίσει όποια ταινία θα ήθελε. Έχει διδάξει σινεμά στο Μενίδι κι έχει κάνει και δυο μικρού μήκους.

Η πρώτη της προσπάθεια, το "youpi" [1999], κέρδισε στη Δράμα το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη "Ντίνος Κατσουρίδης", που θεσμοθέτησε και αθλοθέτησε ο ίδιος ο Ντι Κάπα. Δυο χρόνια μετά επανήλθε στην ίδια πόλη τόπο του εγκλήματος "Με τα φώτα νυσταγμένα" και απέσπασε μόνον μια τιμητική διάκριση μοντάζ. "Τριγυρνάνε" ακόμα άραγε "οι νταλίκες στην Αθήνα";

Το 2007 είδαμε στο διεθνές διαγωνιστικό του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της με τίτλο "από ένα κομμάτι του Τσαϊκόφσκι, που ακούγεται στο τέλος, σε μια εκτέλεση από την Clara Rockmore σε θερεμίνη, ένα περίεργο μουσικό όργανο που ο ήχος του μοιάζει και με βιολί και με πιάνο" κατά τα λεγόμενά της. Valse Sentimentale, συναισθη[μα]τικό στριφογύρισμα. Άργησε να κάνει το μεγάλο βήμα.

Δεν θα το 'λεγα άσχημο ξεκίνημα. Δεν θα το 'λεγα και ξεπέταγμα, βεβαίως βεβαίως. Δεν είναι μια πλούσια παραγωγή, κάθε άλλο, και δεν καταφέρνει πάντα να κάνει την ένδειά της άποψη. Πάντως δείχνει να αναζητά δειλά ένα πολύ προσωπικό ύφος, περιγράφει και εξωτερικεύει έναν καθαρά προσωπικό κόσμο, είναι η επιστροφή της Κ. Βυθίζεται ενίοτε υπερβολικά στον κόσμο μέσα της, πλανιέται και περιπλανιέται στην αιώνια πλατεία, άλλοτε βρίσκει μια αδελφή ψυχή [Θήτα Σίγμα] κι άλλοτε χάνει τη δική της [Λάμδα Μι]. Πλανάται και παραπλανάται.

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που υπερβαίνει τις προσωπικές εικόνες και κλέβει παραστάσεις και εντυπώνεται ατόφιο. Είναι η πρόβα των Mary και Boy και οι μουσικές "ηχογραφίες" του Νι Βήτα που διαπερνούν το σώμα της ταινίας και της δίνουν μια μοναδικότητα και μια αυθεντικότητα. Το καθιστούν διάτρητο διάφανο αέρινο ευάλωτο και αλώβητο. Και θα 'ταν πολύ σπουδαίο γεγονός η κυκλοφορία σε σιντί ολόκληρης της ηχητικής μπάντας της ταινίας.

Τώρα, έχοντας πάρει αποστάσεις απ' όλα αυτά, μου φαίνεται πως όλοι οι παραπάνω είναι μύστες και χορευτές μιας ιεροτελεστίας που προσπαθεί να ξορκίσει τους στοιχειωμένους εφιαλτικούς στίχους του φαντασματοκυνηγού Πι Σίγμα:

Όταν κάποιο βράδυ θα σε ξυπνήσει απότομη η κραυγή σου
και τρέξεις στη μαμά σου να το πεις
και εκείνη τρομαγμένη μες στο ψυγείο κλείσει τη φωνή σου
θα 'ναι αργά μεσάνυχτα και θα 'χεις κουραστεί

Όταν θα αγαπήσεις το γέλιο σου και την αναπνοή σου
και δεις πως έχεις κάτι να μας πεις
στο πλάι σου ο άνθρωπος που διάλεξες βιτρίνα στη ζωή σου
τριάκοντα αργύρια, αντίτιμο σιωπής

Πες μας τι θα γίνει αν κάποτε αγγίξεις το κορμί σου
και το 'βρεις τσακισμένο απ' τις πληγές
και γύρω σου κούκλες χλωμές ανίκανες να ακούσουν τη φωνή σου
και οι αλήθειες σου να σέρνονται στο πάτωμα γυμνές.