Wonderland (θέατρο)

H παράσταση "Wonderland" σε σκηνοθεσία Άντζελας Μπρούσκου που παίζεται αυτές τις μέρες στο Παλλάς ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Με πολύ ενδιαφέροντα σκηνικά, το βασικό εκ των οποίων ήταν ένα υποτιθέμενο μαύρο δωμάτιο με πόρτες που άνοιγαν και έκλειναν, να μετακινείται συνεχώς για να εξελίσσονται μπροστά μας όλες τις αλλαγές των σκηνικών.

Στην αρχή όπως έγραφε και το πρόγραμμα της παράστασης η Αλίκη -Όλια Λαζαρίδου- σερφάρει στο internet και αποκοιμιέται μπροστά στον υπολογιστή και από εκεί ξεκινούν οι περιπέτειες της. Πέφτει στο πηγάδι, γνωρίζει τον λαγό και τους άλλους ήρωες της χώρας των θαυμάτων, μεταφέρεται στους κήπους, παίζει κρίκετ και η υπόθεση συνεχίζει να εξελίσσεται.

Κάποια ευρήματα τις παράστασης ήταν πιο ταιριαστά από κάποια άλλα, όπως η δίκη με τους καθρέφτες, η αναπαράσταση της λίμνης και του κολυμπιού με τους ηθοποιούς να φορούν γυαλιά θαλάσσης και να μιμούνται τις κινήσεις των ψαριών, όπως και το τραγούδι και ο χορός στο "Time goes by so slowly" της Madonna σε μια συζήτηση για την σχετικότητα του χρόνου.

Αντίθετα, το παραλίγο στριπτήζ των ηθοποιών στις τελευταίες σκηνές δεν φάνηκε να σχετίζεται με κάποια άμεση αναφορά στο τέλος του βιβλίου ή να προσθέτει κάτι ειδικό. Η Όλια Λαζαρίδου ήταν εξαιρετική σαν Αλίκη και απέδειξε για μια ακόμα φορά πόσο καλή ηθοποιός είναι, ενώ από τον υπόλοιπο θίασο ξεχώρισε ο Μάξιμος Μουρμούρης στον ρόλο του Λαγού, Αφηγητή και Ψευδοχελώνας που φωτογράφιζε συνεχώς τα παράξενα γεγονότα με την μηχανή του.

Η παράσταση φάνηκε να έχει κάποιες καλές ιδέες αλλά θα έπρεπε ίσως να είναι περισσότερο δεμένη για να αναδειχθούν αυτές, να έχει δηλαδή καλύτερη ροή. Ανάμεσα στις καλές στιγμές ήταν και η ζωντανή μουσική από την τριμελή ορχήστρα, drums, βιολί, πλήκτρα-κιθάρα (και άλλα μουσικά όργανα) όπου ειδικά ο Απόλλωνας Ρέτσος συμμετείχε όχι μόνο τραγουδώντας και παίζοντας μελόντικα αλλά και σε κάποια σκετς σαν ηθοποιός, όπως στην σκηνή του τσαγιού για παράδειγμα όπου έπαιζε το ρολόι. Η μουσική που ο ίδιος συνέθεσε ή διασκεύασε για τις ανάγκες της παράστασης και κυρίως η φωνή του έφερναν στο μυαλό αυτές των Tiger Lilies.

Σαν συμπέρασμα ήταν μια ενδιαφέρουσα προσπάθεια μεταφοράς του κλίματος και της ατμόσφαιρας του βιβλίου, που αν ήταν πιο σύντομη -η διάρκεια της παράστασης ήταν δύο ώρες- μπορεί να λειτουργούσε καλύτερα. Μας άνοιξε την όρεξη λοιπόν, για την Αλίκη του Tim Burton και μας θύμισε να ξεσκονίσουμε λίγο το βιβλίο του Lewis Carroll μέχρι τότε.